อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2

สมองจาวหนิงผุดภาพร่างกายที่อ่อนแอของผู้เฒ่าฟู่ขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงกับรัชทายาทเซียวเดิมทีมีการหมั้นหมายอยู่ สุขภาพผู้เฒ่าฟู่เองก็ย่ำแย่ลงทุกวัน ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเขาคือสามารถเห็นหลานสาวแต่งเข้าจวนตระกูลเซียวได้อย่างราบรื่น ได้มีที่พึ่งพิงในภายภาคหน้า แต่ตระกูลเซียวก็ไม่ยอมเอ่ยเรื่องงานมงคลเสียที

ช่วงนี้อาการป่วยของผุ้เฒ่าฟู่ก็ทรุดลงอย่างรวดเร็ว เขาเป็นลมหมดสติอยู่บ่อยครั้ง พอตื่นขึ้นมาก็จะคว้ามือของนางและกังวลเรื่องงานแต่ง ฟู่จาวหนิงก็ร้อนรน ดังนั้นแต่ละวันจึงเอาแต่เซ้าซี้รัชทายาทเซียว หลังถูกปฏิเสธมาหลายครั้ง นางจึงหยิบยกเอาคุณงามความดีที่บิดามารดาของนางเคยช่วยชีวิตองค์รัชทายาทไว้ออกมาให้องค์จักรพรรดิประทานจัดงานแต่งงานให้

รัชทายาทเซียวก็ถูกบีบจนต้องจำใจยอมรับการแต่งงานกับฟู่จาวหนิง

เซียวเหยียนจิ่งเองก็เป็นบุรุษรูปงามอันดับต้นๆ ในเมืองหลวงจริงๆ คิ้วกระบี่ดวงตาดอกท้อ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากเชิด รูปหน้ายอดเยี่ยม ร่างสูงโปร่ง เสื้อคลุมสักหลาดพอดีตัวดูสูงส่ง ขับเน้นร่างของเขาออกมาจนตัวดูเป็นคนแต่นิสัยเป็นสุนัขเสียอย่างนั้น

ไม่แปลกที่หลี่จื่อเหยาหลงใหลเขามาตลอด

พอคิดถึงสถานการณ์ของตระกูลฟู่ เสียงของจาวหนิงก็เย็นชา นางจ้องเขม็งไปทางรัชทายาทเซียว

"ราชโองการขององค์จักรพรรดิ ท่านกล้าขัดหรือ?"

รัชทายาทเซียวพอได้ยินคำของนางก็หน้าเคร่งขรึม ก่นด่าออกมาด้วยความโกรธ "ฟู่จาวหนิง เจ้าเอาแต่ยกองค์จักรพรรดิมาบีบข้า!" ช่างน่าโมโหนัก

หลี่จื่อเหยารีบเอ่ยขึ้นทันที "ท่านพี่เซียวไม่ต้องกลัว! บิดาข้าต่อหน้าองค์จักรพรรดิก็พอมีปากเสียงอยู่บ้าง ข้าจะให้บิดาข้าเข้าวังแล้วทูลต่อองค์จักรพรรดิ ฝ่าบาทจะไม่ตำหนิท่านแน่นอน!"

"หมอเทวดาหลี่สินะ..." ฟู่จาวหนิงนึกถึงคำว่า "หมอเทวดา"ก็รู้สึกเยาะหยันขึ้นมา "หลายปีนี้หมอเทวดาดูจะน่าเกรงขามเสียจริง"

"หมอเทวดาหลี่น่าเกรงขาม แต่เจ้าน่ะมันน่าอดสู!" เซียวเหยียนจิ่งสีหน้าเย็นชา "ฟู่จาวหนิง เจ้าลงจากเกี้ยวเจ้าสาวปลดผ้าคลุมหน้าลง ให้คนตั้งมากมายเห็นสภาพไม่เรียบร้อยของเจ้า หน้าตากับความบริสุทธิ์ผุดผ่องก็ป่นปี้หมดแล้ว ต่อให้องค์จักรพรรดิจะโกรธเคือง ข้าก็ไม่แต่งกับเจ้าหรอก!"

คนรอบๆ แอบสูดปาก เกี้ยวเจ้าสาวแทบจะแบกไปถึงหน้าประตูแล้ว นี่จะถอนหมั้นหรือ?

แล้วคุณหนูฟู่จะทำเช่นไร ได้ยินว่าสุขภาพผู้เฒ่าฟู่เองก็ไม่ค่อยไหวแล้ว ถ้ามาเจอเรื่องนี้กระตุ้นเข้าไปอีก คงจะไม่ถึงกับตายอย่างที่หลี่จื่อเหยาพูดมาหรอกกระมัง?

"เซียวเหยียนจิ่ง ท่านคิดว่าข้าอยากแต่งกับท่านนักหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเซียวกับฟู่มีการหมั้นหมายไว้แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นความปรารถนาของปู่ข้า ข้าเลือกคนบนถนนนี้ส่งๆ มาคนหนึ่งก็ยังดีกว่าท่านเป็นกอง"

ฟู่จาวหนิงพูดประโยคนี้ออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

ผู้คนล้วนมองนางอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"จริงหรือ? แล้วที่คุณหนูฟู่ก่อนหน้านี้ทุกวันเอาแต่วิ่งเร่าๆ บอกจะแต่งงานกับรัชทายาทเซียว ไม่ใช่เพราะว่าชอบรัชทายาทเซียวหรอกหรือ?"

"คุณหนูใหญ่หลี่ก่อนหน้านี้ยังพูดว่าคุณหนูฟู่หลงใหลรัชทายาทเซียวจะเป็นจะตาย จะออกเรือนกับเขาเสียให้ได้ ทำไมตอนนี้ดูแล้วมันไม่เป็นแบบนั้นเลยล่ะ?"

"คุณหนูเซียวไม่ชอบรัชทายาทเซียวหรือ?"

เซียวเหยียนจิ่งพอได้ยินคำวิพากษ์วิจารณ์รอบๆ ตัว ก็โมโหจนขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

ฟู่จาวหนิงกำลังโกหก! ก่อนหน้านี้นางหลงเขาเสียขนาดนั้น เมื่อเห็นสายตาที่หลงใหลของนาง เขาจะยังไม่เข้าใจได้อีกหรือ

มีแต่เขาต่างหากที่จะถอนหมั้นนาง เมื่อไรกันที่นางมารังเกียจเขา!

"ฟู่จาวหนิง เจ้าอย่าคิดว่าทำตัวเสแสร้งหน่อยแล้วรัชทายาทอย่างข้าจะหันมามองเจ้าใหม่! วันนี้งานมงคลล้มเลิกแล้ว ต่อให้เจ้ามาคุกเข่าร้องไห้อ้อนวอนข้า ข้าก็จะไม่เปลี่ยนใจ!"

"ฟู่จาวหนิง!"

เซียวเหยียนจิ่งถูกนางทำให้ตะลึงงันไปแล้ว พอได้สติกลับมาก็ตะโกนเรียกนางอย่างฉุนเฉียวทันที

"เซียวเหยียนจิ่ง ข้อที่หนึ่งวันนี้เป็นวันมงคล เดิมทีตอนบ่ายท่านควรจะมารับเจ้าสาวถึงบ้าน แต่ท่านไม่มา" ฟู่จาวหนิ่งมองเขาอย่างเย็นชา "ข้อสอง ในฐานะที่เป็นเจ้าบ่าว ตอนนี้ท่านควรอยู่ในชุดมงคลแล้ว แล้วดูตอนนี้สิท่านสวมอะไรอยู่? ชุดคลุมขาว อย่างกับชุดไว้ทุกข์อย่างไรอย่างนั้น ถ้าคนที่รู้ก็คงเข้าใจว่าเจ้าคิดจะมาหยามหน้าข้าฟู่จาวหนิง แต่คนที่ไม่รู้ คงคิดว่าบ้านเจ้ามีใครตายไปแล้ว"

"พรวด!"

ไม่รู้ว่าใครกลั้นเสียงหัวเราะไม่อยู่ก่อนกัน แต่ครู่เดียวก็ทำให้กลุ่มคนอดกลั้นไม่อยู่จนหัวเราะร่าขึ้นมา

ก็จริงที่ว่าวันนี้รัชทายาทเซียวต้องแต่งงาน แต่ทำไมยังใส่ชุดสีอย่างกับพระจันทร์ขาว?

"ข้อสาม พอท่านมาถึงก็ตำหนิข้าที่ปลดผ้าคลุมหน้าชุดเจ้าสาวขาด แต่กลับไม่ถามเลยว่าใครเป็นคนทำ ทำไมกันคนลงมือได้เกียรติ แล้วคนถูกกระทำต้องไร้เกียรติหรือ? จุ๊ๆๆ การสั่งสอนในตระกูลเซียวของพวกท่านมันเยี่ยมเสียเหลือเกิน!"

"ข้อสี่ คู่หมั้นของท่านยืนอยู่ทางนี้ แต่ท่านกลับรีบไปโอบกอดปลอบโยนหลี่จื่อเหยาอยู่นั่นล่ะ ชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกันท่านไม่เคยเรียนมาหรือ หลี่จื่อเหยามาขวางเกี้ยวเจ้าสาวข้ากลางถนนทำลายงานมงคลในวันนี้ ท่านไม่โกรธไม่เคือง แถมยังเอาแต่เรียกจื่อเหยา จื่อเหยาอยู่นั่น พวกท่านสนิทกันขนาดนี้ ให้ข้ามอบเกี้ยวเจ้าสาวให้แล้วเท่านแบกนางกลับไปเลยดีไหม?"

ทุกครั้งที่ฟู่จาวหนิงพูด หน้าของเซียวเหยียนจิ่งก็ดำทะมึนขึ้นเรื่อย

สายตาชาวบ้านรอบๆ ก็เหมือนหนามมาทิ่มแทงหลังเขาจนแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว นังแพศยาฟู่จาวหนิงวันนี้ทำไมปากคอถึงได้เราะร้ายคล่องแคล่วเสียขนาดนี้กัน?

"สรุปอย่างที่พูดไป" ฟู่จาวหนิงมองเซียวเหยียนจิ่ง จากนั้นก็เหลือบมองหลี่จื่อเหยา "เจ้ามันก็แค่ผู้ชายขยะชีกอ ไร้สำนึก ไร้คุณธรรม ที่ไม่ได้รู้เรื่องพิธีการอะไรเลยคนหนึ่ง กับคุณหนูใหญ่หลี่ที่ใช้ชื่อหมอเทวดาของบิดามาเกะกะระรานโดยไร้ยางอายข้างกายท่านคนนี้ เป็นคู่ฟ้ามาโปรดจริงๆ พอเอาพวกท่านมาอยู่ด้วยกันถึงถือว่าสวรรค์ยังมีจิตใจคุณธรรม ที่ไม่ปล่อยให้พวกท่านออกไปทำร้ายผู้คนอีก"

"ก่อนหน้านี้ข้าตามืดบอดไปเองที่ไปพัวพันกับเจ้า ข้าขอโทษด้วย แต่ตอนนี้ข้าตาสว่างแล้ว น้ำในหัวก็เทออกไปจนหมดแล้วด้วย การหมั้นหมายของตระกูลเซียวกับฟู่ถือว่าจบแค่นี้ จากนี้ไปเจ้ากับข้าก็แยกเดินคนละทาง ถ้าวันหนึ่งบังเอิญมาเจอกัน ท่านก็อยู่ห่างข้าเสียหน่อยนะ!"