อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 235

"ขอบคุณทั้งสองท่านมากที่เตือนข้า"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขอบคุณกับคุณหนูหน้าตาสะสวยกับคุณชายคนนั้น

พวกเขาล้วนโบกไม้โบกมือ จากนั้นก็รีบขอตัวออกไป

ถึงแม้พวกเขาจะมาพูดกับฟู่จาวหนิงไม่กี่คำ แต่ตอนนี้พวกเขาก็ไม่กล้าอยู่ใกล้ฟู่จาวหนิงมากนัก เดี๋ยวจ้าวหรูรู้เข้า จะถูกนางจดบัญชีแค้นขึ้นมาเอา

"พวกเจ้าก็ไปทำงานเถอะ วางใจได้ ต่อให้ฟ้าทลายลงมาข้าก็ค้ำเอาไว้ให้ นายท่านจ้าวไม่ทำอะไรพวกเจ้าหรอก"

ผู้เฒ่าซุนยิ้มขืนโบกไม้โบกมือ ให้พวกพนักงานไปทำงาน

ซุนกุ้ยยังไม่ยอมไป เขาเป็นผู้ดูแลที่นี่ และเป็นคนสนิทของผู้เฒ่าซุน ถ้าเรื่องราวยังไม่คลี่คลายเขาก็ยังไม่มีกะจิตกะใจไปทำงานหรอก

โดยไม่รอให้ฟู่จาวหนิงพูดอะไร ผู้เฒ่าซุนกลับเอ่ยขึ้นเชิงขอโทษกับฟู่จาวหนิง "คุณหนูฟู่ ข้าคนนี้แม้ในมือจะมีเงินอยู่บ้าง เส้นสายไม่ได้กว้างขวาง แต่ว่าเรื่องนี้ก็ปกป้องไว้ไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ข้ายังพอกัดฟันขวางจ้าวหรูไว้ได้"

เขาถอนหายใจ แต่ก็ดูจำใจ

"แต่ว่าท่านเมื่อครู่ก็ได้ยินแล้ว จ้าวหรูโหดเหี้ยมเสียขนาดนี้ พอกลับถึงเมืองหลวง นางจะต้องลงมือกับท่านแน่ ถึงตอนนั้นข้าก็ไมมีความสามารถทำอะไรได้แล้ว ท่านรีบคิดหาวิธีเถอะ"

ฟู่จาวหนิงคิดไม่ถึงว่าแม้แต่ตอนนี้เขาก็ยังเป็นห่วงนาง

จ้าวหรูก็ฝากคำเหี้ยมเกรียมอย่างจะทำให้เขาบ้านแตกสาแหรกขาดไว้

ถ้าไม่ซาบซึ้งก็ถือว่าโกหกแล้ว

ฟู่จาวหนิงเงอตอนนี้ก็รู้สึกสนใจในตัวฟู่จิ้นเชินขึ้นมาบ้างแล้ว

ผู้เฒ่าฟู่เชื่อมั่นนางขนาดนี้ ที่ปกป้องนางไว้ จะมากน้อยก็คงคิดถึงมิตรภาพเก่าแก่กับบิดานางแน่ๆ เมื่อเป็นเช่นนี้ ฟู่จิ้นเชินในตอนนั้นเป็นคนดีมากเลยจริงๆ หรือ?

ดังนั้นสิ่งนี้จึงทำให้ผู้เฒ่าซุนแม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปีก็ยังคงคิดถึงหรือ?

"ผู้เฒ่าซุน เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะข้า ข้าจะหาวิธีจัดการเอง ท่านอย่าได้กังวลเลย"

ฟู่จาวหนิงแน่นอนว่าจะไม่ยอมให้ผู้เฒ่าซุนมาปกป้องเรื่องนี้