อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 151

ฟู่จาวหนิงกลับบ้าน ในบ้านกลับมีแขกมาหา

เสี่ยวเถาเข้ามารับ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วกับนางว่า "คุณหนู ฮูหยินจากตระกูลหลินแวะเข้ามา"

"ใครหรือ?"

ฟู่จาวหนิงผ่านไปครู่หนึ่งจึงมีนึกออกว่าฮูหยินจากตระกูลหลินคือใคร พี่สะใภ้รองของฟู่หลินซื่อ น้าสะใภ้รองของนาง

"ญาติที่สิบกว่าปีไม่เคยจะแวะเวียน ตอนนี้กลับโผล่ออกมาแล้ว"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขันเหลือเกิน

"แต่ว่า ท่านผู้เฒ่าดีใจมาก" เสี่ยวเถารู้สึกลำบากใจ กลัวว่านางจะเข้าไปแล้วด่ากราดไล่แขก

ฟู่จาวหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง "ข้าเข้าไปดูหน่อย"

ผู้เฒ่าฟู่ยังลุกออกไปไหนไม่ได้ จึงทำได้เพียงถูกประคองลงจากเตียง นั่งอยู่บนแคร่อ่อนด้านนอก

ข้างโต๊ะแปดเซียนตรงข้ามเขามีหญิงสาวอายุราวสี่สิบปีคนหนึ่งนั่งอยู่ นี่คือน้าสะใภ้รองหลิน เซี่ยซื่อ

ฟู่จาวหนิงลืมไปแล้วว่าน้าสะใภ้รองหน้าตาเป็นอย่างไร เดิมทีคิดว่านางจะหน้าตาชอบเหน็บแนม คิดไม่ถึงว่าจะเกินคาดเช่นนี้ เซี่ยซื่อมีหน้าตาที่อบอุ่นและอิ่มเอิบดีงามเสียด้วยซ้ำ

เซี่ยซื่อแต่งกายก็ดูธรรมดาๆ เหมาะสมดี มองแล้วไม่ฉูดฉาดหรูหรา

นางนั่งอยู่ที่นั่นพูดคุยเสียงแผ่วเบากับผู้เฒ่าฟู่ บนโต๊ะยังวางกล่องขนมที่ผูกไว้ด้วยเชือกสีแดงใบหนึ่งด้วย

ข้างๆ เซี่ยซื่อมีสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่ และด้านนอกเรือนก็มีเด็กสาวอายุราวสิบสองสิบสามปี นั่งยองๆ อยู่ข้างบันไดถอนหญ้าทีละต้นๆ ท่าทางดูเลื่อนลอย

"คุณหนู นี่คือลูกสาวของฮูหยินรอง ชื่อว่าหลินอันห่าว" เสี่ยวเถากดเสียงลง "นางตรงนี้ไม่ค่อยจะดีนัก"