อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 240

ฟู่จาวหนิงรีบเดินออกไป กระชากผ้าปิดหน้าของเขาออก

เป็นชายหนุ่มหน้าตาธรรมดาคนหนึ่ง

นางค้นความทรงจำ เป็นคนที่เขาไม่รู้จัก

ดูท่าจะเพราะนางเพิ่งจะเตือนพวกลู่ทงไปจริงๆ พังแผนการพวกเขาไป ถึงได้มาแก้แค้นเพื่อนจะปิดปาก

พวกเขาทำเช่นนี้กลับยิ่งทำให้ฟู่จาวหนิงยืนยันว่าการช่วยพวกลู่ทงไว้ไม่ใช่เรื่องผิด

นางเตะผู้ชายที่ถูกพิษเล่นงานจนมึนไปสลบไปแล้วทีหนึ่ง

"อ๊าๆๆ เจ้าลูกหลานเต่าข้าไม่มีแรงแล้ว!"

"เจิ้งหยางรีบช่วยข้าเร็ว"

เสียงร้องของลู่ทงดังขึ้นมาตลอด

ฟู่จาวหนิงมองออกไป และเห็นว่าลู่ทงถูกคนปิดหน้าสองคนบีบโจมตี ส่วนเขาก็กำลังต่อต้านอย่างเต็มกำลัง จะโต้คืนนั้นเป็นไปไม่ได้ เพราะเขาถูกเล่นงานจนเกือบไม่เหลือพลังออกกระบวนท่าแล้ว

เจิ้งหยางชายหนุ่มคนนั้นก็พุ่งออกมาด้วยเช่นกัน แต่เขาก็กำลังรับมือกับคนโพกหน้าอีกสองคน ไม่สามารถแบ่งตัวออกมาช่วยลู่ทงได้

"เจ้าบ้านี่!" เจิ้งหยางกัดฟันร้อง "ต้องเป็นเจ้าแน่ที่หลายวันก่อนหน้าไปแย่งชิงสาวงามของชาวบ้านเขามา จนพวกเขาผูกใจเจ็บ มาคิดบัญชีกับเจ้า!"

ลู่ทงใช้กระบี่มาขวางดาบของคนโพกหน้าคนหนึ่งไว้ จากนั้นก็กลิ้งออกไปข้างๆ อย่างซมซาน ฉากหลบการโจมตีจากด้านหลังของอีกคนหนึ่ง แม้จะอยู่ในช่วงอันตรายก็ยังอดร้องขึ้นมาไม่ได้

"เจ้าพูดไร้สาระอะไรออกมา นั่นข้าช่วยชีวิตคน สาวงามถูกสะใภ้ของพี่ชายนางหลอกมาขาย ข้าที่เป็นคนมีคุณธรรมจะมองดูไม่ช่วยเหลือได้อย่างไร?"

เสียงเคร้งดังขึ้น

หนึ่งกระบี่แทงเข้ามาอีกครั้ง แทงเข้ามาบนหยกพกชิ้นหนึ่งบนตัวเขาพอดี หยกพกปริแตก แต่ก็เท่ากับรับกระบี่แทนนางไปแล้ว

ลู่ทงเหนื่อยขนยกกระบี่ไม่ขึ้นแล้ว พอเห็นอีกคนหนึ่งก็โบกดาบฟาดเข้ามา เขาก็หน้าขาวซีด หลับตาลงฉับพลัน

ตายแน่ตายแน่ ครั้งนี้ตายที่นี่แน่ๆ แล้ว!

แต่ผ่านไปครู่หนึ่งก็ยังไม่มีความเจ็บปวดจากการถูกฟันส่งเข้ามาเลย

"ถ้ายังไม่ตายก็รีบลุกขึ้น"

ฟู่จาวหนิงเตะเขาไปทีหนึ่ง เข็มในมือพุ่งไปหาคนโพกหน้าอีกคนหนึ่ง ขณะเดียวกันก็เตะคนที่เพิ่งถูกเข็มพิษแทงไปเมื่อครู่ สะบัดเท้าเตะมีดของเขากระเด็นลอยออกไป และฟาดไปโดนคนโพกหน้าที่กำลังไล่โจมตีเจิ้งหยางจนถอยออกไปทีละก้าวๆ

นางลงมือทีเดียวก็จัดการไปถึงสามคน และช่วยชีวิตลู่ทงกับเจิ้งหยางไว้