อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 238

"ซวยจริงๆ! ของดีก็ล่ามาไม่ได้ แล้วยังมาเจอกับเจ้าพวกหน้าไม่อายอีก!"

"นั่นสิ แย่งของที่เราล่ามาไปย่างกินหมดเลย พวกเราถ้ากลับไปมือเปล่าอย่างนี้ เจ้าพวกนั้นได้หัวเราะกันฟันหักเลยกระมัง?"

"ข้าตอนนี้กลับหวังให้รัฐทายาทเซียวชนะเสียแล้ว ถึงแม้พวกเราปกติจะไม่ค่อยได้ติดต่อกับรัฐทายาทน้อยเจียงนัก แต่อย่างน้อยก็ยังใจคอกว้างขวางตรงไปตรงมา ดีกว่าพวกจ้าวเฉินเยอะเลย"

"ผู้ชายสวมหน้ากากที่ยืนอยู่ข้างๆ รัฐทายาทน้อยเจียงคนนั้นคือใครกัน? คนนั้นรู้สึกว่าฝีมือยิงธนูจะดีมากเลย จะล่าราชันกวางตัวนั้นได้จริงไหม?"

ฟู่จาวหนิงได้ยินถึงตรงนี้ก็ตกตะลึงไปแล้ว

พอเข้ามาก็ได้ยินข่าวของเซียวหลันยวนเลยหรือ?

วิชายิงธนูของเขาดีมาก?

เมื่อคืนเซียวหลันยวนอยู่ในป่านี้หรือ ผู้ชายคนนั้นไม่กลัวตายเลยจริงๆ ร่างผุพังของเขา ในภูเขานี้แค่ลมเย็นวูบหนึ่งก็เอาเขาไปได้ครึ่งชีวิตแล้ว

"จะมีราชันกวางอยู่จริงหรือไม่ก็ยังไม่แน่เลย"

ในภูเขานี้ถ้ามีราชันกวางอยู่จริง นั่นก็เป็นสมบัติชิ้นหนึ่งเลยทีเดียว

ฟุ่จาวหนิงหวั่นไหวขึ้นมาแล้ว ผู้เฒ่าซุนไม่ใช่เคยพูดไว้แล้วหรือ เขาได้หญ้าสมุนไพรนั้นมาก็เพราะเห็นราชันกวางกำลังกินอยู่ บางทีพวกเขาคงจะได้เห็นราชันกวางตัวนั้นแล้วกระมัง?

ฟุ่จาวหนิงไม่อยากจะเจอกับคนพวกนี้ พอเห็นว่าพวกเขาตรงมาทางนี้ นางก็มองไปรอบๆ จากนั้นจึงปีนขึ้นไปบนต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งข้างๆ เพราะว่าที่นี่นอกจากบนต้นไม้ไม่มีสถานที่อื่นให้หลบอีก

ผลลัพธ์คือนางเพิ่งจะขึ้นต้นไม้ก็พบว่ามีธนูแหลมคมหลายดอกยิ่งมาทางด้านหลังของผู้ชายเหล่านี้

ฟู่จาวหนิงส่งเสียงขึ้นด้วยสัญชาตญาณ "ระวัง หมอบลง!"

พอได้คำเตือนจากนาง คนพวกนั้นก็ใจสั่นกึก ร่างกายทำปฏิกิริยาออกมาอย่างรวดเร็ว พอได้ยินคำสั่งของนางก็กระโจนออกไปด้านหน้า

พวกเขากระโจนไปพร้อมกัน ลูกศรยิ่งผ่านด้านบนตัวพวกเขาไป เสียงฟิ้วๆ ปักไปบนพื้นด้านหน้า ขนนกยังคงสั่นระริกอยู่ มองออกว่าอีกฝ่ายใช้แรงยิงมามหาศาล!

ยิ่งไปกว่านั้นยังมีอหลายดอกที่เล็งได้อย่างแม่นยำ ถ้าไม่มีคำเตือนของฟู่จาวหนิง จะต้องแทงทะลุหลังพวกเขาอย่างแน่นอน

พวกเขากระโจนลงพื้น เห็นลูกดอกปักลงไปบนพื้น ใบหน้าขาวซีดยังคงหวาดผวาอยู่