อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 234

"ดี พวกเจ้าทำตัวดีมาก!"

จ้าวหรูเห็นคนมากมายอยู่ทางผู้เฒ่าซุน ก็รู้ว่าเลยว่าตนเองช่วงสั้นๆ นี้ยังทำได้ไม่ดีพอ ไม่สามารถเล่นงานคนมากมายพวกนี้ได้แน่

หลังจากกลับบ้านนางจะไปหาบิดานาง ถึงตอนนั้นพอบิดานางลงมือ จะต้องทำให้สกุลซุนแบกรับผลที่ตามมาแน่!

"สกุลซุนเอ๋ย เจ้าหวงแหนวันเหล่านี้เอาไว้เถอะ" จ้าวหรูมองผู้เฒ่าซุน ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน กดเสียงต่ำพูดว่า "ถ้าข้าเล่นงานพวกเจ้าให้บ้านแตกสาแหรกขาดไม่ได้ ข้าก็ไม่ใช่สกุลจ้าว"

บิดานางมีวิธีการอยู่

คิดว่าจะปิดแค่เรือนรับรองเดียวได้หรือไรกัน?

ผู้เฒ่าซุนสีหน้าเปลี่ยน

เขาเดิมทีคิดว่ากลับไปแล้วจะรีบเตรียมของกำนัลชิ้นใหญ่ไปตระกูลจ้าวแล้วขอขมากับนายท่านจ้าวเสีย แต่ขอแค่ปกป้องฟู่จาวหนิงได้ การปลดปลงเรื่องในวันนี้ ก็ถือว่าคุ้มแล้ว

แต่ว่าเขาคิดไม่ถึงว่าจ้าวหรูอายุก็แค่นี้ทำไมถึงได้โหดเหี้ยมเสียขนาดนี้!

โมโหเสียใหญ่โตกับเรื่องเล็กแค่นี้ คิดจะทำให้เขาบ้านแตกสาแหรกขาดหรือ?!

"คุณหนูจ้าว"

ผู้เฒ่าซุนคิดจะพูดอะไร แต่จ้าวหรูก็โมโหหมุนตัวจากไปแล้ว

"พวกเราไป! เรือนรับรองเน่าๆ นี้พวกเราไม่ต้องอยู่มันแล้ว!"

เหล่าคุณชายคุณหนูที่ติตดามนางเหล่านั้นมองไปที่ผู้เฒ่าซุน จากนั้นก็มองไปทางฟู่จาวหนิง ทยอยเดินตามจ้าวหรูจากไป

แค่ครู่เดียว ลานที่คึกคักก็เหลืออยู่แค่พวกเขาเท่านั้น และยังมีเหล่าคุณชายคุณหนูที่ปิดตัวตนฐานะเอาไว้ตลอดอีกหลายคน

ซุนกุ้ยหน้าขาวซีด มองผู้เฒ่าซุนอย่างกังวล

"ท่านปู่ พวกเราจะทำอย่างไรดี?"

มีหญิงสาวหน้าตาสะสวยคนหนึ่งพาสาวใช้เดินเข้ามาหาพวกเขา เอ่ยขึ้นเสียงเล็กว่า "พวกเรารีบหาคนมาช่วยเถิด จ้าวหรูเป็นคนที่พูดจริงทำจริงด้วย"