อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 243

"ลูกพี่หนิง ท่าฝีมือเด็ดเสียจริง! พวกเราย่างเนื้อกันมาตั้งหลายปี ก็ยังไม่เคยกินที่อร่อยเท่าครั้งนี้เลย"

"มันอร่อยจนลิ้นข้าห้อยแล้ว! อร่อยจนไม่มีเวลาว่างมาพูดจาเลย"

หลายคนราวกับลมพัดพายุคลั่ง กินกันจนไม่สนภาพพจน์แล้ว

ถ้าบอกว่าก่อนหน้านี้พวกเขาเรียกลูกพี่หนิงเพราะฟู่จาวหนิงเป็นผู้มีพระคุณช่วยชีวิต อยู่ในความหมายการตอบแทนบุญคุณ จะมากน้อยก็ยังอยู่ในส่วนนั้น

ทว่าตอนนี้ที่พวกเขาเรียกลูกพี่หนิง นั่นเป็นการศิโรราบออกมาอย่างแท้จริงแล้ว

ช่วยชีวิตพวกเขามา แล้วยังทำให้กระเพาะพวกเขายอมยกธงให้อีก!

ไม่มีครอีกแล้ว

ฟู่จาวหนิงหลังจากกินแล้วก็ค้นหายาสมุนไพรต่อไปรอบๆ

ไม่คิดเลยว่าที่นี่จะทำให้นางหาเป้าหมายของนางได้ครบหมดในการขึ้นเขาครั้งนี้

สมุนไพรพิษทั้งสองอย่างหาได้ครบแล้ว

แต่ตอนนี้นางก็ยังไม่รีบร้อนกลับไป

ลู่ทงบอกว่าพวกของจ้าวเฉินตรงไปหาราชันกวาง ยิ่งไปกว่านั้นยังถือเป็นคู่มือของโหวอาวุโสน้อยอี้อีกด้วย โหวอาวุโสน้อยอี้ก็พาเจ้าพวกเพื่อนหมาๆ ของเขาเหล่านั้นมาอยู่ในภูเขาด้วย

ราชันกวางนางเองก็จะเอาด้วย!

แทนที่จะให้ราชันกวางตกไปอยู่ในมือสองคนนั้น สู้นางแย่งมาเลยดีกว่า!

นางค้นหาร่องรอยสัตว์อย่างละเอียด ผลลัพธ์คือนางก็เห็นเข้ากับใบไม้ที่ถูกกัดแทะไปแห่งหนึ่ง

ต้นไม้นั้นค่อนข้างเตี้ย ด้านบนเต็มไปด้วยสมุนไพรประเภทเถาวัลย์อยู่ชนิดหนึ่ง!

ที่ถูกกัดกินไปน่าจะเป็นหญ้าสมุนไพร

ฟู่จาวหนิงสังเกตรอยฟันกับร่องรอย จากนั้นจึงนั่งยองลงตรวจสอบรอบด้าน

พอนางเห็นเข้ากับมูลสัตว์กองหนึ่ง ลู่ทงก็พุ่งเข้ามา ก้มหน้าลงมองตามสายตานาง จากนั้นก็ร้องขึ้นมาว่า "ลูกพี่หนิง! ทำไมขนาดเจ้าสิ่งนี้ท่านก็ยังมองด้วย?"

ฟู่จาวหนิงเหล่มองเขา

"มีกองมูลก็เท่ากับมีเหยื่อแล้วไง ไม่เข้าใจหรือ?"