อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 252

ฟู่จาวหนิงมองเขาผาดหนึ่ง ไม่ได้ตอบคำถามของเขา เก็บเข็มลงไปอย่างสงบ

เซียวหลันยวนพอเห็นท่าทีของนางก็รู้ว่านางคงไม่ตอบคำถามของตนเองแล้ว

เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ เห็นได้ชัดว่าร่างกายของเขาดีขึ้นบ้างแล้ว ยิ่งไปวก่านั้นหัวใจเองก็กลับมาเป็นปกติ และนางก็ยังกดที่จุดชีพจรบนหลังเขา แล้วลงเข็มไปอีกหลายเข็ม

นางมีวิชาแพทย์เช่นนี้ ก่อนหน้านี้ไม่ควรถูกคนเอาไปลือกันแย่ๆ ขนาดนั้นสิ

แต่ว่าผู้เฒ่าฟู่ก็ไม่ได้สงสัยอะไรตัวนาง บางทีต่อมานางอาจจะเจอกับดวงอะไรเข้า?

"ยังไม่ลุกอีก?"

ฟู่จาวหนิงเก็บของเสร็จจึงลุกขึ้นมา ปัดๆ เสื้อผ้า

เซียวหลันยวนค่อยๆ ลุกขึ้นนั่ง จู่ๆ ก็รู้สึกปวดหัว จึงยื่นมือไปทางนาง "ลุกไม่ไหว เจ้าดึงข้าหน่อย"

?

ฟู่จาวหนิงถลึงตาโตมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ

เซียวหลันยวนไม่ได้กำลังออดอ้อนนางใช่ไหม?

ชายทั้งแท่งคนหนึ่ง! สูงกว่านางเกือบจะหนึ่งหัว แต่นี่กลับให้นางคอยดึงด้วยสภาพ "อ่อนแอไร้กำลัง" เนี่ยนะ?

"ผัวะ"

นางตบมือของเขาออก

"อยากลุกก็ลุก ไม่อยากลุกก็นั่งอยู่อย่างนี้แหละ"

นางหมนุตัวเดินออกไปจนพุ่มต้นไม้

นางจะไปย่างปลาแล้ว ปล่อยเขาไปแล้วกัน

หลังจากเดินไปหลายก้าวก็เหมือนคิดอะไรออก หมุนตัวมองมา พูดเสริมมาประโยคหนึ่ง "ครั้งนี้ต้องจ่ายค่ารักษาด้วยนะ อย่าเบี้ยว ขอบคุณที่อุดหนุน ห้าสิบตำลึง"

"ฝังกี่เข็มห้าสิบตำลึง?"

"อะไรคือฝังกี่เข็ม นั่นมันการช่วยชีวิต ถ้ามีฝีมือคราวหน้าเกิดเรื่องก็ฝังเอาเองแล้วกัน" ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ "ถ้ายังพูดมากอีกเดี๋ยวปลาย่างข้าก็จะคิดค่าปรุงด้วย"

พูดจบนางก็รีบเดินออกไป