อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 258

ไม่รอฟู่จาวหนิงได้ทันวิเคราะห์ แสงไฟทางนั้นก็สว่างขึ้นมา คบไฟหลายคบก็ชูขึ้น ส่องสว่างคนทั้งหมด

และส่องสะท้อนจนนางหลบไปไหนไม่ได้ด้วย

อีกฝ่ายล้วนสวมชุดคล่องตัว พกกระบี่ยาว

คนทีนำมาเป็นชายหนุ่มอายุราวยี่สิบสองยี่สิบสาม หน้าตาไม่เลว เพียงแต่สายตาที่พิจารณาตัวฟู่จาวหนิงทำให้นางรู้สึกไม่ค่อยดีนัก

และข้างกายพวกเขายังมีหญิงสาวอีกสองคน พวกนางสวมชุดผู้ชาย รวมผมสูง เพียงแต่หน้าอกนั่นกับเอวนั้นบอกคนอื่นว่าพวกนางเป็นหญิงสาวที่ร่างสะโอดสะอง

รอบด้านมีม้าหลายตัว บนม้าแบกเหยื่อล่าเอาไว้มากมาย

ฟู่จาวหนิงยังเห็นเลียงผาอีกสองตัว และยังมีไก่ป่าที่มีขนยาวอีกตัว นอกจากนี้ยังมีกระต่ายป่าอีกหลายตัว

"มานี่"

ชายหนุ่มคนนั้นกระดิกนิ้วหาฟู่จาวหนิง

ราวกับกระดิกนิ้วเรียกสุนัขอย่างไรอย่างนั้น

ระหว่างฟู่จาวหนิงกับพวกเขายังมีพุ่มหนามพุ่มเล็กอยู่ น่าจะเพราะสาเหตุนี้ พวกเขาจึงยังไม่เข้ามา

ฟุ่จาวหนิงมองเห็นว่ามีคนง้างธนูมาทางนาง และรู้ว่านางยังหนีไม่ได้ชั่วคราว

"พวกเจ้าเป็นโจรภูเขาที่สังหารคนแล้วชิงของมาหรือ?"

นางจงใจถามขึ้นคำหนึ่ง

คนเหล่านั้นตกตะลึงไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็มีคนหัวเราะร่าขึ้นมามีคนกลับโกรธขึ้นมา ด่ากราดมาทางนางคำหนึ่ง

"นังผู้หญิงคนนี้พูดอะไรเนี่ย? มีโจรภูเขาที่หน้าตาหล่อเหลาอย่างพวกเราด้วยหรือ? หน้าตาก็ไม่เลว แต่ตาบอดไปแล้วหรือ?"

"พี่เฉิน นางกล้าบอกว่าท่านเป็นโจรภูเขา!" หญิงสาวคนหนึ่งร้องขึ้นมา

พวกนางพอเห็นฟู่จาวหนิงอยู่ในป่าเช่นนี้ พอถูกคบไฟส่อง ใบหน้าก็ราวกับหยก เจิดจ้าราวกับดอกบ๊วย ในใจก็เกิดริษยากับความไม่สบอารมณ์ขึ้นมา

นี่มันหญิงสาวที่เหมือนผีสางที่ไหนโผล่ออกมาเนี่ย

"ฮ่าๆๆ" ชายหนุ่มคนนั้นหัวเราะร่าขึ้นมา มองฟู่จาวหนิง "หญิงสาวที่เข้ามาในป่าลึกได้คนเดียว ก็ต้องพิเศษจริงๆ แม่นาง เจ้ารีบมาทางนี้เถอะ เมื่อครู่พวกเข้าเหมือนจะเห็นเงาหมาป่าทางนั้น จึงเรียกเจ้ามาทางนี้ไม่ใช่จะทำเรื่องไม่ดี"

นางเดินเข้ามา ก้มเอวฉีกกระโปรงที่ฉีกออกมัดเอาไว้ ผูกปม ด้านในยังมีกางเกงอยู่ เพราะรู้ว่าต้องขึ้นเขา นางจึงใช้แถบผ้าผูกขากางเกงไว้แน่น ผิวหนังไม่ได้เผยออกมาแม้แต่น้อย นี่ยังเรียกหน้าไม่อายหรือ?

และอีกฝ่ายเหล่านั้นพอเห็นการกระทำของนาง กลับถูกการทำตามอารมณ์ของนางสั่นสะเทือนเสียแล้ว

มีหญิงสาวคนไหนกระโปรงขาดแล้วยังนิ่งได้บ้าง?

"ก็ไม่ได้หน้าไม่อายหรอก" ฟู่จาวหนิงผูกกระโปรงเสร็จก็ยืดตัวตรง ตอบหญิงสาวไปคำหนึ่ง "เป็นหญิงแล้วแต่งชายเช่นนี้ก็ดูหน้าด้านดี"

แม้ใส่อะไรจะเป็นเรื่องอิสระ แต่อีกฝ่ายที่แต่งตัวเป็นชายแต่หน้าอกเด่นหราออกมา ย้อนกลับมาว่านางหน้าไม่อาย ฟู่จาวหนิงเองก็ไม่คิดจะทน

"เจ้าพูดอะไร?" หญิงสาวถลึงตาโกรธนาง ยื่นมือมากำด้ามกระบี่คิดจะชักออก

"เอาล่ะ จือเอ๋อร์ ไม่ต้องอาละวาดแล้ว" ชายหนุ่มตำหนินางขึ้นมา

"พี่เฉิน นาง"

"มานี่" ชายหนุ่มคนนั้นเรียกฟู่จาวหนิงมาอีกครั้ง