อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 4

"จวนอ๋องเซียว?"

ชายหนุ่มในรถม้าพอลิ้มรสสามคำนี้ น้ำเสียงก็เปลี่ยนทันควัน "ไสหัวไปไกลๆ"

เซียวเหยียนจิ่งตะลึงงันด้วยโทสะ รู้ถึงตัวตนฐานะเขาแล้ว แต่กลับยังไล่ให้เขาไสหัวไป?

"ไม่ได้ยินที่ท่านอ๋องพูดหรือ?" ทหารตบลงที่หัวม้า ม้างามก็ยกเท้าหน้าขึ้นทันที ถีบพัดเซียวเหยียนจิ่งออกไปอย่างแรง

"อ๊า!"

เซียวเหยียนจิ่งถูกม้าถีบจนปลิว ตกกระแทกลงไปที่หน้าหลี่จื่อเหยาพอดี นางรีบร้อนเข้าไปประคองตัวเขา "พี่เซียว!"

นางกระโจนตัวขึ้น ถลึงตาไปทางรถม้าด้วยความโกรธ "อ๋องเจวี้ยนอะไรกัน! คุณหนูอย่างข้าไม่เห็นจะเคยได้ยิน ขนาดพี่ชายองค์รัชทายาทก็ยังรักข้ายอมให้ข้ามาตลอด แล้วเจ้าสูงส่งกว่าท่านพี่องค์รัชทายาทหรือ? ข้าจะบอกเจ้านะ บิดาข้าคือหมอเทวดาหลี่!"

ทหารที่เดิมทีชักกระบี่ออกมาแล้วพอได้ยินคำว่าหมอเทวดาหลี่ ท่าทางก็หยุดลงทันที เขาหันหน้าไปมองฟู่จาวหนิง ลังเลขึ้นมา

"อ๋องเจวี้ยนจะเสียเวลาอีกไม่ได้ โทษของเจ้าคนโง่ที่ไม่เคารพต่อท่านอ๋อง ข้าจะสั่งสอนนางแทนท่านอ๋องเอง"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงขรึม กระชากกระบี่ของทหารออกมา สาวเท้าขึ้นหน้าไปทางหลี่จื่อเหยา ชูกระบี่ แสงเย็นวาบ เสียงแควกดังขึ้น หลี่จื่อเหยารู้สึกหน้าอกเย็นวาบขึ้นทันที

นางก้มหน้าลงมอง จากนั้นจึงร้องกรี๊ดกอดหน้าอกตัวเองกระแทกตัวมุดไปทางหน้าอกของเซียวเหยียนจิ่งทันที

ฟู่จาวหนิงฉีกเสื้อนางจนขาดไว้ก่อนหน้า แต่ยังมีเสื้อในอยู่ เวลานี้ถูกกระบี่ฟันปาด เสื้อในเองก็ขาดออกจากกันแล้ว

"อึก..."

เซียวเหยียนจิ่งกว่าจะประคองตัวกลับมาได้ พอถูกนางกระแทกเช่นนี้ไปอีกที เลือดลมที่หน้าอกก็พุ่งทะลักขึ้นมา สลบเหมือดลงไปทันที

ตึง

การสลบครั้งนี้เขายืนไม่อยู่ พาร่างของหลี่จื่อเหยาที่กำลังกรีดร้องล้มพับลงไปด้วยกัน กดทับอยู่บนตัวของเขา

ชาวบ้านประชาชีล้วนถลึงตาโต อา..นี่มัน

ฟู่จาวหนิงจุ๊ปาก "ผิดศีลธรรม สุดแสนเสื่อมเสีย ไอ๊หยา อย่ามองอย่ามอง รัฐทายาทเซียวกับคุณหนูใหญ่ถ้าไม่แต่งกันคงไม่ได้แล้วกระมัง?"

นางหมุนตัวใช้สองมือประเคนกระบี่เล่มนั้นขึ้น "ขอโทษด้วย นี่กระบี่ของเจ้า"

ทหารจนถึงตอนนี้ยังตั้งตัวไม่ทัน เขาตะลึงงันไปแล้วเถอะ! เขาเป็นถึงยอดฝีมือที่วรยุทธ์อยู่ระดับห้าเลยนะ แต่ฟู่จาวหนิงคนนี้กลับแย่งกระบี่ไปจากมือเขาได้!

ถึงแม้จะมีเหตุผลที่เขาไม่ทันตั้งตัวได้อยู่ก็ตาม แต่ก็มาเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาถูกแย่งกระบี่ไปโดยไม่ทันตั้งตัวไม่ได้! เขาคิดไม่ถึงเลยว่าเมื่อครู่กระบี่ถูกนางชิงไปได้อย่างไร!

ทหารมองฟู่จาวหนิง ดำดิ่งกับความสงสัยในตัวเองอย่างลึกซึ้ง

"ฟู่จาวหนิง"

คนในรถม้าก็เหมือนจะเห็นเหตุการณ์ภายนอก ตอนที่เอ่ยชื่อนี้ขึ้นช้าๆ ในน้ำเสียงก็มีแววครุ่นคิด

"เจ้าอยากเป็นพระชายาของข้าหรือ?"

"ถ้าหากท่านต้องการพระชายาจริงๆ ล่ะก็!" ฟู่จาวหนิงตอบกลับทันที

"ดี"

ชายในรถม้าตอบกลับอย่างเด็ดขาดมาคำหนึ่ง "ชิงอี"

ทหารคนทั้นที่แท้ชื่อว่าชิงอี พอได้ยินคำของท่านอ๋อง ชิงอีก็ได้สติกลับมาทันที เหลือบมองฟู่จาวหนิงผาดหนึ่ง ป่าวประกาศออกมาทันควัน "นับจากนี้ ฟู่จาวหนิงคุณหนูตระกูลฟู่ถูกเลือกเป็นคู่หมั้นหมายของอ๋องเจวี้ยนแล้ว โปรดรอฤกษ์มงคลเพื่อจัดพิธีแต่งงานด้วย!"

ฮือฮา ประชาชนทั้งถนนแตกตื่นขึ้นมา

ไม่ใช่สิ อย่างนี้ได้ด้วยหรือ?

คุณหนูฟู่กลายมาเป็นพระชายาในอนาคตของอ๋องเจวี้ยนแล้วหรือ?

เมื่อครู่ใครกันที่พูดว่า "คุณหนูฟู่จบสิ้นแล้ว" ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้!

ฟู่จาวหนิงคิดถึงสภาพของผู้เฒ่าฟู่ที่เหมือนตะเกียงใกล้มอดตอนที่ออกจากบ้านในวันนี้ ปิดตาลงเปิดใจกว้าง พูดกับคนในรถม้าว่า "ไม่ใช่คู่หมั้นสิ ต้องเป็นพระชายาเลย! เลือกฤกษ์วันก็สู้วันที่พบไม่ได้หรอก ข้านับดูแล้ววันนี้ถือว่าเป็นวันมงคลฤกษ์งามดี อ๋องเจวี้ยน พวกเราไปกราบไหว้ฟ้าดินกันวันนี้เถิด!"