อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 253

ไม่นานนัก กลิ่นหอมอหังการก็โถมเข้ามาในจมูก ล้อมจนกลุ่มคนรอบๆ ท้องร้องจ๊อกขึ้นมา

ชิงอีเองก็เกือบจะน้ำลายไหลแล้ว

ปลาย่างตัวหนึ่งถูกส่งไปที่มือเซียวหลันยวนก่อน

ฟู่จาวหนิงบอกกับเขาว่า "ท่านกินรสอ่อนหน่อย แล้วก็ใส่วัตถุดิบยาเข้าไปหน่อยหนึ่งด้วย ลองดู ในนี้จะมีกลิ่นยาประหลาดๆ หน่อย รับรองได้ว่าท่านไม่เคยกินมาก่อน"

เซียวหลันยวนรับไป เดิมทีคิดจะทำตัวให้สูงส่งเสียหน่อย รอสักครู่แล้วค่อยกัด แต่ผลลัพธ์คือพอรับมาและได้ดมกลิ่นหอมนั่น เขาก็กัดลงไปอย่างทนไม่ไหวคำหนึ่ง

เนื้อปลาที่สดนุ่มและยังกักเก็บน้ำไว้ระเบิดความสดหวานกับกลิ่นหอมออกมาในปากทันที

ในนี้ยังมีกลิ่นยาที่พิเศษมากอยู่ด้วย แค่กลิ่นยานี้ก็ยั่วน้ำลายมากแล้ว

เขาไม่เคยกินปลาย่างที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย!

เซียวหลันยวนไม่สนคำพูดของฟู่จาวหนิงแล้ว กัดลงไปอีกคำทันที

ชิงอีพอเห็นเขากินอย่างเอร็ดอร่อย ก็รอจนคอยืดยาวกว่าจะวนมาถึงเขา

ที่พวกเขาได้กินไม่เหมือนกับของเซียวหลันยวน นั่นเป็นรสชาติที่เผ็ดชาหน่อย หนังปลาไหม้เกรียมเล็กน้อย เนื้อปลาหวานนุ่มลื่น

ชิงอีสวาปามอย่างกับหมาป่าอย่างกับพยัคฆ์

"ท่านอ๋อง ฝีมือย่างปลาของพระชายา จะไป๋ซวงอีกสักกี่คนก็เทียบไม่ได้"

หลังจากกินปลาย่างไปตัวหนึ่ง ชิงอีก็ก็อดทอดถอนใจกับอ๋องเจวี้ยนไม่ได้

เป็นเขาเองที่ไม่รู้เรื่อง!

ก่อนหน้านี้เขาคิดว่าของที่ไป๋ซวงย่างนั้นอร่อยที่สุดแล้ว นั่นเพราะเขาไม่เคยกินที่ฟู่จาวหนิงย่างมาก่อน!

"อร่อยเหลือเกิน! พระชายาฝีมือยอดจริงๆ ยังไม่ต้องพูดถึงฝีมือหรอก เครื่องปรุงเหล่านี้ของนางถ้านำไปขาย ต้องได้กำไรเป็นกอบเป็นกำแน่"

ชิงอีคิดไม่ถึงว่าฟุ่จาวหนิงจะมีฝีมือขนาดนี้

เซียวหลันยวนกินหมดไปตัวหนึ่ง ก็กำลังกินตัวที่สอง เดิมทีไม่อยากจะสนใจชิงอี แต่พอหลังจากได้ยินคำพูดของเขาก็ยังเหลือบมองมาผาดหนึ่ง "พระชายาของข้ายังต้องไปทำกับข้าวให้คนอื่นอีกด้วยหรือ?"

เอ่อ