อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 255

"นั่นน่ะสิ!" ลู่ทงมองไปรอบๆ เหมือนกำลังกดเสียงต่ำเพื่อคุยกับเจิ้งหยาง อันที่จริงเขาเป็นคนเสียงดัง คำพูดที่พูดมาก็ยังทำให้โหวอาวุโสน้อยอี้ได้ยินอยู่ดี

"มีราชันกวางจริงๆ! แล้วยังบาดเจ็บอีกด้วย พวกเราอย่ามามัวจับปลาย่างปลาเลย รีบออกหาดีกว่า! ถึงอย่างไรพวกเรานั่งกินปลาอยู่ตั้งครึ่งค่อนวันก็ยังไม่เห็น จะต้องอยู่ที่อื่นแน่ รีบไปเถอะ เหลือพวกนี้ทิ้งไว้ให้พวกเขาแล้วกัน"

โหวอาวุโสน้อยอี้พอได้ยินคำพูดเขา ก็มองๆ รอบตัวพวกเขา

มีกองไฟกับก้างปลาอยู่กองหนึ่งจริงๆ

ข้างลำธารมีรอยเลือดกับเกล็ดปลาบางส่วนที่พวกเขาจัดการปลาเอาไว้

ดูแล้วพวกเขาเพิ่งจะจับปลายางปลากินกันจริงๆ แล้วยังอยู่ที่นี่นานพอควรอีกด้วย

ถ้าราชันกวางผ่านที่นี่ไปจริง แล้วยังบาดเจ็บอีกด้วย พวกเขาจะปล่อยมันหนีไปได้หรือ? จะต้องจัดการล่ามันไปนานแล้วแน่นอน!

แต่ว่ารอบตัวพวกเขาไม่มีสัตว์ที่ล่าไว้สักตัว ไม่ต้องพูดถึงราชันกวางเลย

ถ้าเห็นเหยื่อชั้นดีขนาดนั้น คนเหล่านี้จะปล่อยไปได้อย่างไร?

เซียวหลันยวนยืนขึ้นมา ส่งสายตาให้กับชิงอี จู่ๆ ร่างก็แฉลบออกไป ข้ามลำธารตรงไปยังทางตรงข้ามกับป่า

ชิงอีเอ่ยกับพวกลู่ทงอย่างรวดเร็ว "ไป!"

เขาเองก็รีบตามอ๋องเจวี้ยนไป

พวกของลู่ทงล้วนได้ยินเสียงที่อ๋องเจวี้ยนส่งมา เข้าใจว่าเขาจงใจเล่นละครดึงพวกโหวอาวุโสน้อยอี และยังทำสีหน้าตื่นเต้นอีกด้วย จึงทยอยกันส่งสายตา พุ่งเข้าไปขวางอยู่เบื้องหน้าโหวอาวุโสน้อยอี้

"ในเมื่อราชันกวางตัวนั้นพวกเจ้าทำเครื่องหมายไว้ เช่นนั้นพวกเจ้าก็หาให้ดีแล้วกัน"

พูดเหมือนให้พวกเขาหาที่นี่ให้ดี ส่วนตนเองกลับหมุนตัวไล่ตามทางที่อ๋องเจวี้ยนหนีไป

ในป่าทางนั้นมีเสียงกวางแว่วออกมา

"โหวอาวุโสน้อย ราชันกวางอยู่ทางนั้น!"

"คนพวกนั้นหน้าไม่อาายเสียจริง พวกเขาคิดจะแย่งไปก่อน!"

โหวอาวุดสน้อยอี้ร้องเรียกออกมา จากนั้นก็พุ่งตามไปทางนั้น

"คิดจะแย่งของของข้าหรือ? ไม่อยากมีชีวิตแล้วหรือไรกัน ไป!"