อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 254

"มีคนตามมาแล้ว"

ฟู่จาวหนิงหน้าเปลี่ยนสี

"เจ้ากับมันไปก่อนเถอะ" เซียวหลันยวนเอ่ยขึ้น "พวกเราจะดึงคนออกไปเอง"

"ได้เลย"

ตอนนี้ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่สนที่จะคุยกับเขาแล้ว ตบลงที่ตัวราชันกวาง "พวกเรารีบไปเถอะ"

ราชันกวางพานางเดินตรงไปยังป่าลึก

เซียวหลันยวนมองนางจากไป และอดส่งสื่อเสียงให้นางไม่ได้ "เจ้าไปคนเดียวจะกลัวไหม?"

ให้นางตามกวางตัวหนึ่งเข้าไปในป่าทึบ จะมีอันตรายไหม?

"ไม่กลัว! อย่าพูดไร้สาระเลย รีบไปขวางคนไว้!"

เสียงฟู่จาวหนิงส่งออกมา

เขาพูดไร้สาระหรือ?

เซียวหลันยวนกัดกัดฟัน

ไม่ได้รู้จิตใจคนเอาเสียเลย หรือว่าเขาไม่กังวลต่อตัวนางเลยหรือ? เดิมทียังคิดจะบอกว่าให้เขาเดินไปกับนาง แต่พอได้ยินนางพูดแบบนี้ก็โยนความคิดทิ้งไป

พอคิดถึงนางก่อนหน้าที่ซัดงูพิษตายด้วยเข็มเดียว เขาก็รู้สึกว่านางน่าจะไม่มีปัญหา

พวกของลู่ทงเองก็ยืนขึ้นมาแล้ว

เพียงไม่นาน ในป่าด้านหน้าก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินออกมา

คนที่นำคือโหวอาวุโสน้อยอี้

ข้างกายเขายังมีเหล่าเพื่อนสุนัขกลุ่มนั้นด้วย แล้วยังพาองครักษ์มาอีกไม่น้อยเลย บนตัวทุกคนล้วนดูซมซานนิดๆ ดูท่าน่าจะไล่ตามอยู่ในป่ามาครึ่งค่อนวัน

พอเห็นคนทางนี้ อีกฝ่ายก็ตะลึงงัน จากนั้นก็ยืนนิ่งพร้อมกัน

"ลู่ทง เจิ้งหยาง?"