อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 259

ฟู่จาวหนิงในใจไม่ค่อยสบายใจ วิธีการเรียกสุนัขแบบนี้ ยิ่งไปกว่านั้นยังเหมือนเป็นสุนัขที่เขากำลังเลี้ยงไว้อย่างไรอย่างนั้น ทำเอานางขยะแขยงจริง

"พวกท่านจะมาล่าหมาป่า ข้าก็จะไม่รบกวนพวกท่าน เข้าเข้ามาเก็บยาสมุนไพร ข้าขอตัวก่อนแล้วกัน" ฟู่จาวหนิงตบไปที่ตะกร้าหลังบนหลัง

นางใส่ยาเบญจมาศกับวัตถุดิบยาอื่นๆ เข้าไปในตะกร้าหลัง ไม่เช่นนั้นออกไปคงอธิบายยาก

"เจ้ามาเก็บยาหรือ? เจ้าเป็นคนของพันธมิตรโอสถหรือว่าหมอกันล่ะ" ชายหนุ่มถามขึ้นอีก

หญิงสาวที่ชื่อจือเอ๋อร์คนนั้นร้องหาขึ้นมาอย่างเกินจริง

"พี่เฉิน นางอย่างมากก็มาจากบ้านที่จนมากๆ จนต้องมาขุดยาแล้วเอาไปแลกในเมืองนั่นล่ะ จะเป็นคนของพันธมิตรโอสถได้อย่างไร? และยิ่งไม่ใช่หมอเลยด้วย"

หญิงสาวอีกคนหนึ่งพยักหน้า "ถูกต้อง มีหมอที่ไหนอายุน้อยแบบนี้บ้าง? แล้วก็หมอหญิงหรือ? แคว้นเจาของพวกเรามีหมอหญิงอยู่กี่คนกัน ล้วนกำลังไปรับใช้อยู่ในวังกันหมดแล้ว แล้วจะมาขุดยากลางป่าเขาได้อย่างไร?"

"เอาล่ะ พวกเจ้าพูดให้น้อยลงหน่อย"

ฟู่จาวหนิงมองชายหนุ่มคนนี้ พวกเนางล้วนเรียกว่าพี่เฉิน เขาคงจะไม่ใช่จ้าวเฉินหรอกใช่ไหม?

พี่ชายของจ้าวหรู?

"เจ้ารู้จักข้าหรือ?" อีกฝ่ายถามนางขึ้นมาคำหนึ่ง

และเขาถามมาแบบนี้ ฟู่จาวหนิงก็ยืนยันยันว่าเขาคือจ้าวเฉินแล้ว น่าจะมีแค่ในบ้านของนายท่านจ้าวเท่านั้น ที่จะชุบเลี้ยงพี่น้องอย่างจ้าวเฉินจ้าวหรูออกมา ล้วนคิดว่าตนเองใหญ่ที่สุด เก่งกาจที่สุด ทุกคนล้วนยอมให้พวกเขาสนับสนุนพวกเขา

"ไม่ยอมรับ"

ฟู่จาวหนิงเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ

"ข้าคือลูกชายของนายท้านจ้าวขุนนางผู้บัญชาการ จ้าวเฉิน"

จริงด้วย!

นางกับคนคนตระกูลจ้าวมีบาปมีกรรมอะไรกันไว้?

"รู้จักแล้วใช่ไหม? ข้าไม่ใช่โจรป่าอะไรนั่น พวกเราที่นี่มีบางคนบาดเจ็บ ทุกคนล้วนไม่มียา และไม่รู้วิชาแพทย์ด้วย ถ้าเจ้ารู้เรื่องแพทย์ มียา ก็ช่วยดูให้หน่อยได้ไหม"

คำพูดของจ้าวเฉินทำให้ฟู่จาวหนิงรู้สึกเกินคาด

เพื่อให้นางรักษาให้หรือ?