อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 166

"เรื่องทุกเรื่องมีลำดับก่อนหลังเสมอ" กลุ่มผู้ชมมีคนไม่ชอบใจซ่งหยวนหลิน "ช้าไปหน่อยแล้ว เจ้าก็ดูไปก่อนเถอะ"

"นั่นสิ เดิมทีก็มากันทีละคนๆ นี่ คนอื่นเขาเขียนคำตอบเสร็จแล้ว ทำไมต้องมารอเจ้าด้วย?"

ซ่งหยวนหลินหน้าแดงเถือก

เจ้าคนสารเลวพวกนี้

มายุ่งอะไรด้วยกัน?

ซุนหลานเซียง(ซุนหลานอิน?)พอเห็นท่าทีของซ่งหยวนหลิน พอคิดถึงเรื่องที่นางส่งสาวใช้ออกไปเมื่อครู่ ในใจก็เข้าใจขึ้นมา ดูท่าซ่งหยวนหลินจะรู้คำตอบแล้ว

ดอกไม้นี้ถ้าต้องให้ซ่งหยวนหลินหรือฟู่จาวหนิง นางก็คงหวังจะส่งให้ซ่งหยวนหลินนั่นล่ะ

ดังนั้นพอเห็นคนรอบๆ ล้วนพูดแทนฟู่จาวหนิงขึ้นมา นางก็เดือดเสียแล้ว

ซ่งหยวนหลินยังต้องรักษาบุคลิกภาพการวางตัวสุภาพและความใจกว้างของนางไว้ แต่นางไม่จำเป็น ใครก็รู้ว่าอารมณ์ของฮูหยินคุณชายใหญ่ซ่งไม่ดีเอามากๆ

ซุนหลานเซียง(ซุนหลานอิน?)จึงชี้ด่าพวกเขาขึ้นมา

"เดิมทีก็เป็นพวกเราที่คิดออกก่อน ตอนที่พวกเราจะออกไปนางก็แย่งขึ้นไปก่อน"

"ตอนนี้ทั้งสองคนส่งคำตอบออกไปก็จบแล้ว พวกเจ้าจะมาสอดปากกันทำไม?"

พรวด

มีคนหัวเราะขึ้นมาอย่างทนไม่ไหวว

"พวกเจ้าคิดได้ก่อนแต่ไม่ยอมขึ้นไป? เมื่อครู่พวกเจ้าทำไมไม่พูด? เห็นๆ อยู่ว่าตอนที่แม่นางคนนี้เขียนคำตอบเสร็จพวกเจ้าถึงร้องขึ้นมา คิดว่าพวกเราไม่มีตาหรือไรกัน"

ผู้ดูแลเจียงเห็นพวกเขาทะเลาะขึ้นมาแล้ว ก็รีบเข้าไปรับกระดาษของฟู่จาวหนิง และไม่สนใจอะไรอีก

"รอไปก่อนก็ไม่เป็นไรหรอก แม่นางก็ไม่แน่ว่าจะเดาถูก"

ซ่งหยวนหลินคิดจะกรีดร้อง พวกเขามองไม่ออกหรือว่าข้าคือใคร?