อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 152

"อันห่าว！"

เซี่ยซื่อตกใจอย่างมาก ร้องตะโกนวิ่งไปหานาง จังหวะที่ผ่านธรณีประตูขาก็อ่อนจนสะดุด เกือบจะพุ่งตัวล้มลงไป

ถ้าล้มลงที่นี่ หน้าจะฟาดเข้ากับกระดานหินด้านนอก ไม่แน่อาจจะล้มตกบันไดลงไปอีก ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย

"ฮูหยิน!" สาวใช้ของนางตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

ฟู่จาวหนิงพุ่งออกไปราวลูกธนู โอบประคองนางไว้อย่างฉับไวรวดเร็ว

เซี่ยซื่อรู้สึกแค่มือที่ประคองนางไว้มีแรงเยอะมาก พยุงนางไว้จนมั่นคง แต่ตอนนี้เองในใจนางก็คิดถึงลูกสาวขึ้น ประโยคต่อมาจึงรีบวิ่งลงไป

"อันห่าว อันห่าวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

ฟู่จาวหนิงมองผู้เฒ่าฟู่ และเห็นว่าเขาก็ร้อนรนเช่นกัน "ท่านปู่ ท่านไม่ต้องกังวล เดี๋ยวข้าไปดูเอง"

"รีบไปรีบไป"

ผู้เฒ่าฟู่อยากจะรีบออกไปดูด้วยตนเองเสียจริง

เซี่ยซื่อไม่ได้มาบ้านตระกูลฟู่เสียหลายปี นี่พอมาแล้วกลับเกิดเรื่องขึ้น เซี่ยซื่อมองลูกสาวสำคัญยิ่งกว่าดวงตาของตนเอง ถ้าหากหลินอันห่าวเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ เขาเองก็รู้สึกแย่มากๆ

เซี่ยซื่อพาหลินอันห่าวประคองขึ้นมาแล้ว

หลินอันห่าวกลับชักเกร็งไปทั้งตัว หูตาจมูกปากบิดเบี้ยว ดูแล้วเหมือนควบคุมไม่ได้

"อันห่าว！"

เซี่ยซื่อเองก็ร้อนรนจนสั่นระริก ล้วงเอาขวดยาเล็กใบหนึ่งออกมาจากในอก เปิดผาออกคิดจะป้อนให้กับหลินอันห่าว แต่มือของนางก็สั่นอยู่ตลอด ขวดยาขวดนั้นกลิ้งลงพื้น ลูกกลอนยากระจายลงบนพื้นหมด

เพราะสองวันก่อนหน้านี้ฝนตกมาตลอด บนพื้นจึงเปียกชื้อ ยาลูกกลอนกลิ้งไปบนน้ำโคลน นำมากินไม่ได้แล้ว

"ยา ยาของอันห่าว"

เซี่ยซื่อร้อนรนจนน้ำตาไหลพราก คิดจะเข้าไปประคองตัวอันห่าว และคิดจะเก็บยาขึ้นมาด้วย แต่ก็รู้สึกว่ายาเหล่านี้น่าจะไม่มีประโยชน์แล้ว จึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี