อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 258

ไม่รอฟู่จาวหนิงได้ทันวิเคราะห์ แสงไฟทางนั้นก็สว่างขึ้นมา คบไฟหลายคบก็ชูขึ้น ส่องสว่างคนทั้งหมด

และส่องสะท้อนจนนางหลบไปไหนไม่ได้ด้วย

อีกฝ่ายล้วนสวมชุดคล่องตัว พกกระบี่ยาว

คนทีนำมาเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบสองยี่สิบสาม หน้าตาไม่เลว เพียงแต่สายตาที่พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

และข้างกายพวกเขายังมีหญิงสาวอีกสองคน พวกนางสวมชุดผู้ชาย รวมผมสูง เพียงแต่หน้าอกนั่นกับเอวนั้นบอกคนอื่นว่าพวกนางเป็นหญิงสาวที่ร่างสะโอดสะอง

รอบด้านมีม้าหลายตัว บนม้าแบกเหยื่อล่าเอาไว้มากมาย

ฟู่จาวหนิงยังเห็นเลียงผาอีกสองตัว และยังมีไก่ป่าที่มีขนยาวอีกตัว นอกจากนี้ยังมีกระต่ายป่าอีกหลายตัว

"มานี่"

ชายหนุ่มคนนั้นกระดิกนิ้วหาฟู่จาวหนิง

ราวกับกระดิกนิ้วเรียกสุนัขอย่างไรอย่างนั้น

ระหว่างฟู่จาวหนิงกับพวกเขายังมีพุ่มหนามพุ่มเล็กอยู่ น่าจะเพราะสาเหตุนี้ พวกเขาจึงยังไม่เข้ามา

ฟุ่จาวหนิงมองเห็นว่ามีคนง้างธนูมาทางนาง และรู้ว่านางยังหนีไม่ได้ชั่วคราว

"พวกเจ้าเป็นโจรภูเขาที่สังหารคนแล้วชิงของมาหรือ?"

นางจงใจถามขึ้นคำหนึ่ง

คนเหล่านั้นตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็มีคนหัวเราะร่าขึ้นมามีคนกลับโกรธขึ้นมา ด่ากราดมาทางนางคำหนึ่ง

"นังผู้หญิงคนนี้พูดอะไรเนี่ย? มีโจรภูเขาที่หน้าตาหล่อเหลาอย่างพวกเราด้วยหรือ? หน้าตาก็ไม่เลว แต่ตาบอดไปแล้วหรือ?"

"พี่เฉิน นางกล้าบอกว่าท่านเป็นโจรภูเขา!" หญิงสาวคนหนึ่งร้องขึ้นมา

พวกนางพอเห็นฟู่จาวหนิงอยู่ในป่าเช่นนี้ พอถูกคบไฟส่อง ใบหน้าก็ราวกับหยก เจิดจ้าราวกับดอกบ๊วย ในใจก็เกิดริษยากับความไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

นี่มันหญิงสาวที่เหมือนผีสางที่ไหนโผล่ออกมาเนี่ย

"ฮ่าๆๆ" ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะร่าขึ้นมา มองฟู่จาวหนิง "หญิงสาวที่เข้ามาในป่าลึกได้คนเดียว ก็ต้องพิเศษจริงๆ แม่นาง เจ้ารีบมาทางนี้เถอะ เมื่อครู่พวกเข้าเหมือนจะเห็นเงาหมาป่าทางนั้น จึงเรียกเจ้ามาทางนี้ไม่ใช่จะทำเรื่องไม่ดี"