อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 153

อันห่าวถลึงตามอง นอนอยู่ตรงนั้นอย่างว่าง่าย มองดูเซี่ยซื่อ จากนั้นก็มองฟู่จาวหนิง นิ้วของนางเกี่ยวนิ้วของฟู่จาวหนิงเอาไว้

"จาวหนิง" เสียงของเซี่ยซื่อสั่นเล็กน้อย ตื่นเต้นเป็นอย่างมาก "อันห่าวนางไม่กลัวเจ้า นางชอบเจ้า"

อันห่าวใสซื่อบริสุทธิ์ ความชอบก็ตรงไปตรงมา น้อยมากที่จะมีคนเข้าใกล้นางได้เช่นนี้ตั้งแต่พบกันครั้งแรก และยอมเข้าหาตัวตนเอง ดังนั้นพอเห็นท่าทางของอันห่าว เซี่ยซื่อจึงดีใจมาก

"พี่สาวเป็นหมอ สามารถไล่โรคร้ายบนตัวอันห่าวออกไปได้" ฟู่จาวหนิงยิ้มให้หลินอันห่าว

ดวงตาสุกใสของหลินอันห่าวเต็มไปด้วยความเชื่อใจ นางพยักหน้า

ฟู่จาวหนิงปักลงไปอีกหลายเข็ม หลินอันห่าวหนังตาค่อยๆ ปิดลง หลับไหลไปแล้ว

"จาวหนิง อันห่าวหลับไปแล้วหรือ?" เซี่ยซื่อถามขึ้นเสียงแผ่ว

"ถูกต้อง ข้าแทงจุดชีพจรช่วยให้หลับนอนแก่นาง นางต้องพักผ่อนสักครู่ แล้วข้าจะตรวจนางให้อย่างละเอียด" ฟู่จาวหนิงเก็บเข็มลงมา จับชีพจรให้กับหลินอันห่าว แลพบว่าร่างกายของนางไม่เลวนัก แต่มีเลือดลมหลายแห่งไหลเวียนไม่ดี

นางยืนขึ้นมา เดินออกประตูไป ตรงไปด้านหน้าคนรับใช้ที่คุกเข่าอยู่ ยกเท้าขึ้นถีบหน้าอกเขา

คนรับใช้นั่นถูกนางพัดจนหน้าหงายลงกับพื้น ร้องเสียงแหลมขึ้นมา

"บอกมา ใครใช้ให้เจ้ามา ยิงอะไรออกไป มีเป้าหมายอะไร" ฟู่จาวหนิงเสียงเย็นเยียบ

"ไม่ ไม่มีใครใช้ข้ามาทั้งนั้น ข้ามีความแค้นกันเซี่ยซื่อ"

เซี่ยซื่อพอได้ยินคำนี้ ก็รีบเดินออกมา เอ่ยขึ้นอย่างโมโห "เหลวไหล ข้าไม่รู้จักเจ้าเลย! แล้วข้าก็ไม่เคยไปผูกอาฆาตกับใครด้วย!"

"จงเจี้ยน ถ้าเขายังไม่พูด ก็จัดการตัดเส้นเอ็นมือเอ็นเท้าทิ้งเสีย แล้วโยนลงไปในภูเขาให้หมาป่ามากินซะ"

ที่นี่คือบ้านของนาง เกิดเรื่องกับคนในบ้านนาง ถ้าหากหลินอันห่าวเป็นอะไรไป ท่านปู่จะต้องเสียใจมากแน่ ฟู่จาวหนิงทนไม่ได้

"ขอรับ!"

จงเจี้ยนชักกระบี่