อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 250

พวกของลู่ทงเพื่อจะกินฝีมือของฟู่จาวหนิงก็เอาเป็นเอาตายกันหมด

น้ำในละธารสาดกระเซ็นวุ่นวายอยู่พักหนึ่ง พวกเขาทางนั้นใช้สิบแปดศิลปะการต่อสู้มาจับปลา มีคนใช้ชุดคลุมเป็นถุงน้ำ มีคนใช้กระบี่แทง มีคนใช้หินล้อม มีคนใช้สองมือจับ และยังมีคนถักแหจับปลาเลยด้วย

"พระชายา ข้าน้อยก็ลงไปจับปลาด้วยไหม? อีกเดี๋ยวท่านจะได้ย่างปลาให้ท่านอ๋องกิน?" ชิงอีกดเสียงต่อเอ่ยกับฟู่จาวหนิง

พวกของลู่ทงทางนั้นก็ยิ่งส่งเสียงโหวกเหวก สีหน้าของท่านอ๋องก็ยิ่งแย่ลงเรื่อยๆ

อย่าถามเขา ว่าท่านอ๋องใส่หน้ากากครึ่งหน้าอยู่แล้วรู้ได้อย่างไรว่าสีหน้าเขาไม่ดี ถึงอย่างไร ตอนที่อารมณ์ท่านอ๋องไม่ดี มุมปากก็จะเม้ม กรามขบแน่น มองออกได้อยู่

ชิงอี คิดถึงกระต่ายย่างก่อนหน้านี้ของตนเอง ก็รู้สึกใจโหวงขึ้นมาหน่อยๆ

ฝีมือย่างเนื้อของพระชายาดีกว่าเขามากเลยจริงหรือ?

ท่านอ๋องหลังจากเข้ามาในป่าเขาก็ไม่ค่อยได้กินอะไรที่ดีดี กว่าที่จะได้กินอิ่มสักครั้งก็คือท่านอ๋องลงมือเอง

"ไปจับเถอะ" ฟู่จาวหนิงมองไปทางเซียวหลันยวน กวักมือ "ท่านมาที่นี่ ข้าจะฝังเข็มให้"

สภาพเขาเช่นนี้ ดูท่าจะไม่รักชีวิตแล้วจริงๆ

ในตอนนี้พวกเขาก็อยู่ด้วยความสัมพันธ์แบบร่วมมือ ยิ่งไปกว่นั้นเขายังติดค้างนางอยู่อีกแปดเรื่องที่ยังไม่ได้ทำด้วย ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่อยากให้เขาต้องมาตายไปแบบนี้

เซียวหลันยวนคิดไม่ถึงว่าฟู่จาวหนิงจะมองออก เขาตอนนี้อึดอัดหายใจไม่ค่อยออกจริงๆ เดิมทียังคิดจะทนต่อ

แต่ฟู่จาวหนิงพอบอกว่าจะฝังเข็ม เขาก็ไม่อยากจะทนแล้ว ทุกครั้งหลังจากที่นางฝังเข็มให้ เขาจะรู้สึกดีขึ้นมาก และถ้าเขาเอ่ยขึ้นมาเอง เขาคงรู้สึกเสียหน้าพอควร

ฟู่จาวหนิงมองๆ เลือกหาจุดที่มีเงาไม้บังลม ดึงเขาเดินไป

ลู่ทงเองก็ยืนตรงมองมาทางนี้พอดี พอเห็นฟู่จาวหนิงดึงอ๋องเจวี้ยนเข้าไปในป่า ดวงตาก็ถลึงดตขึ้นมา ใช้ศอกสะกิดเจิ้งหยางที่อยู่ข้างๆ

"เจิ้งหยาง หรือว่าลูกพี่หนิงจะของขึ้นเสียแล้ว"

เจิ้งหยางมองตามสายตาเขาไป เอ่ยขึ้นอย่างเคืองๆ "สมองเจ้านี่มันคิดแต่อะไรกัน?"

กลางป่ากลางเขา พวกเขาเองก็ยังอยู่ที่นี่ ลูกพี่หนิงยังจะดึงอ๋องเจวี้ยนเข้าป่าไปทำอะไรได้?