อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 132

"อะไรนะ?"

ป้ายตราสีม่วงเป็นป้ายอนุญาตหมอระดับสูงของโรงหมอเมตตานะ!

ปกติต้องเริ่มจากป้ายไม้ก่อน จากนั้นครั้งถัดไปค่อยเข้ารับการสอบ พอผ่านแล้วค่อยยกระดับป้ายตรา

ตอนนี้อ๋องเจวี้ยนพอเอ่ยปากก็จะเอาป้ายตราสีม่วงให้ท่านหมอหนิง！

"อ๋องเจวี้ยน ท่านกำลังล้อเล่นกับพวกเราอยู่หรือ?"

"ถูกต้อง อ๋องเจวี้ยน นี่มันไม่สอดคล้องกับกฎ"

"ถึงแม้ท่านหมอหนิงจะอายุมากแล้ว แต่การรับป้ายอนุญาตหมอก็ยังต้องค่อยเป็นค่อยไป"

หมอเหล่านี้ราวกับถูกเหยียบหาง คนนั้นพูดทีคนนี้พูดทีกันขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงเองก็มองเซียวหลันยวนอย่างตกตะลึง

แม้ว่านางจะมั่นใจอย่างมากต่อวิชาแพทย์ของตนเอง และรู้สึกว่าต่อให้ต้องสอบ ก็สามารถได้รับป้ายตราสีม่วงมาแน่ แต่เหมือนเซียวหลันยวนพอเอ่ยปากก็จะให้คนของโรงหมอเมตตาส่งป้ายตราสีม่วงให้เขาทันที นางเองก็รู้สึกว่านี่มันอังการไปหน่อย

เซียวหลันยวนเอ่ยเสียงเรียบ "ทำไมหรือ พวกเจ้าในโรงหมอเมตตาตั้งมากมายล้วนรักษษข้าไม่ได้ แต่ท่านหมอหนิงกลับจัดการไปเจ็ดแปดส่วนแล้ว เอาแค่จุดนี้ วิชาแพทย์ของเขาไม่ใช่ว่าเหนือกว่าทุกท่านแล้วหรือ? แล้วก็ วันนั้นที่ข้าไอเป็นเลือด หมอเทวดาหลี่ขเ้ามาก็ยังต้องยกมือยอมแพ้ แต่ท่านหมอหนิงกลับทำให้อาการป่วยข้าดีขึ้น หมอเทวดาหลี่ถือป้ายตราสีม่วงได้ แล้วท่านหมอหนิงถือไม่ได้หรือ?"

"เรื่องนี้..."

หมอเหล่านี้มองหน้ากันไปมา พูดอะไรไม่ออกกันไปพักหนึ่ง

เซียวหลันยวนกวาดสายตาเย็นเยียบใส่พวกเขา "หรือว่าพวกเจ้าคิดว่า ถ้าท่านหมอหนิงไม่มีฝีมือจริง แล้วข้าจะใช้อำนาจส่วนตัวเพื่อช่วยเหลือผู้เฒ่าน้อยคนนี้หรือ"

กลุ่มคนมองท่านหมอหนิงคิ้วขาว: คงไม่ขนาดนั้นกระมัง ไม่ใช่สาวงามเสียหน่อย

ฟู่จาวหนิง:"..."

ใครเป็นผู้เฒ่าน้อยกัน!

พูดซะนางเกือบจะเชื่อไปแล้ว!

"แต่ว่า นี่ไม่สอดคล้องกับกฎเกณฑ์ วิชาแพทย์ของท่านหมอหนิงพวกข้าเองก็ยังไม่เห็นกับตาด้วย"

เซียวหลันยวนใช้ขาสะกิดเบาๆ ที่ขาฟู่จาวหนิง