อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 156

"เพราะปากของท่านมันเหม็น ไสหัวไป" ฟู่จาวหนิงสายตาเย็นชาลงมาแล้ว

ฮูหยินรองฟู่มองท่าทีนางเช่นนี้ก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก หันตัวออกไปอย่างกระฟัดกระเฟียด ตอนกำลังจะออกไปก็ถลึงตามองใส่หลินอันห่าวอีกที

หลินอันห่าวถูกเซี่ยซื่อปลอบไว้แล้ว มองฟู่จาวหนิงอย่างหวาดๆ

ฟู่จาวหนิงเดินมาข้างหน้านาง กดมือทั้งสองยื่นไปหานาง "มา อันห่าว ข้าจะเลี้ยงลูกกวาดเจ้า แต่ว่า เจ้าต้องลองเดาดูนะว่าลูกกวาดอยู่ในมือข้างไหน?"

หลินอันห่าวมองมือฟู่จาวหนิงอย่างอยากรู้อยากเห็น ชี้อย่างระมัดระวังไปที่มือขวา "ในนี้?"

เสียงของนางแผ่วเบา

"จ่างจางจ๊าง !" ฟู่จาวหนิงยิ้มออกมา แบมือขวาออกเหมือนเปิดจับรางวัล ในมือมีลูกกวาดที่ห่อกระดาษสีสันเอาไว้สองเม็ด "อันห่าวเก่งจังเลย ครั้งเดียวก็ทายถูกแล้ว มา นี่เป็นรางวัลของเจ้า"

ลูกกวาดสองเม็ดวางไว้บนมืออันห่าว นางดีใจจนยิ้มออกมา

เซี่ยซื่ออเห็นนางกล้าพูดคุยกับฟู่จาวหนิง แล้วยังถูกแหย่จนหัวเราะออกมาอีก น้ำตาแห่งความปีติก็ไหลรินออกมา

"พวกเขาล้วนอยากจะเอาอันห่าวไปเป็นกรณีศึกษาอาการป่วยกันหมด จะเอานางไปร่วมพิธีเดิมพันโอสถ" ฟู่จาวหนิงพูดกับเซี่ยซื่อว่า "ท่านปฏิเสธไปคือถูกต้องแล้ว อันห่าวไม่เหมาะที่จะไปสถานที่เช่นนั้น และเป็นไปได้ว่าจะมีคนมามุงดูแล้วพูดอะไรไม่น่าฟังออกมาด้วย จะไปกระตุ้นอันห่าวเข้าไปอีก"

เซี่ยซื่อรีบพยักหน้า "ใช่ๆๆ ดังนั้นข้าจึงไม่รับปากไป"

"อาการป่วยของอันห่าวต้องค่อยๆ รักษา ห้ามรีบร้อน หลังจากนี้ทุกสิบวันท่านพานางมาหาข้าด้วย ข้าจะช่วงนางฝังเข็ม ดูจากสถานการณ์ของนาง ในสมองมีการอุดตันอยู่หลายแห่ง เลือดลมไหลเวียนไม่ดี สามารถใช้การฝังเข็มกับแช่น้ำยาได้ พอรวมกับการกินและใช้กับภายนอก เมื่อพื้นฐานการรักษาดี ก็มีโอกาสที่จะกลับมาแข็งแรงได้"

เซี่ยซื่อถลึงตาโต รู้สึกว่าทั้งตัวมึนงงไป พูดจาเองก็ติดขัดขึ้นมา

"จาวหนิง เจ้า เจ้าบอกว่า อาการป่วยของอันห่าวเจ้ารักษาได้หรือ?!"

"ข้ามั่นใจเจ็ดถึงแปดส่วน แค่ต้องการเวลาหน่อย"

เพราะที่นี่ไม่มีอุปกรณ์สำหรับการผ่าตัด ดังนั้นจึงต้องค่อยเป็นค่อยไป

เซี่ยซื่อกลับราวกับได้ยินเสียงของเทพเซียน

หลายปีมานี้ไม่มีหมอคนไหนที่รักษาอันห่าวได้เลย!

"จาวหนิง เจ้าเจ้าเจ้า เจ้ากลายมาเป็นหมอได้อย่างไรกัน?"