อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 151

ฟู่จาวหนิงกลับบ้าน ในบ้านกลับมีแขกมาหา

เสี่ยวเถาเข้ามารับ เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วกับนางว่า "คุณหนู ฮูหยินจากตระกูลหลินแวะเข้ามา"

"ใครหรือ?"

ฟู่จาวหนิงผ่านไปครู่หนึ่งจึงมีนึกออกว่าฮูหยินจากตระกูลหลินคือใคร พี่สะใภ้รองของฟู่หลินซื่อ น้าสะใภ้รองของนาง

"ญาติที่สิบกว่าปีไม่เคยจะแวะเวียน ตอนนี้กลับโผล่ออกมาแล้ว"

ฟู่จาวหนิงรู้สึกน่าขันเหลือเกิน

"แต่ว่า ท่านผู้เฒ่าดีใจมาก" เสี่ยวเถารู้สึกลำบากใจ กลัวว่านางจะเข้าไปแล้วด่ากราดไล่แขก

ฟู่จาวหนิงชะงักไปครู่หนึ่ง "ข้าเข้าไปดูหน่อย"

ผู้เฒ่าฟู่ยังลุกออกไปไหนไม่ได้ จึงทำได้เพียงถูกประคองลงจากเตียง นั่งอยู่บนแคร่อ่อนด้านนอก

ข้างโต๊ะแปดเซียนตรงข้ามเขามีหญิงสาวอายุราวสี่สิบปีคนหนึ่งนั่งอยู่ นี่คือน้าสะใภ้รองหลิน เซี่ยซื่อ

ฟู่จาวหนิงลืมไปแล้วว่าน้าสะใภ้รองหน้าตาเป็นอย่างไร เดิมทีคิดว่านางจะหน้าตาชอบเหน็บแนม คิดไม่ถึงว่าจะเกินคาดเช่นนี้ เซี่ยซื่อมีหน้าตาที่อบอุ่นและอิ่มเอิบดีงามเสียด้วยซ้ำ

เซี่ยซื่อแต่งกายก็ดูธรรมดาๆ เหมาะสมดี มองแล้วไม่ฉูดฉาดหรูหรา

นางนั่งอยู่ที่นั่นพูดคุยเสียงแผ่วเบากับผู้เฒ่าฟู่ บนโต๊ะยังวางกล่องขนมที่ผูกไว้ด้วยเชือกสีแดงใบหนึ่งด้วย

ข้างๆ เซี่ยซื่อมีสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่ และด้านนอกเรือนก็มีเด็กสาวอายุราวสิบสองสิบสามปี นั่งยองๆ อยู่ข้างบันไดถอนหญ้าทีละต้นๆ ท่าทางดูเลื่อนลอย

"คุณหนู นี่คือลูกสาวของฮูหยินรอง ชื่อว่าหลินอันห่าว" เสี่ยวเถากดเสียงลง "นางตรงนี้ไม่ค่อยจะดีนัก"

เสี่ยวเถาชี้ไปที่หัว

ฟู่จาวหนิงมึนงงไปพักหนึ่ง สาวเท้าแผ่วเบาเดินเข้าไป

หลินอันห่าวได้ยินเสียงฝีเท้า เงยหน้าขึ้นมอง ตกใจสะดุ้งโหยง

หญิงสาวอายุสิบสองสิบสาม มีดวงตาที่ใสสะอาดมาก

ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่ได้ทักทายกับนาง ยกมือโบกให้นางเบาๆ ยิ้มให้ จากนั้นก็เดินผ่านข้างกายนางไป

หลินอันห่าวตะลึงงัน มองแผ่นหลังของนาง

เซี่ยซื่อพอเห็นฟู่จาวหนิงเข้ามา ก็รีบร้อนยืนขึ้น นำสาวใช้เข้าทักทายกับนาง

"จาวหนิง ไม่ได้พบกันเสียนาน"

ฟู่จาวหนิงพอได้ยินเสียงของเซี่ยซื่อก็ฟังออกว่านางสุขภาพไม่ดี เสียงนี้เพียงได้ยินก็รู้ว่าอ่อนโยน แต่อันที่จริงคือดูไร้เรี่ยวแรง

"เจ้าทำไมจึงคารวะนางกัน นางเป็นรุ่นหลัง ควรจะคารวะเจ้าสิถึงจะถูก" ผู้เฒ่าฟู่เอ่ยกับฟู่จาวหนิง "จาวหนิง รีบทักทายน้าสะใภ้รองของเจ้าสิ"

ฟู่จาวหนิงมองผู้เฒ่าฟู่ก่อน และพบว่าเขาดีใจมากจริงๆ

เซี่ยซื่อรีบเอ่ยขึ้นว่า "ไม่ต้องไม่ต้องหรอก จะว่าไปถ้าต้องให้จาวหนิงมาคารวะข้าข้าก็รู้สึกผิดอยุ่ หลายปีมานี้ไม่ได้มาพบจาวหนิงเลย นี่ก็เพิ่งได้ยินจากอี๋เจินเด็กคนนั้นว่าจาวหนิงขึ้นเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยน ข้าถึงได้รู้ว่านางออกเรือนแล้ว"

"ดังนั้น ท่านจึงมาหาเพราะว่าข้ากลายเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือ?" ฟู่จาวหนิงถาม

"จาวหนิง น้าสะใภ้รองของเจ้าสุขภาพไม่ดี หลายปีก่อนหน้านี้แทบไม่ได้ออกจากบ้านเลย" ผู้เฒ่าฟู่รู้ว่าฟู่จาวหนิงคิดอะไร นางไม่ค่อยมีความทรงจำดีดีกับคนจากตระกูลหลิน ถึงอย่างไรก็ไม่เคยติดต่อมาเลย จึงรู้สึกเย็นชาไร้เยื่อใยต่อตระกูลหลินนั่นเอง

ตึง

จู่ๆ หลินอันห่าวด้านนอกก็หงายหน้าล้มลงกับพื้น