อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 159

คำพูดนี้เหมือนแทงเข้าไปในใจซุนหลานอินเลยทีเดียว

นางแม้จะออกเรือนกับตระกูลซ่ง ตระกูลซ่งมีท่านหญิงอยู่สองคน ท่านหยิงอวิ๋นเหยากับท่านหญิงหยวนหลิน ยิ่งไปกว่านั้นนางยังเป็นหลานสาวขององค์หญิงใหญ่อีกด้วย แต่มีแต่นางที่ไม่มีตัวตนฐานะอะไรเลย

ไม่ใช่องค์หญิง ไม่ใช่ท่านหญิง ไม่ใช่พระชายา คุณชายใหญ่ซ่งก็ยังพยายามศึกษาอยู่ในสำนักบัณฑิตจะเข้าร่วมการสอบเคอจวี่ในปีหน้าอยู่

"นี่คือฮูหยินคุณชายใหญ่ตระกูลซ่ง องค์หญิงใหญ่คือน้าของฮูหยินน้อยของพวกเรา ตัวตนฐานะสูงส่งกว่าพวกเจ้ามากนัก!"

ซุนหลานอินหน้าเปลี่ยนสี สาวใช้ข้างกายของนางรีบแจงตัวตนฐานะของนางออกมาทันที

"องค์หญิงใหญ่คือน้าของนาง แล้วแม่ของนางก็เป็นองค์หญิงด้วยไหม?"

ฟู่จาวหนิงคำนี้หันไปถามจงเจี้ยน

นางรู้สึกแปลกจริงๆ ทำไมต้องแนะนำเช่นนี้ด้วย? บอกมาเลยว่านางเป็นลูกสาวขององค์หญิงอะไรมาก็พอแล้วนี่?

จงเจี้ยนกระแอมทีหนึ่ง

ถ้าไม่รู้ว่าฟู่จาวหนิงไม่รู้จักซุนหลานอินจริงๆ เขาคงคิดว่านางจงใจไปแล้ว

จงใจเหยียบจิตใจของซุนหลานอิน

"มารดาของนางเพื่อจะออกเรือนกับตระกูลซุน ตอนนั้นจึงยอมสละตำแหน่งองค์หญิง ครั้งนั้นไท่ซ่างหวงโกรธมาก และยอมรับไป"

"ดังนั้น นางจึงทำได้เพียงเอาองค์หญิงใหญ่ออกมาอวดอ้าง แต่ไม่กล้าเอ่ยถึงมารดาตนเองหรือ?" ฟู่จาวหนิงเข้าใจขึ้นมา

ซุนหลานอินเดือดดาลขึ้นมา

นางคิดมาตลอดว่าสมองแม่ของนางถูกลาถีบมาหรือไร ทำไมขนาดองค์หญิงก็ยังไม่ยอมเป็น? ไม่เช่นนั้นนางก็คงเรียกตัวเองว่าลูกสาวขององค์หญิงไปแล้ว ไม่ต้องมาทำตัวกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้

"มารดาของข้าใช่คนที่เจ้ากับคนใช้สารเลวของเจ้าต้องมาวิพากษ์วิจารณ์ไหม? ใครก็ได้ จัดการตบปากสั่งสอนพวกนางเสีย!"

ซุนหลานอินเกลียดที่สุดเวลาคนอื่นมาพูดเรื่องแม่ของนาง ตอนนี้ขนาดองครักษ์คนหนึ่งก็ยังกล้ามาพูดเรื่องนี้ต่อหน้านาง น่าโมโหจนหน้าจะเขียวอยู่แล้ว