อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 163

ฟู่จาวหนิงมองเห็นซ่งหยวนหลินกระซิบกระซาบอะไรกับสาวใช้ข้างๆ สาวใช้คนนั้นพยักหน้า จากนั้นก็มุดออกไปจากกลุ่มคน

"จงเจี้ยน เจ้าตามไปดูหน่อย" ฟู่จาวหนิงเองก็กดเสียงต่ำส่งสัญญาณให้จงเจี้ยน

ตอนที่นางไปขุดยาที่เขาจันทร์ลับฟ้า ซ่งหยวนหลินส่งคนออกไป นางก็จับคนได้แล้วเค้นถามออกมา

ซ่งหยวนหลินกับเซียวหลันยวนจะมีความคิดอะไรกันนางไม่สนใจ แต่ว่าซ่งหยวนหลินในเมื่อลงมือกับนางแล้ว มีแค้นแต่ไม่ชำระนี่ก็ไม่ใช่นิสัยของนาง

จงเจี้ยนสั่งการออกไป

หมอหม่างุ่นง่านอยู่พักหนึ่งจึงเขียนคำตอบของเขาออกมา ตอนที่เขียนก็ดูระมัดระวังอย่างมาก

พอหยิบคำตอบไปหาผู้ดูแลเจียง เขาก็กลั้นลมหายใจ เฝ้ารออย่างเคร่งเครียด

ผู้ดูแลเจียงมองผาดหนึ่ง จึงส่ายหัว

"ไม่ถูก"

หมอหม่าถอนหายใจออกมาหนักๆ หน้านิ่วคอตก

นั่นมันร้อยตำลึงนะ ร้อยตำลึงเลยนะ ขาดทุนหนักเลย!

เจี่ยหยวนไว่กลับยิ้มแย้มแจ่มใส

"ข้ามาลองหน่อย" เพียงไม่นานก็มีคนออกไปอีก

"คุณหนู ท่านจะลองดูหน่อยไหม?" เสี่ยวเถาถามเสียงแถ่วกับฟู่จาวหนิง ถึงอย่างไรนางก็รู้สึกว่าวิชาแพทย์ของคุณหนูจะต้องดีกว่าหมอหลายคนในนี้แน่นอน

ท่านผู้เฒ่ากับหลินอันห่าวเองก็พิสูจน์จุดนี้ไปแล้ว

"ดูอีกหน่อย"

ตอนนี้ที่โต๊ะข้างๆ อีกด้านก็มีคนเอาของมาวางแล้ว บ้างก็วางกระถางโอสถออกมาใบหนึ่ง บ้างก็วางหม้อใบหนึ่ง บ้างก็วางสมุนไพรสดตะกร้าใหญ่ บ้างก็วางพวกเปลือกไม้บางส่วนออกมา

ที่นี่ยิ่งคึกคักขึ้นมาแล้ว ราวกับเป็นตลาดสดอีกประเภทหนึ่งเลยทีเดียว