อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2460

เจ้าแท่นบูชาชุดแดงมั่นใจอย่างมากต่อพิษของตนเอง

ตอนที่เขาสาดผงพิษออกไป ฟู่จาวหนิงจู่ๆ ก็สาดลูกกลอนกำหนึ่งออกมา

"กินซะ"

เสี่ยวเยว่กับเหล่าองครักษ์ลับแทบไม่ต้องคิดเลย ยื่นมือเข้าคว้ากำยาลูกกลอนไปคนละเม็ดแล้วยัดเข้าไปในปากทันที

มีองครักษ์ลับกระทั่งใช้ปากรับเลยก็มี

เจ้าแท่นบูชาชุดแดงตกตะลึงไป ทำไม ยังทำแบบนี้ได้อีก?

ยิ่งไปกว่านั้นสาดยาลูกกลอดเข้ามามากขนาดนี้ ทำอย่างกับไม่ต้องใช้เงินเลยหรือไรกัน?

พวกเขาย้ายวัตถุดิบยาออกจากในวังจักรพรรดินานแล้ว ที่นี่ไม่มีวัตถุดิบยาเหลืออยู่ แล้วยังสิ้นเปลืองขนาดนี้ได้อีกหรือ?

แต่ว่าถัดจากนั้น เขาก็พบว่า พิษที่ตนเองมั่นใจนักหนาสูญเสียบทบาทไปแล้ว

คนเหล่านี้ยังสู้กันต่อได้

"ยาของเจ้าถอนพิษของข้าได้หรือ?" เจ้าแท่นบูชาชุดแดงมองไปทางฟู่จาวหนิง ในดวงตาเปล่งประกายจ้า

ดูท่า หมอเทวดาฟู่คนนี้ จะเก่งกาจกว่าที่พวกเขาจินตนาการไว้เสียอีก มีคุณค่ายิ่งกว่า!

ไม่ว่ายังไงเขาก็อยากจะพานางไปเสียแล้ว

ฟู่จาวหนิงเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง ร้องเชอะขึ้นมา พาเฝิ่นซิงออกไปตามหาหงจั๋วต่อ

ขอแค่พิษคนผู้นี้ไม่สำแดงบทบาท เสี่ยวเยว่กับองครักษ์ลับก็ยังพอรับมือเขาได้อยู่

ตอนนี้ดูแล้ว คนที่มาก็มีแค่คนผู้นี้ เพราะสู้กันตั้งนานสองนานแต่ยังไม่มีคนอื่นเข้ามาเลย จะจัดการเขาก็ขึ้นอยู่กับเวลาแล้ว

และตอนที่ฟู่จาวหนิงอ้อมไปถึงอีกด้าน ตอนที่เห็นเงาเสื้อผ้าสีแดงนิดๆ อยู่ด้านหนึ่งของหลังระเบียง เจ้าแท่นบูชาก็หยิบแส้เส้นหนึ่งที่เอวตวัดฟาดออกมา

เขาโบกแส้ ฟาดไปทางพวกองครักษ์ลับ

เสียงฟิ้วแหวกอากาศดังขึ้น เศษผงนับไม่ถ้วนปลิวฟุ้งออกมา

เศษผงนี้ร่อนลงไปบนตัว ในคอพวกเขา และทำให้ผิวหนังพวกเขาชาดิกขึ้นมาทันที

เพียงไม่นาน อาการชานี้ก็ลามไปทั่วร่าง

การเคลื่อนไหวของพวกเขาช้าลงไปจังหวะหนึ่งเช่นกัน

เสี่ยวเยว่เองก็สัมผัสได้ว่าแส้นั่นมีปัญหา ตอนที่แส้นั่นฟาดเข้ามานางก็เบี่ยงหลบออกไปอย่างรวดเร็ว

แต่เจ้าแท่นบูชาชุดแดงแค่หลอกล่อเท่านั้น ตอนที่เสี่ยวเยว่เบี่ยงหลบ เขาก็ถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว หมุนตัวพุ่งไปทางฟู่จาวหนิงทันที