อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 245

"ขอรับ"

"อืม ไม่ต้องมากพิธี เจ้าโตมาแข็งแรงล่ำสันเสียจริง"

ฟู่จาวหนิงไม่เข้าใจเล็ก เซียวหลันยวนเองก็ไม่ได้โตกว่าเจิ้งหยางเท่าไรเลย แล้วสายตาเหมือนผู้อาวุโสมองเด็กน้อยกับน้ำเสียงที่ชื่นชมนี้มันอะไรกัน?

แต่ว่าตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาถาม

"พวกเจ้าดูเขาเอาไว้"

ฟู่จาวหนิงใช้คางงัดชี้ไปทางอ๋องเจวี้ยน ให้พวกของลู่ทงขวางไว้ ส่วนตนเองเตรียมจะเดินไปทางกวางตัวนั้น

พอเข้าไปใกล้ๆ จึงเห็นว่าดวงตาของกวางตัวนี้เปล่งประกายอย่างมาก มันเงยหน้ามองนาง ดวงตาทั้งคู่นั้นเต็มไปด้วยความอ้อนวอน

"ลูกพี่หนิง พวกข้า"

เจิ้งหยางมองไปทางอ๋องเจวี้ยนอย่างลำบากใจ

พวกของลู่ทงตอนนี้เองก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี

หรือว่าพวกเขาจะต้องตั้งแง่กับอ๋องเจวี้ยนจริงหรือ?

แต่คำพูดของลูกพี่หนิงพวกเขาจะไม่ฟังก็ไม่ได้นี่นา

นี่มันอึดอัดทั้งซ้ายขวาเลยไม่ใช่หรือ

ชิงอีพอเห็นฟู่จาวหนิงเดินไปที่ราชันกวางก็ร้อนรนขึ้นมาแล้ว

แต่เขาก็ร้องออกมาตรงๆ ไม่ได้ ว่าท่านอ๋องต้องการเลือดราชันกวาง

"พระชายา..."

พอเรียกเช่นนี้ พวกของลู่ทงก็สงสัยขึ้นมาว่าหูตนเองฝาดไปหรือไม่

พวกเขามองชิงอีอย่างตกตะลึง มองตามสายตาเขาไป

ชิงอีเรียกลูกพี่หนิงว่าพระชายาจริงๆ พระชายาคนไหนกัน? พระชายาอ๋องเจวี้ยนหรือ? ไม่ใช่มั๊ง?!

นี่ไม่ใช่บอกว่าฟู่จาวหนิงเอาแต่วิ่งไล่ตามเซียวเหยียนจิ่งหรอกหรือ? พวกเขาตอนออกจากเมืองได้ยินว่าองค์จักรพรรดิรับสั่งไปยังจวนรัฐทายาทเซียว ให้รัฐทายาทเซ๊ยวรับฟู่จาวหนิงเป็นภรรยานี่!

พวกเขายังคิดว่าฟู่จาวหนิงตอนนี้เป็นชายาของรัฐทายาทเซียวเสียอีก

ทำไมกลายเป็นพระชายาไปได้ล่ะ?

"ลูกพี่หนิง" เจิ้งหยางกลืนน้ำลายอย่างลำบากใจ "ท่านไม่ได้แต่งงานกับเซียวเหยียนจิ่งหรอกหรือ?"