อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2520

เหล่าสาวกลัทธิเทพทำลายล้างที่กลับมามีชีวิตชีวาเหล่านี้มองหน้ากันไปมา

พวกเขาตอนแรกก็ยังประหลาดใจและดีใจอยู่บ้าง

ไม่ว่าอ๋องเจวี้ยนจะช่วยพวกเขาเพราะอะไร แต่สามารถมีชีวิตกลับมาได้ก็ดีกว่าถูกสังหารไปไม่ใช่หรือ?

มีสาวกคนหนึ่งที่เดิมบาดเจ็บหนักคิดว่าตัวเองต้องตายแน่แล้ว นึกไปถึงพี่น้องสองสาวคู่หนึ่งที่ตนเองครอบครองอยู่ในเมือง ก็รู้สึกดีใจที่ได้กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง

เขาจับคนขังเอาไว้ ยังไม่ทันได้เสพสุขด้วย ถ้าบาดเจ็บหนักแล้วตายไปแบบนี้คงขาดทุนแย่

พวกเขาเดิมทีคิดจะเริ่มไปเสพสุขตั้งแต่ตอนนี้แล้ว

เขายังคิดว่าอ๋องเจวี้ยนต้องการพวกเขามาทำอะไร หรือไม่ก็คิดจะเค้นถามเรื่องที่อยู่ของเจ้าลัทธิจากปากคนที่ยังเหลือรอดอยู่ จึงมองไปทางอ๋องเจวี้ยนอย่างเย่อหยิ่งว่า "อ๋องเจวี้ยน ท่านอย่าคิดว่าตงฉิงเป็นของท่านนะ ข้าจะบอกให้ ลัทธิเทพทำลายล้างนั้นเข้ามาก่อน พวกเราเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้ของตงฉิงดีกว่าท่านอีก!"

"โอ๋?"

เซียวหลันยวนแค่เลิกหนังตาเหลือบมองเขา

"แล้วก็ วิชายุทธ์ของเจ้าลัทธิไม่ใช่สิ่งที่ท่านจะสู้ไหวหรอกนะ! ต่อให้ท่านจะสังหารพวกเราจนหมด ถ้ายังมีเจ้าลัทธิกับเจ้าลัทธิฝั่งขวาอยู่ ท่านก็เอาชนะไม่ได้หรอก"

ฟู่จาวเฟยพอได้ยินก็ของขึ้นแล้ว

"โม้เหม็นเสียจริง! ถ้าเจ้าลัทธิพวกเจ้าเก่งขนาดนี้ ก็ให้เขาออกมาเลยสิ คนเก่งขนาดนี้ทำไมยังทำตัวเป็นเต่าหดหัวอยู่ได้?"

ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนแล้ว ดันให้เจ้าพวกทหารตัวเล็กขุนพลน้อยอย่างพวกเขาออกมาตายเปล่า แล้วเจ้าคนคนนี้ก็ยังเชื่อมั่นในตัวเจ้าลัทธิเสียขนาดนั้นอีก

"เจ้าลัทธิต้องต้องไปตลบหลังพวกเจ้าแน่!"

สาวกคนนี้เองก็มีเจตนาส่วนตัวอยู่ ที่เขาพูดแบบนี้ คือคิดจะขู่อ๋องเจวี้ยน

บางทีพออ๋องเจวี้ยนได้ยิน ในใจอาจจะร้อนรน แล้วอยากรีบกลับไปเลยก็ได้

ในเมื่อต้องเร่งเดินทาง ก็คงจะไม่พาพวกเขาไปด้วยกระมัง?

อาจจะเหลือคนไม่กี่คนไว้ที่นี่คอยดูพวกเขา แล้วเขาตอนนี้ร่างกายก็ฟื้นฟูกลับมาแล้ว กำลังวังชาเองก็เต็มเปี่ยม ก็ไม่แน่ว่าจะสังหารองครักษ์ของอ๋องเจวี้ยนไม่ได้