อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 236

กลุ่มคนถึงแม้จะยังอารมณ์ดำดิ่ง และยังกังวลอย่างมาก แต่ท้องก็หิวแล้วนี่ พอได้ยินคำพูดของผู้เฒ่าซุนจึงเอาเรื่องวางไว้ก่อน แล้วลงมือกินแพะย่างขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงกินอย่างพออกพอใจ แต่คนอื่นกลับกินไม่ค่อยรู้รสนัก

พอกินแพะย่าง ฟู่จาวหนิงถึงได้พูดกับเรื่องที่ถูกตัดบทไปก่อนหน้านี้กับผู้เฒ่าซุน

ความล้ำค่าของวัตถุดิบยานั้น

หลังจากผู้เฒ่าซุนได้ยินก็ตาเป็นประกาย ถามขึ้นทันที "คุณหนูฟู่ หญ้าสมุนไพรนี้ล้ำค่ามากจริงหรือ?"

"ถูกต้อง ถ้าหากมาใช้สกัดยา สมุนไพรนั่นก็มีมูลค่ามากเลยทีเดียว"

"เอ่อ ข้าพูดว่าถ้าหากนะ" ผู้เฒ่าฟู่รู้สึกว่าตนเองหาวิธีแก้ปัญหาได้แล้ว "ถ้าข้าเอาสมุนไพรพวกนี้มอบให้กับนายท่านจ้าว ท่านว่านายท่านจ้าวจะเห็นแก่ยาแล้วไม่คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเราไหม?"

เขาเดิมทีคิดว่าถ้าส่งไปแค่เงินเท่านั้น นายท่านจ้าวคงจะไม่พอใจแน่ จากที่เขารู้ นายท่านจ้าวปกติเงินที่รับมาก็ไม่น้อยเลย

และถ้ารับเงินของเขาไปแล้ว แต่ยังคิดจะระบายโกรธแทนจ้าวหรูมาอีกล่ะจะทำอย่างไร?

เงินน่าจะไม่ได้สำคัญกว่าลูกสาวกระมัง?

แต่ถ้าหากส่งยาสมุนไพรล้ำค่าให้เขา เวลาจำเป็ฯยังสามารถนำมาช่วยชีวิตตัวนายท่านเจ้าเองได้ เขาคงจะหวั่นไหวเป็นแน่กระมัง?

ถึงอย่างไรพอเทียบกับลูกสาวตนเอง ชีวิตตนเองก็คงจะสำคัญยิ่งกว่า

"ไม่จำเป็น เขาไม่คู่ควร"

ฟู่จาวหนิงกลับหัวเราะเย็นชาขึ้นมา

แล้วถ้านายท่านจ้าวจะช่วยนางสะสางเรื่องนี้เพื่อความไม่เป็นธรรมเล็กๆ ของลูกสาวจริงล่ะก็ แล้วยังคิดจะทำให้คนอื่นบ้านแตกสาแหรกขาดอีก เช่นนั้นนายท่านจ้าวที่ว่าก็คงไม่ใช่คนดีอะไร

ยาที่ดีเช่นนี้ เขาไม่คู่ควรใช้มัน

"แต่ว่า"

ผู้เฒ่าซุนก็ยังรู้สึกว่าวิธีการนี้ยังพอพิจารณาได้

ฟู่จาวหนิงไม่พูดมากอีก