อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 233

"คิดจะหนีหรือ ไม่มีทาง"

พวกเขาล้วนกำลังเอาอกเอาใจจ้าวหรู ตอนนี้จึงพยายามแสดงออกอย่างเต็มที่

"คุณหนูจ้าว บิดาของท่านเคยมาเรือนรับรองพินิศทิวเขาของพวกเราแล้ว ข้ากับเขาเองก็เคยดื่มชาด้วยกัน" ผู้เฒ่าซุนโผล่ออกมา คิดจะเตือนห้ามจ้าวหรูไว้

เดิมทีนางก็อยากพูดเรื่องที่ฟู่จาวหนิงเป็นพระชายาอ๋องเจวี้ยนอยู่ แต่เนื่องจากก่อนหน้านี้ได้ยินเรื่องอ๋องเจวี้ยนกับหลินหว่านซิน พอบวกกับที่ฟู่จาวหนิงไม่ให้เรียกนางว่าพระชายาอ๋องเจวี้ยน ดังนั้นตอนนี้ผู้เฒ่าซุนล้วนไม่กล้ายืนยันความสัมพันธ์ของนางกับอ๋องเจวี้ยนยังดีอยู่หรือไม่

ถ้าเผื่ออ๋องเจวี้ยนไม่ยืนอยู่ฝ่ายนางล่ะ เช่นนั้นถ้าพูดตัวตนฐานพระชายาอ๋องเจวี้ยนออกไป ไม่แน่ว่าจะยิ่งยั่วโมโหคุณหนูจ้าวเข้าไปอีก

จ้าวหรูถลึงตาใส่นาง

"เจ้าหุบปากไป เคยดื่มชากับพ่อข้าแล้วยอดเยี่ยมนักหรือ เจ้ามันเป็นใครกัน?"

ถ้าไม่ใช่เพราะนางช่วงนี้ทะเลาะกับพวกของหลินหว่านซินล่ะก็ จึงไม่อยากจะพักอยู่กับพวกหลินหว่านซิน นางถึงต้องมาพักอยู่ในเรือนรับรองที่ไม่คู่ควรกับตัวตนฐานะนางเช่นนี้ไม่ใช่หรือไรกัน?

ผู้เฒ่าซุนถูกนางจนโมโหใส่จนหน้าเดี๋ยวเขียวเดี๋ยวขาวไปแล้ว

คุณหนูจ้าวคนนี้เกะกะระรานเสียจริง

"ใครก็ได้"

ผู้เฒ่าซุนเองก็โมโหบ้างแล้ว เรียกคนมาอย่างทนไม่ไหวเช่นกัน

ที่นี่คือเรือนรับรองของเขา เป็นสถานที่ของเขา คนของเขาเองก็มีอยู่ตั้งมากมาย ไม่เชื่อหรอกว่าจะปกป้องฟู่จาวหนิงคนหนึ่งไว้ไม่ได้

ผู้เฒ่าซุนเรียกคน ซุนกุ้ยก็พุ่งเข้ามาเป็นคนแรก พนักงานในเรือนรับรองก็เรียกคนวิ่งเข้ามาแล้ว

"สกุลซุน เจ้าหมายความว่าอย่างไร?"

จ้าวหรูเห็นว่าแค่พักเดียวก็มีคนยี่สิบกว่าคนมาอยู่ข้างหน้าฟู่จาวหนิง หน้าก็ดำทมึนไปแล้ว

"คุณหนูจ้าว ท่านอย่าได้โทษสกุลซุนอย่างข้าเลย ที่นี่คือเรือนรับรองของข้า ข้าต้องไม่ยอมให้แขกคนสำคัญได้รับบาดเจ็บอยู่แล้ว"

ผู้เฒ่าซุนพูดอย่างเย็นชา "ถ้าข้าปกป้องแขกคนสำคัญของตนเองไม่ได้ เช่นนั้นยังจะเปิดเรือนรับรองต่อไปทำไมกัน?"