อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 152

"อันห่าว！"

เซี่ยซื่อตกใจอย่างมาก ร้องตะโกนวิ่งไปหานาง จังหวะที่ผ่านธรณีประตูขาก็อ่อนจนสะดุด เกือบจะพุ่งตัวล้มลงไป

ถ้าล้มลงที่นี่ หน้าจะฟาดเข้ากับกระดานหินด้านนอก ไม่แน่อาจจะล้มตกบันไดลงไปอีก ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ เลย

"ฮูหยิน!" สาวใช้ของนางตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี

ฟู่จาวหนิงพุ่งออกไปราวลูกธนู โอบประคองนางไว้อย่างฉับไวรวดเร็ว

เซี่ยซื่อรู้สึกแค่มือที่ประคองนางไว้มีแรงเยอะมาก พยุงนางไว้จนมั่นคง แต่ตอนนี้เองในใจนางก็คิดถึงลูกสาวขึ้น ประโยคต่อมาจึงรีบวิ่งลงไป

"อันห่าว อันห่าวเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

ฟู่จาวหนิงมองผู้เฒ่าฟู่ และเห็นว่าเขาก็ร้อนรนเช่นกัน "ท่านปู่ ท่านไม่ต้องกังวล เดี๋ยวข้าไปดูเอง"

"รีบไปรีบไป"

ผู้เฒ่าฟู่อยากจะรีบออกไปดูด้วยตนเองเสียจริง

เซี่ยซื่อไม่ได้มาบ้านตระกูลฟู่เสียหลายปี นี่พอมาแล้วกลับเกิดเรื่องขึ้น เซี่ยซื่อมองลูกสาวสำคัญยิ่งกว่าดวงตาของตนเอง ถ้าหากหลินอันห่าวเกิดเรื่องขึ้นที่นี่ เขาเองก็รู้สึกแย่มากๆ

เซี่ยซื่อพาหลินอันห่าวประคองขึ้นมาแล้ว

หลินอันห่าวกลับชักเกร็งไปทั้งตัว หูตาจมูกปากบิดเบี้ยว ดูแล้วเหมือนควบคุมไม่ได้

"อันห่าว！"

เซี่ยซื่อเองก็ร้อนรนจนสั่นระริก ล้วงเอาขวดยาเล็กใบหนึ่งออกมาจากในอก เปิดผาออกคิดจะป้อนให้กับหลินอันห่าว แต่มือของนางก็สั่นอยู่ตลอด ขวดยาขวดนั้นกลิ้งลงพื้น ลูกกลอนยากระจายลงบนพื้นหมด

เพราะสองวันก่อนหน้านี้ฝนตกมาตลอด บนพื้นจึงเปียกชื้อ ยาลูกกลอนกลิ้งไปบนน้ำโคลน นำมากินไม่ได้แล้ว

"ยา ยาของอันห่าว"

เซี่ยซื่อร้อนรนจนน้ำตาไหลพราก คิดจะเข้าไปประคองตัวอันห่าว และคิดจะเก็บยาขึ้นมาด้วย แต่ก็รู้สึกว่ายาเหล่านี้น่าจะไม่มีประโยชน์แล้ว จึงไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรดี

"ให้ข้าดูนางเอง"

ฟู่จาวหนิงรีบเดินเข้ามา พอเห็นสภาพของหลินอันห่าวใจก็ดำดิ่งเล็กน้อย อุ้มนางขึ้นมา

"จาวหนิง อันห่าวนาง"

เซี่ยซื่อคิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงที่ร่างผอมบางจะสามารถอุ้มหลินอันห่าวขึ้นมาได้ จึงรีบร้อนตามเข้ามา

ฟู่จาวหนิงอุ้มหลินอันห่าวมาถึงห้องที่อยู่ใกล้ที่สุด วางนางลงบนเตียง ดึงเสื้อของนางออก เข็มเงินในมือหยิบออกมาแล้ว แทงเข้าไปบนจุดชีพจรของหลินอันห่าว

เซี่ยซื่อถูกสาวใช้ประคองตัวเข้ามาเห็นฉากนี้พอดี นางตกใจสะดุ้งโหยง ใต้เท้าเกือบจะโซซัดโซเซ

"จาวหนิง เจ้าฝังเข็มเป็นด้วยหรือ" เซี่ยซื่อเสียงสั่น

ด้านนอก จงเจี้ยนหิ้วเด็กรับใช้คนหนึ่งเข้ามา เด็กรับใช้คนนี้ตัวสั่นพังพาบ ถูกเขาเตะโครมทิ้งตัวคุกเข่าลงบนพื้น

"คุณหนูฟู่ ลองตรวจสอบดูว่าบนตัวแม่นางหลินมีบาดแผลหรือไม่ เมื่อครุ่เจ้านี่แอบยิงอาวุธลับออกมา"

จงเจี้ยนเองก็รู้สึกละอาย เพราะว่าฟู่จาวหนิงกลับมาแล้ว ดังนั้นเขาจึงผ่อนคลายลงครู่หนึ่ง ขณะที่เตรียมจะสลับเวรกับลูกน้อง ก็คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนลงมือกับหลินอันห่าว

อีกฝ่ายพอเคลื่อนไหว จงเจี้ยนก็รีบตามไปทันที ไม่ปล่อยให้หลบหนี แต่หลินอันห่าวก็เกิดเรื่องขึ้นเสียแล้ว

"อะไรนะ? ใครที่จะมาทำร้ายลูกข้ากัน?" เซี่ยซื่อตกตะลึง หน้าซีดเผือดมองไปยังเด็กรับใช้คนนั้น นางไม่รู้จักเลย

"เข้าใจแล้ว ขอดูอาการคนก่อน"

เสียงมั่นคงของฟู่จาวหนิงลอดออกมา ในมือก็ยังไม่หยุด อักเข็มลงไปอีกหลายเข็ม ส่วนอีกมือของนางก็กดหลินอันห่าวไว้ คอยสังเกตดูนางไปด้วย

หลินอันห่าวค่อยๆ หยุดชักเกร็ง ทั่วร่างผ่อนคลายลงมาแล้ว

"อันห่าว เด็กดี อีกเดี๋ยวก็ไม่ทรมานแล้วนะ" น้ำเสียงฟู่จาวหนิงอบอุ่นอย่างประหลาด

เซี่ยซื่อตอนนี้ก็ไม่สนเด็กรับใช้คนนั้นแล้ว นางวิ่งเข้ามา พอเห็นว่าอันห่าวผ่อนคลายลง หูตาจมูกปากเองก็ไม่บิดเบี้ยวแล้ว จึงร้องไห้ออกมาอย่างตื่นเต้น

"อันห่าว แม่อยู่นี่"