อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 232

"ใครก็ได้!"

จ้าวหรูร้องขึ้นมาอีกครั้ง

เพียงไม่นานก็มีทหารหลายคนพุ่งเข้ามายืนอยู่ข้างๆ นาง ดูแล้วองอาจน่าตกตะลึง

"เจ้าก็แค่คนขับรถจนๆ คนหนึ่ง ถือดีอย่างไรจะมาสู้กับทหารของขุนนางผู้บัญชาการกัน?" จ้าวหรูหัวเราะเย้ยขณะพิจารณาตัวเฉินซาน

สีหน้าเฉินซานเปลี่ยนไปแล้ว

คุณหนูจ้าวคนนี้เป็นลูกสาวของขุนนางผู้บัญชาการหรือ?

ทหารหลายคนนั่นดูแล้วก็น่าตกตะลึงจริง เฉินซานรู้ว่าตนเองไม่ใช่คู่มือของพวกเขา แต่พอเขาหันหน้ากลับไปมองฟู่จาวหนิงกับเสี่ยวเถาผาดหนึ่ง ก็กัดฟัน ไม่ยอมถอยแม้แต่ก้าวเดียว

"ไม่ยอมให้พวกเจ้าได้แตะต้องคุณหนูของข้าแม้แต่ผมสักเส้นหรอก!"

เฉินซานก่อนหน้านี้ตอนเป็นนักเลงหัวไม้ที่ตลาดก็ทะเลาะเบาะแว้งอยู่บ่อยๆ หลายครั้งที่ใช้วิธีไม่คิดชีวิต สละตัวเอง กระดูกกระเดี้ยวจะหักไปกี่ท่อนก็เข้าขวางพวกเขาไว้ รั้งพวกเขาไว้ไม่ให้ผ่านไป

"น่าขันเหลือเกิน"

จ้าวหรูเห็นว่าเขาไม่ยอมปล่อยวาง ยังคิดว่าตนเองสามารถปกป้องฟู่จาวหนิงได้ จึงหัวเราะร่าขึ้นมา

"เช่นนั้นก็จะทำให้เจ้าสมหวัง ให้คุณหนูของเจ้าเห็นเจ้าถูกตีจนปางตายก่อนก็แล้วกัน จากนั้นพวกเราค่อยโกนหัวของนางทิ้ง!"

จ้าวหรูจู่ๆ ก็รู้สึกว่าความคิดนี้ใช้ได้

"ไปหยิบมีดมา! หลังจากให้ฟู่จาวหนิงเห็นคนขับรถของตัวเองถูกหักเอ็นหักกระดูกแล้ว พวกรเาจะกล้อนผมนางเสีย! ข้าเองก็ถือว่าระบายโกรธให้จื่อเหยา!"

ที่แท้จ้าวหรูแต่ก่อนก็เคยป่วย เป็นหมอเทวดาหลี่ที่รักษานาง นางกับหลี่จื่อเหยาจึงกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน

เดิมทีจ้าวรูเองก็ชอบเซียวเหยียนจิ่ง แต่เพราะมิตรภาพต่อหลี่จื่อเหยา นางจึงยอมถอยออกมาเอง ยอมยกเซียวเหยียนจิ่งให้หลี่จื่อเหยา

คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงก็เอาแต่ไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งไม่ปล่อย ถึงกับให้องค์จักรพรรดิเป็นหัวเรี่ยวแรงให้นาง ให้เซียวเหยียนจิ่งตอบรับการแต่งงานกับนาง

จ้าวหรูเดิมทีก็รังเกียจฟู่จาวหนิงอยู่แล้ว

นางยอมยกเซียวเหยียนจิ่งให้หลี่จื่อเหยาได้ แต่ท้ายสุดกลับถูกฟู่จาวหนิงเอาเปรียบไป เช่นนี้ได้หรือ?