อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 270

"จำเอาไว้ด้วยล่ะ"

เซียวหลันยวนเองก็ไม่เกรงใจเลย

"กินยานี่เสีย" ฟู่จาวหนิงหยิบยาลูกกลอนเม็ดหนึ่งส่งให้เฮ่อเหลียนเฟย ขณะเดียวกันก็ถลึงตามองเซียนหลันยวนผาดหนึ่ง คิดเล็กคิดน้อยเสียจริง

เฮ่อเหลียนเฟยไม่ลังเลแม้แต่น้อย รับยาลูกกลอนไปแล้วกลืนทันที

"เวลายังเช้าอยู่ ยังรีบตามไปได้" ฟู่จาวหนิงมองเซียวหลันยวน "ไม่แน่ว่ายังอาจจะไล่ตามทัน"

ตามอะไรทัน?

เซียวหลันยวนไม่มีปฏิกิริยากลับมา ฟู่จาวหนิงก็เตรียมประคองเฮ่อเหลียนเฟยขึ้นมา จะประคองเขาไปที่หลังม้า โชคดีที่เมื่อคืนนี้นางเอาม้าตัวหนึ่งมาจากจ้าวเฉิน ไม่เช่นนั้น คิดจะพาเฮ่อเหลียนเฟยออกจากเขาคงลำบากพอควร

แต่ว่ามือของนางยังไม่ทันแตกเฮ่อเหลียนเฟย เซียวหลันยวนก็เดินเข้ามาแล้ว มือหนึ่งประคองเฮ่อเหลียนเฟย ยกเขาสะบัดขึ้นไปบนหลังม้าอย่างง่ายดาย

เฮ่อเหลียนเฟยเกือบจะสำลักยาลูกกลอนที่เพิ่งกลืนไปออกมา

"ท่าน"

เขากลืนคำพูดกลับไป

ชายคนนี้เมื่อคืนถือว่าช่วยชีวิตเขาแล้ว

ฟู่จาวหนิงมองเขา รู้สึกว่าเด็กคนนี้นิสัยก็ไม่เลวนัก

นางเองก็ตรงไปเก็บหมาป่าที่ตายแล้วขึ้นมา ผูกไว้บนหลังม้า

เซียวหลันยวนเหลือบมองนางผาดหนึ่ง "เก็บหมาป่าตายแล้วตัวนั้นมาทำไม? เจ้าคิดจะชิงตำแหน่งของการแข่งล่าสัตว์ด้วยหรือ?"

ฟู่จาวหนิงคิดว่าเขาเองกังวลว่าตนเองจะมาแย่งที่หนึ่งจากเขาหรือ ร้องเฮอะออกมาว่า "ข้าไม่แย่งท่านหรอก สิ่งนี้สามารถนำกลับไปขายได้ ท่านรังเกียจเงิน แต่ข้าไม่"

จะสิ้นเปลืองไปทำไมกัน?

เซียวหลันยวนไม่พูดอะไรแล้ว

กลุ่มคนเดินออกมาจากป่าเขา ตอนเกือบจะออกมาด้านนอกก็พบเข้ากับชิงอี

พอเห็นเซียวหลันยวน เขาก็ถอนใจโล่งออกมา

"ท่านอ๋อง!"