อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 154

"ท่านอ๋อง บนเขานั่น ซือถูไป๋เคยช่วยชีวิตพระชายาเอาไว้ แล้วยังเอาอกเอาใจพระยาชาอย่างดีอีกด้วย" จงเจี้ยนเอ่ยขึ้น "ซือถูไป๋ ท่านอ๋องรู้จักกระมัง"

อ๋องเจวี้ยนเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

เขาเองก็เคยเห็นซือถูไป๋ครั้งสองครั้ง และเคยได้ยินชื่อเสียงของซือถูไป๋ด้วย ที่คนพูดกันว่าคุณชายประดุจหยกล้ำค่า จันทร์ขาวกระจ่างแสง ก็คือพูดถึงซือถูไป๋คนนี้

แต่ว่า ซือถูไป๋ไปรู้จักกับฟู่จาวหนิงตอนไหนกัน

"กลับไปบ้านตระกูลฟู่เสีย"

อ๋องเจวี้ยนไล่เขาเสียงเย็น

จงเจี้ยนติดตามฟู่จาวหนิงไม่กี่วัน ทำไมตอนนี้เปลี่ยนเป็นปากเปราะเสียแล้ว?

พอมาถึงบ้านตระกูลฟู่ หลินอันห่าวก็ตื่นขึ้นมาแล้ว

เซี่ยซื่อพานางออกมานอกประตู บนรถม้าล้วนเตรียมชุดสำรองเอาไว้หนึ่งชุด เสี่ยวเถากับคนใช้ของเซี่ยซื่อพานางไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เซี่ยซื่อเดินมาอยู่เบื้องหน้าฟู่จาวหนิง คารวะให้กับนางอีกครั้งหนึ่ง

"จาวหนิง ขอบคุณมาก ถ้าไม่ได้เจ้า ครั้งนี้อันห่าวก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี"

ดวงตาเซี่ยซื่อแดงก่ำ กระทั่งยังอยู่ในอาการตระหนกไม่มั่นคง

ฟู่จาวหนิงกลับรู้สึกว่าเซี่ยซื่อคนนี้คารวะตนเองอย่างผิดสังเกต ว่าตามหลักการแล้วนางเป็นผู้อาวุโสกว่านะ

"ท่านเอาแต่คารวะ" ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นมาตรงๆ

"จาวหนิง เจ้าตอนยังเล็กเคยช่วยชีวิตข้ากับอันห่าวเอาไว้"

เซี่ยซื่อมองนาง อธิบายขึ้นมา "ตอนนั้นข้าอุ้มท้องอันห่าวได้หลายเดือนแล้ว ปู่ของเจ้าก็อุ้มเจ้ามาที่บ้านตระกูลหลิน ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว ที่ทะเลสาบที่แข็งเป็นน้ำแข็งด้านนอกบ้านตระกูลหลิน เด็กๆ ในบ้านตระกูลหลินสองสามคนกำลังเล่นอยู่บนน้ำแข็ง มีเด็กคนหนึ่งล้มลง ร้องเรียกให้ข้าเข้าไปประคอง"

ถ้าหากเป็นตอนที่นางตั้งท้องอันห่าว ฟู่จาวหนิงก็เพิ่งจะไม่กี่ขวบเอง

"ตอนนั้นข้ากำลังจะเข้าไป แต่ว่าจู่ๆ เจ้าก็ดึงชายกระโปรงข้าร้องห่มร้องไห้ ข้าจึงต้องหันมาปลอบเจ้าก่อน ผลลัพธ์คือแค่พริบตาเดียว ทางที่ข้ากำลังจะไปนั้น น้ำแข็งบนทะเลสาปก็แตกออกมากะทันหัน อีกแค่นิดเดียว ถ้าเจ้าไม่ร้องไห้ดึงข้าเอาไว้ ข้าคงจะตกลงไปในทะเลสาบนั่นแล้ว"

พอคิดถึงเหตุการณ์ตอนนั้น เซี่ยซื่อตอนนี้ก็ยังรู้สึกหวาดกลัว

"ถ้าตอนนั้นข้าตกลงไปในทะเลสาบน้ำแข็งล่ะก็ ข้ากับอันห่าวในท้องก็คงจะไม่รอดกันแล้ว เพราะตอนนั้นสุขภาพข้าก็อ่อนแอมาก แค่โดนลมหนาวนิดหน่อยก็ล้มหมอนนอนเสื่อ กังวลมาตลอดว่าคงจะไม่มีทางคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย"

ฟู่จาวหนิงตะลึงงัน

นางคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีอดีตเช่นนี้

"จาวหนิง ข้าไปกราบไหว้พระโพธิสัตว์ถามพระดูแล้ว เสี่ยงทาย พอเปิดอ่านก็ล้วนบอกว่าความสงบจึงจะนำสู่ความสำเร็จ ข้าจึงรู้สึกว่าคำว่าหนิง(สงบ) ก็คือหมายถึงตัวเจ้า ในเมื่อต้องมีความสงบ(อันหนิง) ข้าจึงตั้งชื่อลูกสาวให้มีคำว่าอันอยู่ หวังว่าชีวิตนี้ของนางจะสงบสุขไร้กังวล"

เซี่ยซื่อมองฟู่จาวหนิง สีหน้ารู้สึกผิด

"เพียงแต่หลังจากข้าคลอดอันห่าวออกมาก็ยังป่วยหนัก หลายปีมานี้โดดแดดมากก็ไม่ได้ตากลมก็ไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะวิงเวียนปวดหัว ร่างกายไร้เรี่ยวแรง พอบวกกับอันห่าวหลายปีนี้ประเดี๋ยวก็เจ็บป่วย ข้าเองก็ไม่วางใจส่งนางให้คนอื่น จึงไม่กล้าพานางออกจากบ้าน ดังนั้นจึงละเลยท่านผู้เฒ่าไป หลายปี้นี้ไม่ได้แวะมาหาพวกเจ้าเลย"

ผู้เฒ่าฟู่ตอนนี้จึงจะพูดขึ้นบ้างแล้ว

เมื่อครู่เขาตื่นเต้นตึงเครียดจนวิงเวียนไปบ้าง จึงหลับตาลงทำสมาธิครู่หนึ่ง

พอได้ยินจุดนี้ เขาจึงเอ่ยกับฟู่จาวหนิงว่า "น้าสะใภ้รองของเจ้าแม้จะไม่เข้ามา แต่หลายปีนี้ยังโชคดีที่นางคอยส่งคนนำเข็มเงินมาให้ตลอด"

ฟู่จาวหนิงจึงเข้าใจว่าทำไมพอเซี่ยซื่อเข้ามา ผู้เฒ่าฟู่จึงดูดีใจเสียขนาดนี้

อาจจะเพราะเซี่ยซื่อเป็นตระกูลหลินเพียงหนึ่งเดียวที่ยังมีเยื่อใยและคอยช่วยเหลือพวกเขากระมัง? นางไม่ออกมาก็เป็นเรื่องช่วยไม่ได้

"ท่านผู้เฒ่าอย่าพูดเช่นนั้น ข้าเองก็ไม่ได้นำมามากเท่าไร"