อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 2522

หลังจากเศษฝุ่นดินร่วงลงมาหมด เบื้องหน้าก็เหลือเพียงซากปรักหักพังผืนหนึ่ง

และเมื่อครู่นี้ ที่นี่ยังมีตำหนักบรรทมสวยงามที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นานนักหลังหนึ่ง

ช่างฝีมือและแรงงานหลายร้อยคนที่แทบจะไม่ได้พักผ่อน ทำงานหนักทั้งวันคืนนานกว่าหนึ่งปีจนตำหนักนี้สร้างสำเร็จ

พังทลายลงไปในชั่วพริบตาเดียว

พวกของเซียวหลันยวนเห็นฉากนี้กันกับตา

ถังอู๋เจวี้ยนผ่านไปพักใหญ่ถึงหาเสียงตัวเองกลับมาได้

เขามองดูเซียวหลันยวน

"ดูท่านี่จะพุ่งเป้ามาทางท่านเลยทีเดียว ตำหนักบรรทมหลังนี้ สร้างขึ้นมาเพื่อท่านเลยนะ"

เพื่อจะฝังตัวเขา

"พี่เขย เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า?" ฟู่จาวเฟยก็รู้สึกยากจะเชื่อ เขาชี้ไปที่ซากปรักหักพังผืนนั้น "สร้างตำหนักบรรทมขนาดนี้ขึ้นมา ใช้กำลังคนไปตั้งมากเท่าไร เพื่อวังเทพทำลายล้างนี้ เขาน่าจะใช้ทรัพย์สมบัติที่สะสมมานับเกือบร้อยปีของเมืองอวิ๋นจิงไปจนหมดเลยกระมัง?"

นี่มันบ้าเกินไปแล้ว

หรือพูดได้ว่า นี่มันก่อเวรสร้างกรรมอย่างแท้จริงเลย

จงเจี้ยนเองก็พูดขึ้นบ้าง "ก่อนหน้านี้ได้ยินใต้เท้าจางบอกว่า เพื่อจะสร้างวังเทพทำลายล้างแห่งนี้ เมืองอวิ๋นจิงมีประชาชนไม่น้อยที่เหนื่อยตายอยู่ที่นี่ พวกเขาเร่งสร้างตั้งแต่แรกอย่างหนักหน่วง ไม่ยอมให้คนงานได้พักผ่อนอย่างเพียงพอเลย"

ดังนั้น จึงสร้างตำหนักหลังนี้เสร็จในช่วงเวลาหนึ่งปี

แน่นอน นี่เป็นแค่หนึ่งหลังจากในนั้น

การจะสร้างวังเทพทำลายล้างขึ้นมาทั้งหมดให้เสร็จ ถ้าไม่ใช่เวลาหลายปีไม่มีทางสร้างเสร็จแน่นอน

แต่พวกเขาก่อนหน้านี้ล้วนคิดว่าเจ้าลัทธิเทพทำลายล้างอยากจะเสวยสุขล่วงหน้า ดังนั้นจึงเริ่มสร้างจากตำหนักบรรทมของเขาก่อน

ตอนนี้จึงเพิ่งรู้ ที่แท้ตำหนักบรรทมหลังนี้ ล้วนเตรียมไว้สำหรับอ๋องเจวี้ยน

"นี่มันบ้าของแท้เลย!"

พวกของสือลิ่วเองก็มีปฏิกิริยาขึ้นมา ทยอยกันส่งเสียงก่นด่าเกรี้ยวกราดขึ้นมา