อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 3

เสียงโครมดังขึ้น เซียวเหยียนจิ่งรู้สึกว่าเลือดถูกต้มจนเดือดปุดขึ้นมาถึงกระหม่อม

"ฟู่!จาว!หนิง!"

เขากัดฟันเอ่ยชื่อฟู่จาวหนิงออกมาทีละคำๆ

นางกล้าดีอย่างไร จึงกล้ามาหยามหมิ่นเขาเช่นนี้?

ชาวบ้านรอบๆ ก็ล้วนตาโตพูดไม่ออกกันหมด จากนั้นจึงมองพวกเขาทั้งสองและพยักหน้าเห็นด้วยแบบไม่รู้ตัว พวกเขารู้สึกว่าสิ่งที่คุณหนูฟู่พูดออกมานั้นถูกต้อง

เซียวเหยียนจิ่งจ้องนางอย่างเกลียดชัง "ฟู่จาวหนิง เจ้าอย่ามาเสียใจภายหลังแล้วกัน! ข้าตอนนี้จะคอยดู ว่าเจ้าจะไสหัวกลับไปอย่างไร! เจ้าอย่าลืมว่าปู่ของเจ้า ตอนนี้เขาก็เหมือนจะเหลือแค่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วสินะ เจ้าเชื่อไหมว่าพอเจ้าเหยียบเข้าประตูจวนไปและเขารู้ว่าเจ้าถูกถอนหมั้น เขาคงขาดใจตายทันทีแน่?"

ฟู่จาวหนิงจ้องเขาตาลุกโชน

เซียวเหยียนจิ่งเจ้าผู้ชายขยะ ป่านนี้แล้วยังจะมาคุกคามนางอีก!

แต่ฟู่จาวหนิงก็รู้ว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นไม่ผิดเลย ผู้เฒ่าฟู่เวลานี้คงทนรับเรื่องแรงๆ ไม่ไหว

เซียวเหยียนจิ่งพอเห็นนางไม่โต้กลับ ก็หัวเราะเสียงเย็นขึ้นมา "แล้วก็ที่เจ้าหยามหมิ่นรัชทายาทอย่างข้าวันนี้ ข้าจดจำไว้หมดแล้ว เจ้าอย่าได้หวังว่าจะหาสามีได้อีก"

เขาจะคอยดูว่าตระกูลไหนจะกล้าแต่งฟู่จาวหนิงเข้าบ้าน!

หลี่จื่อเหยาพอได้ยินคำพูดเขาก็พยักหน้าและเสริมมาอีกประโยคทันที "ถูกต้อง! ผู้เฒ่าฟู่ไม่ใช่ว่าเป็นห่วงเจ้าที่สุดหรือ รอจนเจ้าขายไม่ออก เขาตายไปก็คงตาไม่หลับแน่!"

"เพียะ!"

ฟู่จาวหนิงยกมือขึ้น ตบฉาดเข้าหน้าหลี่จื่อเหยาอย่างแรงไปทีหนึ่ง มาแช่งปู่ของนางหรือ?

"กรี๊ดๆ! เจ้ากล้าตีข้าหรือ?"

หน้าหลี่จื่อเหยาบวมแดงขึ้นมาทันที ตอนที่นางกำลังจะพุ่งเข้าใส่ฟู่จาวหนิง เสียงชายหนุ่มเอาจริงเอาจังที่ใช้กำลังภายในส่งเข้ามาในหูของคนทุกคนเสียงหนึ่ง หยุดการเคลื่อนไหวทางนี้ลงในพริบตา

"ท่านอ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงแล้ว คนเดินถนนจงหลีกทางเสีย"

คนที่อออยู่เต็มถนนชะงักก่อน จากนั้นพอได้สติกลับมาก็ตะลึงพรึงเพริดกันขึ้น

"ท่านอ๋องเจวี้ยน! อ๋องเจวี้ยนกลับเมืองหลวงแล้ว!"

"โอ้วพระเจ้า อาการป่วยท่านอ๋องเจวี้ยนดีแล้วหรือ? ออกจากยอดเขาโยวชิงได้แล้วหรือ?"

ท่านอ๋องเจวี้ยน?

ความทรงจำในสมองจาวหนิงกำลังค้นหาเรื่องเกี่ยวกับอ๋องเจวี้ยน และพบว่าคุณหนูฟู่คนนี้ไม่รู้จักคนที่ชื่อว่าอ๋องเจวี้ยนเลย

แต่นางมองไปทางเซียวเหยียนจิ่ง ก็พบว่าเซียวเหยียนจิ่งถึงกับหน้าเปลี่ยนสี

จากนั้นก็ได้ยินเสียงนั้นดังขึ้นมาอีกครั้ง "ใครขวางทาง ตาย"

ประโยคนี้เย็นชาไร้ปรานี ชาวบ้านที่อยู่เต็มถนนก็ล้วนพรั่นพรึง รีบร้อนแหวกทางออกซ้ายขวาทันที ขณะเดียวกันก็คุกเข่าลงพื้นดังตุบกันหมด

คนทั้งถนนคุกเข่ากันเช่นนี้ เหลือแค่ฟู่จาวหนิง เซียวเหยียนจิ่งและหลี่จื่อเหยาสามคนที่ยังยืนค้างอยู่ ดูสะดุดตามาก

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงก็เห็นรถม้าคันหนึ่งค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามา

รถม้าสีดำสนิท ตัวรถแกะสลักลายอินทรีและกิ่งไม้ ทั้งสี่มุมสลักสัตว์ไว้ตัวหนึ่ง ม่านรถสีม่วงปักทองคงนิ่งไม่ไหวติง ปิดบังผู้ที่อยู่ในรถไว้อย่างมิดชิด

ม้าสามตัวที่ลากรถเองก็สูงใหญ่ล่ำสัน สีดำสนิท ผิวมันเงา ดูน่าเกรงขาม

หน้ารถม้ามีทหารม้านายหนึ่ง ด้านบนมีทหารหน้าตาหล่อเหลาวัยหนุ่มขี่อยู่ สีหน้าเย็นชา ที่เอวคาดกระบี่ยาวไว้เล่มหนึ่ง

ดูแล้วเมื่อครู่นี้น่าจะเป็นเขาที่พูดออกมา

ด้านหลังรถม้ายังมีทหารม้าอีกสิบสองนาย ล้วนสวมชุดแบบเดียวกัน คาดกระบี่เหมือนกัน

คน ม้า รถม้าขบวนนี้ ล้วนเผยความเย็นชาน่าเกรงขามที่ไม่อาจเข้าใกล้ได้ออกมา

ทหารวัยหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าสุดคนนั้นกวาดตามองมาทางพวกของฟู่จาวหนิง หลี่จื่อเหยากำลังจะพูด แต่เซียวเหยียนจิ่งจู่ๆ ก็ดึงตัวนางให้คุกเข่าลงทันที

ฟู่จาวหนิงประหลาดใจ ท่านอ๋องเจวี้ยนคนนี้ ตัวตนฐานะความน่าเกรงขามล้วนอยู่เหนือเซียวเหยียนจิ่งสินะ! เช่นนั้นเซียวเหยียนจิ่งก็จะคุกคามเขาไม่ได้ใช่ไหม?

"ข้ามาจากร้านตระกูลฟู่ทางตะวันออกของเมือง ข้าชื่อฟู่จาวหนิง"

ตระกูลฟู่?

ทหารได้ยินเสียงกระแอมไอต่ำจากในรถม้า เขากัดฟันพูด "เช่นนั้นเจ้าก็ขึ้นรถม้า..."

แต่เขายังไม่ทันพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของฟู่จาวหนิงเร่งดังขึ้น นางพูดเน้นเสียงแจ่มชัด พูดคำที่ทำให้คนทั้งหมดตะลึงงันออกมาประโยคหนึ่ง

"ท่านอ๋องเจวี้ยน ท่านต้องการพระชายาสักคนไหม พระชายาที่ทั้งฉลาดมีความสามารถและไม่สร้างความวุ่นวายให้แก่ท่าน!"

ฮึ่ม...

ลูกตาเซียวเหยียนจิ่งถลนออกมา

เขาไม่สนใจอีกแล้ว กระโจนตัวลุกขึ้นสาวเท้ายื่นมือคิดจะกระชากตัวฟู่จาวหนิงออกมา "ฟู่จาวหนิงเจ้าบ้าไปแล้วหรือ! บนตัวเจ้ายังสวมชุดแต่งงานที่เดิมทีจะไปกราบฟ้าดินกับข้าอยู่เลย นี่ก็เพิ่งจะถูกถอนหมั้น..."

ฟู่จาวหนิงสะบัดมือเขาออก ถอยหลังก้าวหนึ่ง และไม่ทันสังเกตว่าตนเองเข้าใกล้ตัวรถม้าขึ้นไปอีก

นางได้กลิ่นยา

"ไม่สร้างความวุ่นวาย ทั้งฉลาดมีความสามารถ? เจ้าพูดถึงตนเองหรือ?"

ในรถม้ามีเสียงขรึมต่ำเสียงหนึ่งดังลอดออกมา น่าจะเพราะเพิ่งไอไป เสียงนี้จึงดูแหบพร่า ฟู่จาวหนิงฟังจนคันหูขึ้นมา

เสียงนี้จะน่าฟังเกินไปหน่อยไหม?

แต่นางก็ยังไม่ลืมตอบ เอ่ยขึ้นอย่างชัดเจนว่า "เพคะ ข้าฉันเอง"

ชายหนุ่มในรถม้าก็เหมือนจะหัวเราะขึ้นเบาๆ

"รัชทายาทเซียวเหยียนจิ่งแห่งจวนอ๋องเซียว คารวะท่านอ๋องเจวี้ยน" เซียวเหยียนจิ่งรีบร้อนเอ่ยขึ้น "ท่านอ๋องเจวี้ยน ฟู่จาวหนิงคนนี้เป็นคนโง่ที่ไร้ยางอาง นางกล้ามารบกวนท่าน..."

ท่านห้ามปล่อยนางไปเด็ดขาด!