อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 249

ฟู่จาวหนิงชาไปแล้วจริงๆ พิงเขาแค่ชั่วคราวเท่านั้น

"ขอบคุณ"

เซียวหลันยวนเหลือบมองกวางตัวนั้น บาดแผลพันเอาไว้เสร็จแล้ว

"มันยังรอดหรือ?"

"แค่ไม่ถูกคนมาทารุณกรรม หรือว่าถูกคนทำร้ายจนบาดเจ็บอีกก็น่าจะไม่มีปัญหา" ฟู่จาวหนิงไม่ได้บอกนางว่าตนเองครั้งหน้าจะกลับมาหากวางตัวนี้อีก

"แล้วก็มีคนไม่น้อยที่คิดจะจับมัน" เซียวหลันยวนเตือนนาง

"เช่นั้นพวกเราก็ช่วยมันอีกสักหน่อยดีไหม?"

"ช่วยอย่างไร?"

ฟู่จาวหนิงคิดๆ "แยกกันไปหาคนเหล่านั้น ส่งเสียงบูรพาตีฝ่าประจิม จัดการล่อพวกเขาไปอีกด้านหนึ่งเสีย!"

พอเป็นเช่นนี้ คนเหล่านั้นก็จะหาทิศทางที่ถูกต้องไม่พบ และจะหากวางตัวนั้นไม่เจอ

มันสามารถรอดชีวิตในภูเขามาได้ตั้งหลายปี ก่อนหน้านี้ก็ยังซ่อนตัวได้อยู่ ครั้งนี้คิดแล้วก็น่าจะเพราะโชคไม่ดีเท่านั้น

เซียวหลันยวนพูดไม่ออก

"เข้าเองก็มาล่าสัตว์นะ ผลลัพธ์กลายเป็นต้องมาไล่คนแทนแล้วหรือ?"

ล่อคนออกไป เรื่องนี้มันเหมาะมาให้เขาทำหรือ?

"ท่านจะไม่ทำก็ได้นะ" ฟู่จาวหนิงแหงนตามองเขา ร้องเชอะขึ้น "แต่เชิญท่านอ๋องที่สูงส่งคิดดูด้วย ท่านเพิ่งจะเอาเลือดของราชันกวางมากระบอกหนึ่งนะ เป็นคนแล้วไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณได้หรือ?"

รู้จักตอบแทนบุญคุณ?

เขาเพิ่งจะเคยได้ยินว่าต้องตอบแทนบุญคุณกับกวางที่เดิมทีควรจะเป็นเหยื่อของเขาเป็นครั้งแรกเลย

แต่พอเผชิญกับสายตาของฟู่จาวหนิง เซียวหลันยวนก็พยักหน้าให้เหมือนผีผลัก

"เอาล่ะเอาล่ะเอาล่ะ รู้จักตอบแทนบุญคุณสินะ"

จนพวกของชิงอีพอได้ยินแผนการของฟู่จาวหนิงก็รู้สึกตกตะลึงประหลาดใจขึ้นมาบ้าง