อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 239

ฟู่จาวหนิงรู้สึกไม่ถูกต้อง ย้ายไปที่อีกกิ่งไม้หนึ่ง

นางเพิ่งย้ายที่ เสียงฉึกก็ดังขึ้น ลูกธนูดอกหนึ่งแทงเข้าไปยังจุดที่นางนั่งอยู่เมื่อครู่ แทงเข้าไปบนกิ่งไม้

นี่คือจะเอาชีวิตนางเลย!

ฟู่จาวหนิงใจเย็นวาบ ไฟโกรธก็พุ่งขึ้นมา

อีกฝ่ายเห็นได้ชัดว่ามีความแค้น เพราะนางส่งเสียงเตือนพวกเขา ดังนั้นอีกฝ่ายจึงรู้สึกว่านางทำลายแผนร้ายของพวกเขา จึงคิดจะเก็บนางก่อนหรือ?

ลู่ทงเห็นฉากนี้จากใต้ต้นไม้ โมโหจนกระโจนตัวขึ้นมา

"แม่หญิงระวังด้วย!"

ฟู่จาวหนิงกระโจนลงมาจากต้นไม้ รีบเดินเข้าไปด้านหลังต้นไม้ข้างๆ ต้นหนึ่ง

ลู่ทง เองก็เพิ่งเห็นหน้าตาของนางชัด คิดไม่ถึงเลยว่าหญิงสาวที่ร้องช่วยชีวิตพวกเขาไว้จะอายุยังน้อยหน้าตาสะสวยเพียงนี้

เขาชักกระบี่ออกมา ร้องอย่างโกรธเคืองไปทางที่ธนูยิงมา "หนูอย่างพวกเจ้า! เป็นแต่ลอบกัดหรอกหรือ? พวกข้าไปขุดศาลบรรพบุรษพวกเจ้าหรือไปเผาหลุมศพบ้านเจ้ามาหรือไรกัน?"

อาวุธลับชิ้นหนึ่งพุ่งฟิ้วเข้ามาทางเขาอีกครั้ง เขาเบนหลบไปข้างๆ อาวุธลับชิ้นนั้นแฉลบผ่านหน้าเขาไป

นี่ทำเขาโกรธจริงๆ แล้ว

คนอื่นเองก็โกรธมาก

"เจ้าพวกลูกหลานเต่า! พวกเราจะลุยกับพวกเจ้าแล้ว!"

"ลุยเลย!"

ลู่ทงถือกระบี่พุ่งออกมา คนอื่นก็ทยอยพุ่งออกมา เหลือไว้คนหนึ่งคอยเล็งธนูเข้าใส่ฝั่งตรงข้าม

ฟิ้ว

มีลูกธนูดอกหนึ่งพุ่งมาทางลู่ทงอีกครั้ง

ในมือฟู่จาวหนิงคีบเข็มปักผ้าเอาไว้แล้วสิบเล่ม พวกนี้นางฉาบพิษไว้เรียบร้อย

ในเมื่ออีกฝ่ายีคนจ้องนางโดยเฉพาะ เช่นนั้นนางก็จะจัดการคนนี้เสีย! ฟู่จาวหนิงมองไปรอบๆ ทำท่าทางโยกตัวลวงออกมา ชะโงกตัวไปทางซ้ายครึ่งก้าว

พอร่างของนางเพิ่งโผล่ออกหลังต้นไม้ คนคนนั้นก็ลงมือมาอีกครั้งตามคาด

ตอนที่อาวุธลับยิงมา ฟู่จาวหนิงก็ฉากตัววิงไปทางขวาอย่างรวดเร็วแล้ว นางเข้าไปหลบหลังต้นไม้อีกต้นอย่างรวดเร็ว ค่อยๆ ซุ่มตัวเข้าไปเช่นนี้

คนที่โพกหน้าอยู่ในความมืด คิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงจะกล้าลงมือรุกเข้ามา!

ตอนนี้เอง ตรงหน้าก็มีประกายสีเงิน เขาแอบรู้สึกว่าไม่ค่อยดี พอเตรียมจะหลบหนี แต่ก็ช้าไปแล้วก้าวหนึ่ง

เข็มปักผ้าเล่มหนึ่งแทงมาที่ไหล่เขาแล้ว

คนโพกหน้าก้มหน้าลงมอง แล้วดึงเข็มปักผ้าเล่มนั้นทิ้งทันที พอกำลังจะก้าวตรงไปหาฟู่จาวหนิง จู่ๆ ทั่วร่างก็ชา ล้มตัวลงโครมกับพื้น