อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 155

"เจ้าเองก็ไม่ง่ายนักเลย" ผู้เฒ่าฟู่ถอนหายใจ "หลังจากคลอดอันห่าวมาก็ทำร้ายร่างกายจนมีบุตรไม่ได้อีก หลายปีมานี้หลินไห่เซิงก็เอาแต่หลงพวกภรรยาผู้น้อยกับอนุภรรยา เจ้ากับอันห่าวก็ผ่านคืนวันในบ้านตระกูลหลินอย่างลำบากเช่นกัน"

ฟู่จาวหนิงเพิ่งรู้ว่ามีเรื่องเช่นนี้ด้วย

ดูท่าเซี่ยซื่อที่เป็นบ้านหลักตอนนี้จะใช้ชีวิตได้ไม่ค่อยดีในบ้านตระกูลหลินกระมัง

เซี่ยซื่อดวงตาก็รื้นขึ้นมา

"ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว จาวหนิงช่วยชีวิตอันห่าวไว้อีกครั้ง ข้าเองก็เห็นนางเป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิต ไหนจะตอนนี้ที่นางเป็นถึงพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วอีก จะขาดมารยาทไปได้อย่างไร"

"น้าสะใภ้รองของจาวหนิงมาแล้วหรือ?" ด้านนอกมีเสียงของฮูหยินรองดังลอดเข้ามา

ฮูหยินรองหลายวันนี้ไม่กล้าเข้ามาอยู่ต่อหน้าฟู่จาวหนิงเลย แต่ตอนนี้กลับเข้ามาแล้ว

เซี่ยซื่อยืนขึ้นมา ฮูหยินรองยื่นหน้าอยู่ที่ประตูไม่กล้าเข้ามา มองฟู่จาวหนิงด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ "จาวหนิง ข้ามาหาน้าสะใภ้รองของเจ้า เจ้าอย่าถือไม้กวาดมาไล่ตี้ข้านะ มีรุ่นหลังทำกับผู้อาวุโสเช่นนี้อย่างเจ้าเสียที่ไหนกัน"

ฟู่จาวหนิงไม่พูดอะไร

คนเหล่านี้กำลังวางแผนต่อบ้านตระกูลฟู่ นางยังตรวจสอบออกมาไม่ได้ ตอนนี้จึงไม่คิดจะสนใจพวกนาง

พอเห็นนางไม่พูดอะไร ฮูหยินรองจึงรวบรวมความกล้าเดินเข้ามาดึงเซี่ยซื่อเอาไว้

"เจ้าไม่ได้มาบ้านตระกูลฟู่ตั้งหลายปี ข้าคิดถึงเจ้าจะแย่แล้ว"

"พรวด" ฟู่จาวหนิงหัวเราะออกมาอย่างทนไม่ไหว นี่พูดอะไรออกมากัน?

อยากตายหรือไร?

ฮูหยินรองไม่สนใจนาง เอ่ยกับเซี่ยซื่อต่อ "ข้าได้ยินเรื่องดีๆ ต่อตัวเจ้ามาเรื่องหนึ่ง มีคนอยากจะรักษาอาการป่วยให้อันห่าวนะ ยิ่งไปกว่านั้นยังเชิญหมอมาร่วมดูอาการอีกตั้งหลายคน"

ฮูหยินรองน้ำเสียงตื่นเต้น "เจ้าว่าเป็นเรื่องดีขนาดไหน? คนหนึ่งดูแล้วยังไม่ดี มีคนที่สองคนที่สามมาดูมันก็ต้องดีขึ้นจริงไหม? ยิ่งไปกว่านั้นเขาจะดูอาการให้เจ้าด้วย เจ้าลองคิดดูว่าถ้าอาการเจ้าดีขึ้น ไม่แน่อาจจะยังมีลูกได้อีก เช่นนี้ตัวตนฐานะของตระกูลหลินจึงจะมั่นคง"

"ท่านหมายถึงหมอคนไหนหรือ?" เสียงของเซี่ยซื่อเย็นลงเล็กน้อย แต่ว่าฮูหยินรองยังฟังไม่ออก

"ข้ารู้จักหมอคนหนึ่ง หมอเฉียน เขาบอกว่า ตรวจอาการไม่คิดเงินด้วย! ขอแค่เจ้าพรุ่งนี้ส่งอันเห่าออกไปก็พอ!"

"หมอเฉียน?" เซี่ยซื่อจู่ๆ ก็เสียงขรึมลง "เรื่องนี้ถ้าสำเร็จ ท่านคงจะได้อะไรจากเขามาใช่ไหม?"

ฮูหยินรองใจฝ่อขึ้นมาเล็กๆ

"ดูเจ้าพูดเข้า ข้าจะได้อะไรมากันเล่า? ข้าก็แค่หวังดีกับเจ้า พวกเขาจะรักษาอาการอันห่าวให้แบบได้เปล่านะ หลายปีมานี้เจ้าพาอันห่าวไปรักษา ผู้เฒ่ารองหลินยอมออกเงินหรือ? ข้าได้ยินมาว่า เจ้าถึงกับต้องขายสินเดิมของตนเองเพื่อแบกเอาไว้ ตอนนี้มีโอกาสแล้วเจ้าไม่ดีใจหรอกหรือ?"

หลินอันห่าวตอนนี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จจึงเดินเข้ามา ตอนเดินมาถึงประตู ฮูหยินรองพอเห็นนาง ก็รีบร้องเรียกเข้าไปต้อนรับทันที "นี่คืออันห่าวสินะ? ดูเจ้าสิ น่ารักน่าชัง รีบรักษาอาการสมองให้ดีจะได้หาคู่ครองที่เหมาะสมได้!"

หลินอันห่าวพอเห็นนางจะเข้ามา ก็ตกใจจนหันหน้ากลับไปซบอกสาวใช้ ผลคือเคลื่อนไหวมากไปหน่อย สาวใช้รับตัวนางไม่อยู่ จึงถูกกระแทกจนล้มลงไปนั่งกับพื้น

หลินอันห่าวเองก็เกือบจะล้มลงไปด้วย

นางตกใจมาก จนร้องไห้จ้าออกมา

ฮูหยินรองฟู่ถลึงตาอ้าปากค้าง พูดออกมาว่า "นี่มันบื้อไปแล้วจริงๆ นี่นา เป็นเด็กผู้หญิงจะตกอกตกใจอะไรขนาดนี้?"

ฟู่จาวหนิงยกมือขึ้น ตบ "เพียะ" ไปที่หน้านางฉาดหนึ่ง

ฮูหยินรองฟู่ถูกนางตบจนมึน

"ฟู่จาวหนิง! เจ้าตบข้าอีกทำไมกัน?"