อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 244

เซียวหลันยวนกับฟู่จาวหนิงมองเห็นอีกฝ่ายพร้อมกัน

สายตาทั้งสองคนปะทะกันกลางอากาศครู่หนึ่ง และหันความสนใจไปที่กวางตัวนั้นพร้อมกัน

กวางได้ยินการเคลื่อนไหวของพวกเขาแล้ว ดิ้นจนคิดจะวิ่งหนี แต่พอยืนขึ้นก็ล้มลงไป

มันหนีมาถึงนี่ก็หมดเรี่ยวหมดแรงแล้ว ซ้ำยังบาดเจ็บหนักขนาดนั้น แค่ยืนก็ยังยืนไม่ไหว แล้วจะวิ่งหนีได้อย่างไร?

เซียวหลันยวนใช้กำลังภายใน ความเร็วเร็วกว่าฟู่จาวหนิง ตัวคนก็มาถึงข้างกวางตัวนั้นแล้ว เขายกมือขึ้นจะฟาดลงไป

กวางตัวนี้ดูจะช่วยไว้ไม่ได้แล้ว ซ้ำยังบาดเจ็บหนักอีก เลือดก็ไหลมาตั้งเยอะ

สู้ให้มันไปสบายเสียจะดีกว่า

"หยุด!"

ฟู่จาวหนิงร้องขึ้นมาฉับพลัน ตัวคนก็รีบเข้ามา เข็มเงินในมือก็ยิงมาทางเซียวหลันยวน

เซียวหลันยวนฉากหลบอย่างรวดเร็ว เลี่ยงออกจากเข็มเงินเล่มนั้น สีหน้าก็นิ่งลงมา

"เพื่อจะแย่งกวางตัวนี้ เจ้าถึงกับลงมือกับข้าเลยหรือ?"

เขาขบเขี้ยวเคี้ยวฟันมองนาง

ฟู่จาวหนิงยืนคั่นด้วยลำธาร มองไปรอบๆ ว่าจุดไหนพอข้ามไปได้ พอได้ยินเขาพูด นางก็ร้องเฮอะใส่ "เอาอะไรมาบอกว่าข้าแย่งท่าน? ท่านต่างหากที่มาแย่งข้า? ข้าเห็นกวางตัวนี้ก่อนนะ"

"ข้าตามมันมานานแล้ว"

"แล้วใครไม่ใช่บ้างล่ะ? ข้าเองก็พบกองมูลมันมาตั้งนานแล้ว!"

ฟู่จาวนิงมองเห็นว่าจุดหนึ่งมีหินยื่นออกมาจากผิวน้ำ จึงรีบวิ่งออกไป เหยียบหินวิ่งเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว

พอกองมูลของมันหรือ

เซ๊ยวหลันยวนเองก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเลย

"เจ้าเองก็ตามราชันกวางตัวนี้มาหรือ?"

"ข้ามาเพื่อราชันกวาง แต่ท่านมาเพื่ออันดับหนึ่งของแข่งล่าสัตว์" ฟู่จาวหนิงพิจารณาตัวเขาผาดหนึ่ง และมองออกทันทีถึงความอ่อนแอของร่างกายเขา

นางอดประชดประชันใส่เขาไม่ได้

"ไม่คิดว่าเพื่อจะคว้าที่หนึ่ง อ๋องเจวี้ยนก็ไม่กลัวตายเอาเสียเลย"

ร่างกายแบบนี้ก็ยังกล้าวิ่งออกมาล่าสัตว์อีก แล้วก็ไม่กลับไปทั้งคืนอีกด้วย ในป่าลมหนาวก็รุนแรง เขาไม่กลัวอาการป่วยจะกำเริบแล้วตายลงที่นี่เลย

"ท่านอ๋อง!"