อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 242

ชิงอีตอนนี้มองอ๋องเจวี้ยนที่นั่งพิงใต้ต้นไม้อย่างกังวล

เขาย่างขากระต่ายเสร็จแล้วขาหนึ่ง เดินตรงเข้าไป ยื่นส่งให้อ๋องเจวี้ยน

"ท่านอ๋อง กินอะไรหน่อยเถิด"

เซ๊ยวหลันยวนเบิกตาโพลง รับขากระต่ายไป ก้มหน้าลงมองผาดหนึ่ง

"ข้าน้อยย่างมาไม่ค่อยดีนัก ท่านอ๋องอาจจะไม่ถูกใจ" ชิงอีเหงื่อตก ฝีมือการย่างของเขาปกติก็ธรรมดามากอยู่แล้ว

"ท่านอ๋อง หรือไม่หลังจากเรากลับไปก็ให้โอกาศไป๋ซวงอีกสักครั้ง"

เพราะไป๋ซวงย่างเนื้อได้ยอดเยี่ยมเลยทีเดียว

พวกเขาก่อนหน้านี้ที่ยอดเขาโยวชิง และระหว่างทางที่กลับมาเมืองหลวง เนื้อที่ไป๋ซวงย่างล้วนหอมกรุ่น สดนุ่มน้ำในเนื้อเต็มเปี่ยม และไม่รู้ว่าเขาใช้เครื่องปรุงอะไร รสชาติถึงได้ดีกว่าคนอื่นอยู่มากโข

ชาที่จินเสวี่ยกับนางต้มก็ดีมาก

อาจจะเพราะเรื่องราวล้วนพัวพันอยู่แต่กับท่านอ๋อง จึลวนรู้ถึงรสนิยมของท่านอ๋อง ดังนั้นจึงบอกว่าพวกนางดูแลได้ดีมาก

ข้างกายท่านอ๋องถ้าไม่มีสาวใช้สองนี้ เช่นนั้นเขาก็เสียหายหลายแสนเลย

เซียวหลันยวนเงยหน้าเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง

"ข้าเหมือนพวกที่ยอมให้คนที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะของกินแค่เล็กน้อยหรือ?"

พูดจนเขาเหมือนเป็นพวกกินดะอย่างไรอย่างนั้น

เพื่อจะให้ได้กินเนื้อที่ไป๋ซวงย่าง ดังนั้นต้องให้อภัยนางที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างโง่เขลาหรือ?

"ข้าน้อยผิดไปแล้ว!"

ชิงอีรีบเอ่ยขอโทษ

แต่พอเขาเห็นอ๋องเจวี้ยนที่พยายามกล้ำกลืนขากระต๋าย ในใจกลับรู้สึกสงสัย ท่านอ๋องคงไม่ได้กลัวพระชายาโกรธ จนไม่ยอมให้อภัยจินเสวี่ยกับไป๋ซวงหรอกกระมัง?

ยิ่งไปกว่านั้น ท่านอ๋องครั้งนี้ยังแปลกมากด้วย

"ท่านอ๋อง ท่านไม่ใช่มาเขาเมฆอรุณเพื่อช่วยเหลือคุณหนูอันหรอกหรือ? ตอนนี้พวกเรารอมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ถ้าตอนนี้โหวอาวุโสน้อยอี้กางเขี้ยวเล็บใส่คุณหนูอัน"

แล้วจะไปช่วยเหลืออย่างไร?