อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 162

หมอหม่า

นั่นไม่ใช่ที่หาคนยิงเข็มพิษใส่หลินอันห่าวเพื่อกระตุ้นอาการโรคหรอกหรือ?

พอเห็นผู้เฒ่าน้อยคนนี้ สายตาฟู่จาวหนิงก็เย็นชาลงมาแล้ว

คนเช่นนี้เป็นความล้มเหลวทางการแพทย์จริงๆ

"ดูไปก่อน" ฟู่จาวหนิงยังให้เซียวหลันยวนขังคนใช้คนนั้นไว้อยู่ หมอหม่าคนนี้พอไม่เห็นคนใช้กลับไปรายงาน แต่ก็ยังกล้ามาร่วมพิธีเดิมพันโอสถอีกหรือ

"หมอหม่ามาๆๆ บอกไว้ก่อนนะ ดอกไม้นี้ทำได้แค่มองกับดม แต่ว่าที่นี่มีดอกที่ร่วงอยู่สามดอกก่อนหน้า หยิบขึ้นมาดูได้"

เจี่ยหยวนไว่หยิบผ้าเช็ดมือขึ้นมาผืนหนึ่ง กางออกวางไว้บนโต๊ะ ด้านนั้นห่อดอกไม้ไว้สามดอกตามที่ว่าไว้

"ไม่เคยเห็นคนงกขนาดนี้มาก่อนเลย"

คนที่ล้อมดูอยู่ล้วนหัวเราะร่าขึ้นมา

"แต่ว่า ดอกไม้นี้ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วจะไปเดาคุณสมบัติทางยาได้อย่างไรกัน?" ยังมีคนรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้อยู่

"ดังนั้นนี่ก็ไม่เรียกว่าเดิมพันแล้วสิ?"

"เจี่ยหยวนไว่" มีคนร้องเรียกขึ้นมา "ถ้ามีคนเดาถูกแต่เจ้าไม่ยอมรับล่ะจะว่าอย่างไร?"

"นั่นเป็นไปไม่ได้เลย" เจี่ยหยวนไว่หัวเราะร่าขึ้นมา "มีหมอหลายคนจากโรงหมอเมตตาคอยคุมอยู่นะ พวกเขาพอหยิบเอาดอกไม้ไปศึกษา ไม่นานก็ค้นคว้าถึงคุณค่าทางยาของดอกไม้นี้ออกมาได้แล้ว พวกเขาจะส่งคนมาคอยฟัง ถ้ามีคนเดาถูก หมอก็จะประกาศออกมาเอง ไม่ต้องผ่านตัวข้า"

"มาแล้วมาแล้ว"

เจี่ยหยวนไว่เห็นชายชราในชุดคลุมยาวตัวโคร่งคนหนึ่งเดินเข้ามา ร้องเรียกขึ้นทันที

ชายชราคนนี้ผมขาวโพลน ดูแล้วเหมือนจะมีบารมีอยู่พอควร

"นี่คือผู้ดูแลเจียงแห่งโรงหมอเมตตา ผู้อาวุโสเจียงพวกเจ้ารู้จักกันกระมัง"

โรงหมอเมตตามีผู้ดูแลอยู่สิบสองคน และยังมีอีกหลายคนเป็นหมอหลวงอยู่ในวัง และยังมีผู้อาวุโสอีกหลายคนไม่อยู่ในโรงหมอเพื่อรักษาอาการแล้ว แต่เรื่องเช่นนี้ก็จะออกมาเข้าร่วมอยู่ นอกจานี้ยังมีอีกหลายคนเป็นหมออาวุโสที่ลือชื่อในเมืองหลวงอีกด้วย

"คนมากมายขึ้นไปเดา ถ้าเดาไม่ถูก คนถัดไปก็ตัดคำตอบนั้นทิ้งไปก่อนได้เลยไม่ใช่หรือ?" มีคนจับจุดสำคัญนี้ได้อย่างรวดเร็ว

ผู้ดูแลเจียงพอได้ยินประโยคนี้ ก็ยิ้มแล้วล้วงเอากล่องใบเล็กใบหนึ่งออกมา

"คำตอบของพวกเราเขียนไว้ที่นี่แล้ว คนที่ขึ้นมาเดิมพันก็เขียนคำตอบแล้วหยิบไปให้ท่านหมอดู แน่นอนว่าไม่มีการประกาศออกมาแน่"

เช่นนี้ทุกคนก็ไม่สามารถกำจัดคำตอบที่ไม่ถูกต้องออกไปก่อนได้

ผุ้คนล้วนเฝ้ารอกัน

หมอหม่ายืนขึ้นด้านหน้ากระดางต้นไม้นั่นแล้วศึกษาอย่างละเอียด แล้วยังสูดกลิ่นดอกไม้เข้าไปลึกๆ อีกหลายทีเดียว

"หอม หอมสดชื่น หอมจนน่าลุ่มหลงเหลือเกิน" หมอหม่าดูท่าทางเคลิบเคลิ้มมาก

พอลมพัด ก็ส่งกลิ่นหอมจางๆ ของดอกไม้พัดเข้ามา ฟู่จาวหนิงพอได้กลิ่นดอกไม้ ดอกไม้นี้ดูคุ้นๆ เหมือนกัน ก่อนหน้านี้ตอนที่นางสกัดยาใช้กลีบดอกไม้อะไรไปกันนะ?

หมอหม่าหยิบดอกไม้ที่ร่วงลงไปดอกหนึ่งขึ้นมาอย่างระมัดระวัง มองในฝ่ามืออย่างละเอียด ลองฟั่นๆ ดู อยากจะลองชิมมันเสียเหลือเกิน