อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 161

สวนหลักแห่งนี้ใหญ่มาก ในพื้นที่ว่างวางโตีะเอาไว้หลายตัว ใช้แถบผ้ากั้นเว้นระยะห่างปลอดภัยกับผู้ชมไว้ ไม่ยอมให้เข้าใกล้โต๊ะมากเกินไป

ตอนนี้โต๊ะตัวหนึ่งในนี้วางกระถางดอกไม้ไว้ใบหนึ่ง ด้านข้างมีชายชรากำลังก้มตัวลงสังเกตุกระถางดอกไม้ใบนั้นอย่างละเอียด ด้านนอกแถบผ้ากั้นก็มีคนมุงล้อมอยู่ไม่น้อย ล้วนกำลังสืบมองไปทางนั้น

ซ่งหยวนหลินกับซุนหลานอินพวกนางอยู่ข้างๆ

จงเจี้ยนพอมาถึงก็เข้าไปแย่งที่เหมาะๆ แล้วให้ฟู่จาวหนิงเข้าไป

ฟู่จาวหนิงกับเสี่ยวเถาเดินเข้าไป และมองไปทางกระถางต้นไม้นั้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

พอมองไป นั่นก็เหมือนกับดอกกล้วยไม้กระถางหนึ่ง ใบไม้รูปกระบี่ยืดออก กิ่งดอกระย้าสามกิ่ง หน่อดอกบานเป็นพวกดอกไม้ กลีบดอกไม้สีทอง เกษรสีแดงหม่น

รูปร่างดอกไม้ดูสูงสง่ามาก ราวกับเป็นหญิงสาวตระกูลขุนนางที่สูงส่ง งามจับตามาก

เพราะสีทองเจิดจ้า ดังนั้นดูแล้วจึงดูร้อนแรงและทรงเกียรติ

ด้านหลังโต๊ะมีชายกลางคนหน้าเหลี่ยมพุงอ้วนกลมคนหนึ่งยืนอยู่ เครื่องประดับบนร่างกายดูอู้ฟู่มาก สีหน้าเขากระหยิ่มยิ้มย่องอย่างเห็นได้ชัด

ฟู่จาวหนิงเดาว่าเขาน่าจะเป็นเจ้าของดอกไม้ช่อนี้

และตามคาด ชายคนนี้เอ่ยปากขึ้นมา

"ดอกไม้กระถางนี้ข้าไปขุดพบโดยบังเอิญบนภูเขาที่ดูคล้ายกับแดนเซียนมาก พวกเจ้าไม่รู้หรอก ตอนที่ข้าเห็นดอกไม้ช่อนี้ รอบด้านก็มีหมอกพันล้อมเข้ามา ดูแล้วเหมือนดอกไม้เซียนอย่างไรอย่างนั้น!"

"หลังจากขุดดอกไม้นี้กลับมาบ้านข้าก็ลงเงินลงความคิดไปขนานใหญ่ ชุบเลี้ยงจนมันรอดมาได้ เลี้ยงจนออกดอก เสียแรงเสียกำลังไปมากเลยทีเดียว!"

"ข้ากล้ารับประกัน ว่าทุกท่านในที่นี้ไม่มีใครเคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้จากที่อื่นแน่ ใต้หล้ามีเพียงแค่กระถางนี้เท่านั้น พวกเจ้าก็ควรจะรู้ว่าดอกไม้นี้มีมูลค่าขนาดไหนใช่ไหม?"

มีคนถามขึ้นมา "เจี่ยหยวนไว่ พูดมามากมายขนาดนี้ ดอกไม้นี่ชื่อว่าอะไรกันแน่?"

เจี่ยหยวนไว่ยิ้มๆ เอ่ยขึ้นอย่างภูมิใจ "ดอกไม้นี้ข้าตั้งชื่อให้ว่าดอกหยกทองเต็มโถง"

กลุ่มคนก็หัวเราะร่าขึ้นมา ทยอยกันพูดว่า "บ้านๆ"

"บ้านๆ เหลือเกิน"