อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 160

ซ่งหยวนหลินเดิมทีอยากจะพูดตัวตนฐานะของฟู่จาวหนิงออกมาแล้ว แต่พอเห็นว่าวันนี้นางแต่งตัวธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นอ๋องเจวี้ยนเองก็ไม่ได้มาด้วยกัน ลูกตาจึงกลอกกลับ เข้าไปคล้องแขนของซุนหลานอิน "ข้าไม่รู้จักหรอก"

นางถ้าบอกว่าไม่รู้จักฟู่จาวหนิงก็ถือว่าพูดได้อยู่

อ๋องเจวี้ยนกับฟู่จาวหนิงแต่งงานกันวันนั้น ฟู่จาวหนิงก็คลุมหัวเอาไว้ตลอด นางไม่เห็นหน้าตาของนางเลย

ขอแค่นางไม่พูด ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นนางแอบไปที่เขาจันทร์ลับฟ้ามา?

"นังสารเลวคนนี้ก็ไม่รู้ว่าใครปล่อยเข้ามา พิธีเดิมพันโอสถในอุทยานท่าโม่ครั้งนี้ ธรณีประตูคงจะต่ำเกินไปแล้ว หมาแมวอะไรก็ปล่อยเข้ามาหมด"

"ฮูหยิน ท่านอย่าไปยุ่งกับคนเช่นนี้เลย" ซ่งหยวนหลินเห็นว่าที่นี่มีคนมากมาย รู้สึกว่าไม่ใช่โอกาสลงมือที่ดีนัก "พวกเรารีบไปที่สวนหลักกันเถอะ ได้ยินว่าทางนั้นมีคนนำดอกไม้ประหลาดช่อหนึ่งออกมาด้วย รีบไปดูกัน"

"จริงหรือ?"

ซุนหลานอินเองก็สนใจขึ้นมา ถลึงตามองฟู่จาวหนิง "เห็นแก่หน้าเจ้าแล้วกัน จะไม่คิดเล็กคิดน้อยกับคนชั้นต่ำแบบนี้"

"ใช่ ฮูหยิน ไปกันๆ ส่วนพวกนี้คือเหล่าผองเพื่อนจากสำนักบัณฑิตชิงหวาของพวกเรา ข้าพาพวกเขามาดู"

"สำนักบัณฑิตชิงหวา ต้องเป็นเหล่าคนที่ยอดเยี่ยมแน่นอน"

หลังจากซุนหลานอินและซ่งหยวนหลินออกไป ก็ยังหันหน้ากลับมาถลึงตามองฟู่จาวหนิงอีกครั้ง

ทางที่ดีอย่าให้นางมาเจอกับนังสารเลวคนนี้อีกแล้วกัน!

ชายหนุ่มหลายคนที่ติดตามซ่งหยวนหลินมากลับมีบางส่วนมองฟู่จาวหนิงอย่างสนอกสนใจ จากนั้นจึงทยอยกันตามไป

จงเจี้ยนก็หูดี ยังได้ยินเสียงเล็กๆ ที่พวกเขาคุยกัน

"ไม่รู้ว่าแม่นางคนนั้นคือใคร หน้าตาดีเสียเหลือเกิน"

"ฮึ สหายหลี่ใจเต้นขึ้นมาแล้วหรือ?"

"ฮ่าๆๆ"

จงเจี้ยนหน้าดำทมึน

หวังว่าพระชายาน่าจะไม่ได้ยินกระมัง?