อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 241

คนอื่นๆ มุมปากล้วนกระตุก สีหน้าเหมือนยากจะอธิบายได้ด้วยคำเดียว

"เจ้าเปลี่ยนเสียหน่อยไม่ได้หรือ?"

"ไม่เปลี่ยน เอาเช่นนี้ล่ะ" ลู่ทงยืนหยัด

"เอาล่ะ พวกเราขอลั่นคำสาบาน" พวกของเจิ้งหยางล้วนสาบานขึ้นมา

ฟู่จาวหนิงพยักหน้า

"เช่นนั้นก็เท่านี้เถิด ข้าจะไปแล้ว"

"ฟู่จาวหนิง ท่านจะขึ้นเขาหรือ?" ลู่ทงรีบร้อนเรียกนาง จากนั้นก้ตบลงที่ศีรษะของตนเอง "ข้านี่ไม่มีมารยาทเอาเสียเลย ท่านตอนนี้เป็นผู้มีบุญคุณช่วยชีวิตของพวกเรา พวกเตาต้องนอบน้อมต่อท่านสิ!"

ลู่ทงคนนี้ดูแล้วอายุก็น่าจะเพิ่งสิบเจ็ดสิบแปดปี คนอื่นๆ เองก็อายุใกล้เคียงเขา ฟู่จาวหนิงดูแล้วอายุน้อยกว่าพวกเขาหน่อยหนึ่ง

แต่พวกเขาคงไม่เรียกว่าน้องหญิงหรอกกระมัง?

นี่มันนอบน้อมตรงไหน? เอาเปรียบนางชัดๆ

ลู่ทงก็เฉลียวฉลาด "พวกเราหลังจากนี้จะเรียนท่านพี่ใหญ่! ชีวิตของพวกเราล้วนเป็นของท่านแล้ว หลังจากนี้ท่านมีเรื่องอะไรก็มาหาพวกเราได้เลย!"

ฟู่จาวหนิงเหงื่อตก

พี่ใหญ่?

นางคิดถึงชื่อเรียกที่มีคนเรียกนางตอนอยู่ในกลุ่มก่อนหน้า บอกว่า "บางทีพวกเราสามารถเรียกท่านว่าลูกพี่หนิงได้"

"ลูกพี่หนิง?"

พวกของลู่ทงล้วนไม่เข้าใจเอาเสียเลย นางเป็นหญิงสาวที่งดงามขนาดนี้ ให้เรียกว่าลูกพี่หนิงหรือ?

แต่พอคิดถึงตอนที่นางช่วยชีวิตคนเมื่อครู่ พวกเขาก็รุ้สึกว่าเรียกเช่นนี้ก็ไม่ได้แย่อะไร นางเองก็ไม่ใช่คุณหนูที่น่ารักออดอ้อนอะไรแบบนั้น

"ได้ เช่นนั้นก็เรียกว่าลูกพี่หนิงแล้วกัน!"

ลู่ทงตัดสินใจแล้ว คนอื่นๆ ที่เหลือเองก็ไม่มีความเห็น

"แต่ว่าลูกพี่หนิง ท่านตอนนี้จะขึ้นเขาไปทำอะไรหรือ? ไม่ปลอดภัยนะ! พวกเราหลายคนเมื่อครู่ก็เกือบถูกสังหารแล้วไมใช่หรือ?"

พวกเขาไม่เสียใจเลยที่สังหารคนไปเมื่อครู่ ไม่เหลือไว้ถามไถ่แม้แต่คนเดียว