อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 260

"จือเอ๋อร์ เฟินเอ๋อร์ พวกเจ้าอยู่ที่นี่!"

จ้าวเฉินเอ่ยกับหญิงสาวที่แต่งเป็นชายสองคนขึ้นเสียงหนึ่ง ชักกระบี่ออกมา จากนั้นก็พูดกับฟู่จาวหนิงว่า "เจ้ารักษาเขาไป อย่าให้เขาตายก็พอ! คนอื่นตามข้ามา พวกเราจะไปสังหารหมาป่ากัน!"

"สังหารหมาป่า!"

ชายหนุ่มคนอื่นก็ล้วนตื่นเต้นขึ้นมา

"พวกเราถ้าสามารถสังหารหมาป่ากลับไปได้ ครั้งนี้คงชนะแน่แล้ว!"

"ไม่ กลับไปแล้วยังต้องแย่งเจ้าหมีดำตัวเล็กนั่นของเจียงอวี้ด้วย"

เจียงอวี้ทางนั้นได้เจ้าผู้ชายหน้ากากมาช่วย สังหารหมีดำมาได้ตัวหนึ่ง พวกเขาทางนี้อย่างน้อยต้องสังหารหมาป่าสักสิบตัวจึงจะชนะ

"หมาป่ากับหมี ต้องได้มาทั้งหมด"

จ้าวเฉินเอ่ยขึ้นอย่างอหังการ พุ่งออกไปข้างหน้าก่อน

"จุดไฟ！จุดไฟให้หมด！"

หมาป่ากลัวไฟ พวกเขาจะสังหารหมาป่า ต้องทำให้พวกมันกลัวเสียก่อน

ฟู่จาวหนิงได้ยินเสียงหมาป่าหอมาอีกสองครั้ง สีหน้าของนางเปลี่ยนไปเล็กน้อย

พวกของจ้าวเฉินกล้าขนาดนี้เลยหรือ? แล้วก็ยังไม่ทันจะฟังออกเลย ว่าที่มาอาจจะเป็นฝูงหมาป่าก็ได้? สัตว์อย่างหมาป่า ฝีมือต่อสู้แบบกลุ่มแข็งแกร่งมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังเจ้าคิดเจ้าแค้นด้วย！

ถ้าหากพวกเขาสังหารหมาป่าไปแล้ว แต่ล้มจ่าฝูงไม่ได้ เช่นนั้นพวกเขาก็ลำบากแน่！

ฟู่จาวหนิงอยากจะบอก แต่พวกเขาก็พุ่งออกไปแล้ว

"นี่ เจ้าชื่ออะไร?" จือเอ๋อร์พอได้ยินเสียงหมาป่าก็กลัวขึ้นมานิดๆ ทำได้แค่ย้ายสมาธิ ถามฟู่จาวหนิงขึ้นมา

ฟู๋จาวหนิงไม่สนใจนาง นั่งยองลงไป เอ่ยกับชายหนุ่มเสียงต่ำว่า "ขาเจ้าหักหรือ?"

"ขอรับ"

ชายหนุ่มเอ่ยปากตอบ เสียงกำลังอยู่ในช่วงแตกหนุ่ม แต่ก็ไม่ได้ไม่น่าฟัง แค่แหบพร่าไปหน่อย

เผ่าเฮ่อเหลียนนี้ถือเป็นเผ่าล่าสัตว์ แต่สิบกว่าปีก่อนเหมือนว่าจะมีขุนนางมายังเมืองหลวง จากนั้นก็ใช้ปัญหายากๆ อะไรสักอย่างหลอกฮองเฮา ทำให้ฮองเฮาสูญเสียดินแดนผืนหนึ่งออกไปอย่างไม่รู้ตัว ที่ผืนนั้นแม้จะทุรกันดาร แต่ก็เป็นแผ่นดินของแคว้นเจา

เพื่อไม่ให้เสียท่าทีมารดาแห่งแคว้นเจาไป นางจึงมิอาจกลับคำ ทำได้เพียงไปขอให้องค์จักรพรรดิรับปากแบ่งดินแดนผืนนั้นไป

องค์จักรพรรดิโกรธจัด ขนาดที่ไม่ไปเหยียบตำหนักของนางถึงครึ่งปี และยังรับเอาสนมใหม่เข้ามาอีกหลายต่อหลายคน

หน้าตาของฮองเฮาย่อยยับไม่มีชิ้นดีไปในครั้งนั้น

ดังนั้นฮองเฮาจึงเกลียดคนของเผ่าเฮ่อเหลียนนับแต่นั้นเป็นต้นมา

เรื่องนี้ ฟู่จาวหนิงค้นออกมาจากความทรงจำ สาเหตที่นางรู้เรื่องนี้ ก็เพราะพวกฟู่รั่วเสวี่ยแอบวิพากษ์วิจารณ์กันอยู่ในสวน แล้วถูกนางได้ยินเข้า

เมืองหลวงครั้งนั้นมีคนไม่น้อยวิจารณ์เรื่องนี้กัน

คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มคนนี้จะเป็นคนของเผ่าเฮ่อเหลียน

"ท่านไปเถิด อย่าสนใจข้าเลย" เฮ่อเหลียนเฟยผลักนางออก