อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 153

อันห่าวถลึงตามอง นอนอยู่ตรงนั้นอย่างว่าง่าย มองดูเซี่ยซื่อ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง นิ้วของนางเกี่ยวนิ้วของฟู่จาวหนิงเอาไว้

"จาวหนิง" เสียงของเซี่ยซื่อสั่นเล็กน้อย ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "อันห่าวนางไม่กลัวเจ้า นางชอบเจ้า"

อันห่าวใสซื่อบริสุทธิ์ ความชอบก็ตรงไปตรงมา น้อยมากที่จะมีคนเข้าใกล้นางได้เช่นนี้ตั้งแต่พบกันครั้งแรก และยอมเข้าหาตัวตนเอง ดังนั้นพอเห็นท่าทางของอันห่าว เซี่ยซื่อจึงดีใจมาก

"พี่สาวเป็นหมอ สามารถไล่โรคร้ายบนตัวอันห่าวออกไปได้" ฟู่จาวหนิงยิ้มให้หลินอันห่าว

ดวงตาสุกใสของหลินอันห่าวเต็มไปด้วยความเชื่อใจ นางพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงปักลงไปอีกหลายเข็ม หลินอันห่าวหนังตาค่อยๆ ปิดลง หลับไหลไปแล้ว

"จาวหนิง อันห่าวหลับไปแล้วหรือ?" เซี่ยซื่อถามขึ้นเสียงแผ่ว

"ถูกต้อง ข้าแทงจุดชีพจรช่วยให้หลับนอนแก่นาง นางต้องพักผ่อนสักครู่ แล้วข้าจะตรวจนางให้อย่างละเอียด" ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา จับชีพจรให้กับหลินอันห่าว แลพบว่าร่างกายของนางไม่เลวนัก แต่มีเลือดลมหลายแห่งไหลเวียนไม่ดี

นางยืนขึ้นมา เดินออกประตูไป ตรงไปด้านหน้าคนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่ ยกเท้าขึ้นถีบหน้าอกเขา

คนรับใช้นั่นถูกนางพัดจนหน้าหงายลงกับพื้น ร้องเสียงแหลมขึ้นมา

"บอกมา ใครใช้ให้เจ้ามา ยิงอะไรออกไป มีเป้าหมายอะไร" ฟู่จาวหนิงเสียงเย็นเยียบ

"ไม่ ไม่มีใครใช้ข้ามาทั้งนั้น ข้ามีความแค้นกันเซี่ยซื่อ"

เซี่ยซื่อพอได้ยินคำนี้ ก็รีบเดินออกมา เอ่ยขึ้นอย่างโมโห "เหลวไหล ข้าไม่รู้จักเจ้าเลย! แล้วข้าก็ไม่เคยไปผูกอาฆาตกับใครด้วย!"

"จงเจี้ยน ถ้าเขายังไม่พูด ก็จัดการตัดเส้นเอ็นมือเอ็นเท้าทิ้งเสีย แล้วโยนลงไปในภูเขาให้หมาป่ามากินซะ"

ที่นี่คือบ้านของนาง เกิดเรื่องกับคนในบ้านนาง ถ้าหากหลินอันห่าวเป็นอะไรไป ท่านปู่จะต้องเสียใจมากแน่ ฟู่จาวหนิงทนไม่ได้

"ขอรับ!"

จงเจี้ยนชักกระบี่

คนรับใช้นั่นพอเห็นท่าทีของฟู่จาวหนิง นางดูไม่เหมือนล้อเล่นเลยสักนิด จึงตกใจจนหน้าถอดสี

"ข้าพูด ข้าพูดแล้ว เป็นเข็มพิษเล่มหนึ่ง พิษไม่ถึงกับทำให้คนตาย แค่ทำให้อาการบ้าของนางกำเริบขึ้น!"

"เข็มพิษ?"

เซี่ยซื่อหน้าเปลี่ยนสีไปแล้ว

"ใช่ หมอหม่าให้ข้าเข้ามา ก่อนหน้านี้หมอหม่าไปตรวจอาการที่บ้านท่าน พอรู้ว่าอาการโรคของลูกสาวท่านแปลกประหลาด ดังนั้นจึงขอให้ลูกสาวท่านไปเข้าร่วมการเดิมพันหมอกับท่านหลายต่อหลายครั้ง แต่ท่านก็ปฏิเสธเขาทุกครั้ง"

คนรับใช้พูด เซี่ยซื่อเองก็กระจ่างชัดขึ้นมา จากนั้นก็โมโหจนหน้าแดง

"ที่แท้ก็เขานี่เอง!"

"ท่านปฏิเสธหมอหม่า บอกว่าลูกสาวท่านอาการไม่กำเริบนานแล้ว อาจจะเพราะดีขึ้นแล้วก็ได้ จึงไม่อยากให้นางต้องไปเป็นกรณีศึกษาให้คนอื่นเข้ามาชม บอกว่าจะทำให้นางตกใจ ดังนั้นหมอหม่าจึงหาเข็มพิษนี้มา แล้วให้ข้าทำให้ลูกสาวท่านอาการกำเริบ เช่นนี้เขาก็จะมาหาอีกรอบ ท่านก็จะไม่ปฏิเสธอีก"

คนรับใช้พูดจบก็มองฟู่จาวหนิงอย่างผวา "ข้า ข้าเดิมทีจะไปลงมือที่จวนตระกูลหลิน พอดีเห็นพวกนางออกมา พวกนางอยู่บนรถม้าก็ไม่มีโอกาสลงมือ จึงตามมาถึงที่นี่"

"จงเจี้ยน สกัดจุดชีพจรเขาไว้ ส่งไปที่จวนอ๋องเจวี้ยน บอกท่านอ๋องของเจ้าเสียรอบหนึ่ง แล้วก็กักตัวคนเอาไว้ ถึงเวลานั้นข้าจะไปบอกเรื่องที่สองที่เขาต้องทำให้"

ฟู่จาวหนิงในใจไฟโกรธเดือดดาล

มีหมอที่โหดเหี้ยมขนาดนี้อยู่ด้วยหรือ!

รายการเดิมพันหมอนี้ ทำให้คนบ้าคลั่งได้ขนาดนี้เชียว

"ขอรับ" จงเจี้ยนสกัดจุดชีพจรคนรับใช้นี้ทันที จากนั้นก็หิ้วตัวออกไป

จวนอ๋องเจวี้ยน อ๋องเจวี้ยนได้ยินคำพูดเขา นิ่งงันไปครู่หนึ่ง "เข้าใจแล้ว ขังตัวคนเอาไว้"

"ท่านอ๋อง พระชายาเหมือนจะโกรธหนักมาก ท่านน่าจะส่งอะไรไปให้นางหน่อยไหม?" จงเจี้ยนรวมรวมความกล้าเสนอขึ้น

เขาอยากให้ฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาของพวกเขาจริงๆ แต่ว่าท่านอ๋องก็ไม่มีการเคลื่อนไหวมาตลอด อย่างนี้ไม่ดีเอาเสียเลย

"นางโมโห แล้วข้าต้องไปปลอบนางด้วยหรือ?"