อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 165

จงเจี้ยนเห็นนางเดินออกไปก็ตกใจเล็กน้อย หมอเทวดาหลี่ส่งกระดาษชิ้นนั้นให้กับสาวใช้ แต่เขาไม่ได้มันมานะ หรือว่าพระชายารู้บทบาทของดอกไม้กระถางนั้นแล้วกัน?

ซ่งหยวนหลินมองไปยังทิศประตูเรือนทางนั้นอย่างร้อนรน รอสาวใช้คนนั้นกลับมา

ตอนนี้เองนางก็เห็นฟู่จาวหนิงเดินไปที่ด้านหน้ากระถางต้นไม้ หยิบหนึ่งร้อยตำลึงออกมา วางลงไปบนโต๊ะ

ซ่งหยวนหลินถลึงตาดต นางทำไมจึงขึ้นไปกัน?

ซุนหลานอินพอเห็นฟู่จาวหนิงขึ้นไปก็ไม่อยากเชื่อ นางกระตุกชายเสื้อซ่งหยวนหลิน "หยวนหลิน นั่งสารเลวคนนั้นขึ้นไปทำอะไรกัน?"

ที่นางเกลียดฟู่จาวหนิงก็แทบจะไม่มีเหตุผลอะไร ถึงอย่างไรพอเห็นฟู่จาวหนิงสวยหน่อยนางก็ไม่ชอบแล้ว นางแต่งตัวก็ไม่เท่าไร น่าจะมีตัวตนฐานะสู้นางไม่ได้ แต่กลับสวยกว่านางแบบนี้ นางเกลียด

"ใคร ใครจะไปรู้กัน?"

ซ่งหยวนหลินปากบอกว่าไม่รู้ แต่อันที่จริงในใจกลับลนลานไม่ไหว

เพราะนางรู้ว่าฟู่จาวหนิงไปขุดวัตถุดิบยามาได้สิบชนิดที่เขาจันทร์ลับฟ้า! ยิ่งไปกว่านั้นยังมีโสมม่วงอีกด้วย! หมอเทวดาหลี่ตอนนี้ยังอยากได้เจ้าโสมม่วงนั่นอยู่เลย

ดังนั้น ฟู่จาวหนิงจะต้องรู้เรื่องยาแน่

ถ้านางมองออกจะทำอย่างไรกัน?

"ข้าอยากถามหน่อย" ฟู่จาวหนิงวางหนึ่งร้อยตำลึงนั่นลง แต่มือกลับกดไว้บนร้อยตำลึงนั่น "ถ้าหากว่าข้าเดิมพันได้ หนึ่งร้อยตำลึงนี้ต้องให้เจ้าหรือว่าข้าได้คืน?"

ไม่มีทางเลือก นางจนจะตาย หนึ่งร้อยตำลึงนี่เป็นค่าดูแลไหมใจโลหิตให้กับเซียวหลันยวนนะ

ส่วนเงินค่ารักษาที่นางขายยาแก้หนาวสั่นกับที่รักษาอาการคุณหนูเจียงเมื่อสองวันก่อนนั่น ก็เอาไปใช้ที่บ้านหมดแล้ว

ลองเสียหน่อย ไม่ใช่ว่าเป็นการเดิมพันหรือ? ถ้าเดิมพันชนะก็ควรจะได้เงินคืนถึงจะถูก

"ถ้าเจ้าตอบถูก ร้อยตำลึงกับกระถางนี้เป็นของเจ้า เอาไปได้เลย" เจี่ยหยวนไว่มองหญิงสาวที่สวยไร้เทียมทานคนนี้ ไม่ได้มองนางอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย

หมอตั้งมากมายยังขึ้นมาลองกันแล้ว ไม่มีสักคนที่ตอบถูก เขาไม่เชื่อหรอกว่าหญิงสาวคนนี้จะเดาได้

"ได้เลย"