อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 251

"เซียวหลันยวนท่านนี่มันสุนัขจริงๆ แค่กๆๆ"

ฟู่จาวหนิงกลายเป็นหมอนรองรูปคนให้กับเซียวหลันยวนไปแล้ว เกือบหายใจหายคอไม่ทัน

ยังดีจุดที่นางเลือกคือใต้ต้นไม้พอดี ด้านล่างมีใบไม้กองหนาที่ร่วงลงมาอยู่ ค่อนข้างอ่อนนุ่ม

"ลุกไม่ไหว หายใจไม่ออก" เซียวหลันยวนพังพาบอยู่บนตัวนาง ไม่มีแรงจะอธิบาย

เขาเองก็ไม่ได้ตั้งใจ อย่าคิดว่าเขาจะเอาเปรียบนางเชียว

ฟู่จาวหนิงยื่นมือออกไปคลำไปที่แผ่นหลังเขา ลูบไปที่จุดชีพจรของเขา

ตอนที่นิ้วมือนางกดไปที่แผ่นหลัง กลิ่นอายของเซียวหลันยวนเองก็เกร็งขึ้นมา ลมหายใจเองก็เร่งถี่ขึ้น

แผ่นหลังเป็นตำแหน่งจุดมิ่งเหมินของเขา แต่ไหนแต่ไรเขาไม่เคยให้คนอื่นมีโอกาสมาแตะแผ่นหลังของตนเอง แล้วที่ส่งแผ่นหลังออกไปได้ จะต้องเป็นคนเขาเชื่อใจแค่ไหนกัน?

แต่ว่านิ้วของฟู่จาวหนิงตอนนี้กำลังลูบอยู่ที่จุดชีพจรกับข้อต่อกระดูกที่แผ่นหลังเขา

"ผ่อนคลาย" ฟู่จาวหนิงรู้สึกว่าเขาเกร็งไปทั้งตัว กล้ามเนื้อก็แข็งแราวกับก้อนหินอย่างไรอย่างนั้น นางกดลงไปบนจุดชีพจรเขาไม่ได้เลย "ถ้าข้าจะสังหารท่านต้องลงทุนขนาดนี้เลยหรือ? รีบๆ ผ่อนคลายได้แล้ว!"

นางกัดฟันเอ่ยขึ้น จะกันนางไว้ขนาดนี้ก็พอเสียทีเถอะ

เซียวหลันยวนพยายามสะกดการป้องกันในใจลง พยายามผ่อนคลายอย่างเต็มที่

มือของฟู่จาวหนิงเองก็กดลงไปบนเส้นชีพจรหลายเส้น ลมหายใจเขาก็ค่อยผ่อนช้าลงมา

พอได้ยินเสียงลมหายใจเขามั่นคงขึ้นบ้าง ฟู่จาวหนิงก็ผลักเขาออก นอนหายใจหอบอยู่ตรงนั้น ทุบหน้าอกของตัวเอง

"เกือบจะถูกเจ้าทับตายเสียแล้ว"

เซียวหลันยวนเองก็นอนอยู่ข้างนาง พอได้ยินก็สีหน้าถมึงทึง

คำพูดนี้พูดเสียจน

ฟู่จาวหนิงผ่อนลมหายใจลุกขึ้นนั่ง มองไปทางเขา "เป็นอย่างไร ลุกไม่ขึ้นแล้วสิ? ท่านอวดเก่งไปเถอะ"