อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 158

อุทยานท่าโม่ เป็นอสังหาริมทรัพย์แห่งหนึ่งใต้ชื่อของโรงหมอเมตตา

อยู่ในสถานที่ที่รวมตัวของครอบครัวร่ำรวยในเมืองหลวง

เพราะว่าที่นี่จะจัดพิธีเดิมพันโอสถแล้ว ดังนั้นถนนเส้นหนึ่งด้านนอกอุทยานท่าโม่จึงมีร้านรวงมากมาย และยังมีเด็กน้อยหิ้วตะกร้าออกมาเดินเร่ขายของหวานผลหมากรากไม้อีกด้วย คึกคักอย่างมาก

ด้านนอกอุทยานมีลานเรียบๆ ที่กว้างขวางแห่งหนึ่ง เวลานี้มีรถม้ามาจอดอยู่เต็มไปหมด

คนขับรถเหล่านั้นไม่เข้าไปในอุทยาน ตอนที่กำลังเฝ้ารถม้าก็ยังสามารถไปเดินตามแผงร้านซื้อของได้ และยังมีบางส่วนก็ยังจับกลุ่มกันคุยโม้ คึกคักกันใหญ่

ด้านนอกอุทยานท่าโม่มีโต๊ะยาวตัวหนึ่งวางไว้ มีชายหนุ่มในชุดคลุมสีเขียวคอยตรวจเก็บป้ายเข้าประตูอยู่

ว่ากันว่า ขอแค่ให้เงินพวกเขาสักส่วนหนึ่ง ก็ยังสามารถเอาของกินเล่นเข้าไปขายได้ด้วย

ฟู่จาวหนิงวันนี้พาเสี่ยวเถามาด้วย นางไม่รู้ว่าที่นี่เป็นอย่างไร เผื่อต้องมีคนมาเป็นม้าเร็วอะไรแบบนี้ เสี่ยวเถาถือว่าได้ใช้งานอยู่

แต่ว่า จงเจี้ยนไม่วางใจ จึงติดตามมาด้วย

ป้ายเข้าประตูหนึ่งชิ้นสามารถพาผู้ติดตามเข้าไปได้สองคน จึงพาพวกเขาทั้งสองเข้าไปได้พอดี

ฟู่จาวหนิงหยิบป้ายตราส่งให้กับชายหนุ่มหน้าประตู เขาพิจารณาตัวฟู่จาวหนิงหลายรอบ แต่ก็ไม่พูดอะไร โบกมือทำท่าทางให้นางเข้าไปได้

พอเข้าประตูใหญ่ ฟู่จาวหนิงก็พบว่าอุทยานท่าโม่นี่ใหญ่กว่าที่จินตนาการไว้มากพอควร เป็นสวนที่ยิ่งใหญ่อลังการแห่งหนึ่ง หนึ่งส่วนเชื่อมหนึ่งส่วน หนึ่งเรือนเชื่อมกับอีกเรือน เส้นทางคดเคี้ยว สวยงามวิจิตร

"เห็นแบบนี้ โรงหมอเมตตานี่มีเงินน่าดู ในชื่อเองก็ยังมีเรือนที่ใหญ่โตขนาดนี้" ฟู่จาวหนิงถอนหายใจ อดพูดไม่ได้เลยว่านางก็อิจฉาเล็กๆ

ตอนนี้นางจึงจนกรอบเลยทีเดียว

เสี่ยวเถาเองก็ละลานตาไปหมด "คุณหนู พวกเรามีเวลามาเดินเล่นเสียหน่อยไหม? สวนแห่งนี้สวยเหลือเกิน"

"คนบ้านนอกคอกนามาจากไหนกันเนี่ย แค่เรือนหลังเดียวยังรู้สึกเปิดโลกขนาดนี้เชียว?"

เสียงเสียดสีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากด้านหลังพุ่มดอกไม้ข้างๆ