อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 154

"ท่านอ๋อง บนเขานั่น ซือถูไป๋เคยช่วยชีวิตพระชายาเอาไว้ แล้วยังเอาอกเอาใจพระยาชาอย่างดีอีกด้วย" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้น "ซือถูไป๋ ท่านอ๋องรู้จักกระมัง"

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

เขาเองก็เคยเห็นซือถูไป๋ครั้งสองครั้ง และเคยได้ยินชื่อเสียงของซือถูไป๋ด้วย ที่คนพูดกันว่าคุณชายประดุจหยกล้ำค่า จันทร์ขาวกระจ่างแสง ก็คือพูดถึงซือถูไป๋คนนี้

แต่ว่า ซือถูไป๋ไปรู้จักกับฟู่จาวหนิงตอนไหนกัน

"กลับไปบ้านตระกูลฟู่เสีย"

อ๋องเจวี้ยนไล่เขาเสียงเย็น

จงเจี้ยนติดตามฟู่จาวหนิงไม่กี่วัน ทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นปากเปราะเสียแล้ว?

พอมาถึงบ้านตระกูลฟู่ หลินอันห่าวก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เซี่ยซื่อพานางออกมานอกประตู บนรถม้าล้วนเตรียมชุดสำรองเอาไว้หนึ่งชุด เสี่ยวเถากับคนใช้ของเซี่ยซื่อพานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เซี่ยซื่อเดินมาอยู่เบื้องหน้าฟู่จาวหนิง คารวะให้กับนางอีกครั้งหนึ่ง

"จาวหนิง ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้เจ้า ครั้งนี้อันห่าวก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี"

ดวงตาเซี่ยซื่อแดงก่ำ กระทั่งยังอยู่ในอาการตระหนกไม่มั่นคง

ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกว่าเซี่ยซื่อคนนี้คารวะตนเองอย่างผิดสังเกต ว่าตามหลักการแล้วนางเป็นผู้อาวุโสกว่านะ

"ท่านเอาแต่คารวะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นมาตรงๆ

"จาวหนิง เจ้าตอนยังเล็กเคยช่วยชีวิตข้ากับอันห่าวเอาไว้"

เซี่ยซื่อมองนาง อธิบายขึ้นมา "ตอนนั้นข้าอุ้มท้องอันห่าวได้หลายเดือนแล้ว ปู่ของเจ้าก็อุ้มเจ้ามาที่บ้านตระกูลหลิน ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว ที่ทะเลสาบที่แข็งเป็นน้ำแข็งด้านนอกบ้านตระกูลหลิน เด็กๆ ในบ้านตระกูลหลินสองสามคนกำลังเล่นอยู่บนน้ำแข็ง มีเด็กคนหนึ่งล้มลง ร้องเรียกให้ข้าเข้าไปประคอง"