อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2517

คนเราท้ายสุดก็ย่อมเหนื่อยเป็นธรรมดา

ยิ่งไปกว่านั้นต่อสู้มาตลอด กำลังภายในเองก็ถูกใช้ไปจนหมดแล้วด้วย

วิชายุทธ์ของผู้คุมกฎจูนั้นดีมาก ออกกระบวนเองก็คล่องแคล่ว สามารถทำให้เซียวหลันยวนต้องหลบเลี่ยงได้นาน จนออกไม้ตายไม่ได้แบบนี้ ก็ถือว่าเป็นความสามารถของเขาแล้ว

แต่กำลังภายในของเขาสุดท้ายก็ไม่ได้มีมากเท่าเซียวหลันยวน

ดังนั้นขณะที่เซียวหลันยวนบินแฉลบไปมาท่ามกลางต้นไผ่ที่ดีดฟาดโดยยังหายใจเป็นปกติ แต่ผู้คุมกฎจูที่คอยดีดต้นไผ่ออกมาตลอดกลับเหนื่อยล้าแล้ว

พริบตาที่เขาหอบหายใจ เซียวหลันยวนก็คว้าโอกาสนี้ไว้ เขาแค่ลองทำท่าหลอกว่าจะพุ่งไปทางประตูตำหนักอย่างรวดเร็ว ผู้คุมกฎที่กำลังหายใจติดขัดจึงไม่ทันได้คิดอย่างถี่ถ้วน รีบกดต้นไผ่ลงอีกต้น ดีดปล่อยไปทางเขาอีกครั้ง

เพราะครั้งนี้ระยะค่อนข้างใกล้ ดังนั้นเขาจึงกดต้นไผ่ให้ต่ำลงหน่อย เช่นนี้ต้นไผ่พอดีดออกไปก็จะยิ่งมีแรงขึ้นไปอีก

แต่เขาก็คิดไม่ถึงว่าเซียวหลันยวนแค่แกล้งทำ ตอนที่เขากดต้นไผ่ลงมา ปลายเท้าของเซียวหลันยวนก็จิกไปบนร่างของสาวกที่ถังอู๋เจวี้ยนเพิ่งจะซัดเข้ามา แล้วจึงพลิกตัวกลับอย่างรวดเร็วแฉลบฝ่าผ่านตัวผู้คุมกฎจูไปทันที

เสียงฟิ้วดังขึ้น

ผู้คุมกฎจูปล่อยต้นไผ่ต้นนั้นดีดออกมา ก็เห็นว่าเซียวหลันยวนมาอยู่ทางด้านซ้ายของเขาแล้ว

เขาใจสั่นวาบ คิดจะป้องกันทันที แต่เซียวหลันยวนก็สะบัดมือ ขว้างอาวุธลับไปทางเขา

อาวุธลับระเบิดเสียงดังปังๆ ตรงหน้าผู้คุมกฎจู

เดิมทีอาวุธลับที่เร็วอยู่แล้ว พอถูกระเบิดผลักความเร็วให้เพิ่มขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเข็มพิษอีกหลายเล่มจากด้านในถูกยิงออกมาอีก

ในสายตาผู้คุมกฎจู เข็มพิษที่กางเหมือนตาข่าย พุ่งตรงเข้ามาหาเขา

จำนวนมากเกินไป ทำให้เขาไม่อาจหลบเลี่ยงได้เลย

เขาคิดจะถอย แต่ความเร็วอาวุธลับเหล่านี้เร็วเกินไป เมื่อครู่ที่จู่ๆ ระเบิดขึ้นมาก็ทำให้เขาตกใจไปแล้ว แค่ชั่วพริบตาเดียวก็อาจถึงแก่ชีวิตได้เลย

ตอนที่เขาจะเบี่ยงหลบเขาก็ไม่มีเวลาแล้ว

ในสายตาคนอื่น เข็มพิษเหล่านั้นพุ่งเข้าใส่ร่างกายของเขาแบบไร้ซุ่มเสียง

แต่ตัวผู้คุมกฎจูเองก็รู้ เขาได้ยินแล้ว และเขาไม่ใช่แค่ได้ยิน เขายังสัมผัสได้ว่าเข็มพิษเหล่านี้ทะลุออกไปจากแผ่นหลังเขาแล้วด้วย