อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 155

"เจ้าเองก็ไม่ง่ายนักเลย" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ "หลังจากคลอดอันห่าวมาก็ทำร้ายร่างกายจนมีบุตรไม่ได้อีก หลายปีมานี้หลินไห่เซิงก็เอาแต่หลงพวกภรรยาผู้น้อยกับอนุภรรยา เจ้ากับอันห่าวก็ผ่านคืนวันในบ้านตระกูลหลินอย่างลำบากเช่นกัน"

ฟู่จาวหนิงเพิ่งรู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ด้วย

ดูท่าเซี่ยซื่อที่เป็นบ้านหลักตอนนี้จะใช้ชีวิตได้ไม่ค่อยดีในบ้านตระกูลหลินกระมัง

เซี่ยซื่อดวงตาก็รื้นขึ้นมา

"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว จาวหนิงช่วยชีวิตอันห่าวไว้อีกครั้ง ข้าเองก็เห็นนางเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต ไหนจะตอนนี้ที่นางเป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วอีก จะขาดมารยาทไปได้อย่างไร"

"น้าสะใภ้รองของจาวหนิงมาแล้วหรือ?" ด้านนอกมีเสียงของฮูหยินรองดังลอดเข้ามา

ฮูหยินรองหลายวันนี้ไม่กล้าเข้ามาอยู่ต่อหน้าฟู่จาวหนิงเลย แต่ตอนนี้กลับเข้ามาแล้ว

เซี่ยซื่อยืนขึ้นมา ฮูหยินรองยื่นหน้าอยู่ที่ประตูไม่กล้าเข้ามา มองฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "จาวหนิง ข้ามาหาน้าสะใภ้รองของเจ้า เจ้าอย่าถือไม้กวาดมาไล่ตี้ข้านะ มีรุ่นหลังทำกับผู้อาวุโสเช่นนี้อย่างเจ้าเสียที่ไหนกัน"

ฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไร

คนเหล่านี้กำลังวางแผนต่อบ้านตระกูลฟู่ นางยังตรวจสอบออกมาไม่ได้ ตอนนี้จึงไม่คิดจะสนใจพวกนาง

พอเห็นนางไม่พูดอะไร ฮูหยินรองจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้ามาดึงเซี่ยซื่อเอาไว้

"เจ้าไม่ได้มาบ้านตระกูลฟู่ตั้งหลายปี ข้าคิดถึงเจ้าจะแย่แล้ว"

"พรวด" ฟู่จาวหนิงหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหว นี่พูดอะไรออกมากัน?

อยากตายหรือไร?