อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 157

เขาไม่น่าพบขนาดนั้นเลยหรือ ยกมาพูดไม่ได้เลยหรือ?

"ท่านอ๋อง ไปไหม?" ชิงอีถามขึ้น

พระชายาเดินไปจนไม่เห็นเงาแล้ว

เซียวหลันยวนร้องเชอะขึ้นมา เดินตามไป

พอถึงในเรือนฟู่จาวหนิง ฟู่จาวหนิงก็สั่งให้เสี่ยวเถาไปชงชา ส่วนตนเองก็ไปล้างไม้ล้างมือ

หลังจากเซียวหลันยวนเข้ามาในห้องนางก็สนใจอยู่แต่กับเรื่องของตนเอง จึงโมโหขึ้นมา

"ข้ายังคิดว่าอย่างน้อยเจ้าก็ควรจะอธิบายอะไรบ้าง"

"ท่านก็น่าจะเข้าใจดีไม่ใช่หรือ ท่านปู่ข้าไม่เชื่อใจท่าน รู้สึกที่ท่านมาแต่งงานกับข้ามีลับลมคมนัย ไม่ได้มาด้วยเจตนาดี ดังนั้นถ้าข้าบอกเขาไปว่าท่านเป็นคนหาป้ายตราสีม่วงนี้มาให้ เขาจะต้องคิดมากเป็นแน่" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น

เรื่องนี้ตัวเขาเองก็รู้อยู่เต็มอก

"ดังนั้นเจ้าจึงพูดโกหกหรือ?"

"ท่านมาทำอะไร?" ฟู่จาวหนิงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

เซียวหลันยวนเองก็อยากจะรู้เหมือนกันว่ามาทำอะไร

เพราะจงเจี้ยนบอกว่านางโมโหอยู่ ดังนั้นเขาเลยมาดูหรือ?

นางโมโหแล้วเกี่ยวอะไรกับเขากัน?

"เจ้าให้จงเจี้ยนมาบอกข้า บอกว่าจะให้ข้าทำเรื่องที่สอง มันคืออะไร?"

"ท่านรีบขนาดนี้เชียว?" ฟู่จาวหนิงมองเขาอย่างประหลาดใจ อยากรีบช่วยนางทำเรื่องที่สองขนาดนี้เลยหรือ?

"ข้าไม่ชอบติดค้างใคร สิบเรื่องนั้นรีบทำให้จบๆ จะดีที่สุด"

อย่างนี้นี่เอง

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้น "ข้าอยากรู้ว่า คนป่วยที่ต้องมาเป็นกรณีศึกษาในการเดิมพันหมอเหล่านั้น ล้วนเป็นคนที่เต็มใจมาหรือไม่? ท่านตรวจสอบเรื่องนี้ได้ไหม ถ้าหากมีคนที่บีบให้คนป่วยต้องเข้าร่วม สามารถยกเลิกคุณสมบัติการเข้าร่วมพวกเขาแล้วลงโทษได้ไหม?"