อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 272

"เกิดเรื่องหรือ?"

ฟู่จาวหนิงรู้ว่าพวกของจ้าวเฉินไปพบกับฝูงหมาป่าดุร้าย แต่นางหนีออกมาก่อนแล้ว แน่นอนจึงไม่รู้ว่าตอนสุดท้ายเป็นอย่างไร

ฟางซือฉิงหลังคุยกับนาง นางจึงรู้ว่าพวกจ้าวเฉินเหล่าานั้นสักบักสะบอมพอสมควร ยิ่งไปกว่านั้นยังตายไปสองคนอีกด้วย สามคนบาดเจ็บไม่เบาเลย

"แล้วจ้าวเฉินล่ะ?"

ฟู่จาวหนิงอยากรู้ว่าจ้าวเฉินเป็นอย่างไร

"เขาไม่ได้รับบาดเจ็บ"

ฟางซือฉิงกลัวหน่อยๆ "แต่ได้ยินว่าจ้าวเฉินหลังจากกลับมาก็นิ่งงัน แล้วยังบอกอีกว่าจะกลับมาคิดบัญชีกับใครสักคนด้วย"

ฟู่จาวหนิงขมวดคิ้ว ในใจคิดว่าไม่หรอกมั๊ง? จ้าวเฉินคงไม่คิดจะเอาเรื่องที่ไปเจอกับฝูงหมาป่ามาลงที่ตัวนางหรอกนะ?

"จ้าวหรูรอพี่ชายนางกลับมาตลอดเลย ไม่คิดว่าที่ได้มาจะเป็นผลเช่นนี้ วันนี้ข้าแอบออกไปมองดู นางโกรธจนเหวี่ยงพังของในห้องทั้งหมดเลย"

ฟางซือฉิงร้องเชอะ "ข้าว่านางจะต้องอยากให้จ้าวเฉินกลับมมาช่วยนางระบายโกรธแน่ ทำอย่าไงรดี จาวหนิง เจ้าคิดวิธีแล้วหรือยัง? นางจะต้องไม่ปล่อยเจ้าไปแน่"

ผู้เฒ่าซุนเองก็กังวลเรื่องนี้มาโดยตลอด พอได้ยินว่าฟู่จาวหนิงกลับมาแล้ว เขาก็รีบวิ่งตรงมา

ถามคำถามนี้กับฟู่จาวหนิงเหมือนกัน

คิดหาวิธีได้หรือยัง?

"หาวิธีได้แล้ว ไม่ต้องกังวล พวกเจ้าไปวุ่นก่อนเถอะ รออีกพักข้าจะไปดูผลการแข่งล่าสัตว์เสียหน่อย"

ฟู่จาวหนิงผละจากพวกเขา ส่วนตนเองเข้าไปในห้องเภสัช รีบจัดการสกัดยาที่จะใช้กับจ้าวหรูออกมา

และตอนนี้ที่พื้นว่างริมทะเลสาบก็กำลังสรวญเสเฮฮา

คนแทบจะทั้งหมดล้วนไปรวมอยู่ที่นั่น ภาพกลอนตัดสินออกมาแล้ว

ตอนที่ฟางซือฉิงเข้ามาก็มีคนกำลังพูดอันดับหนึ่งของภาพกลอน

"ทำไมหรือ?" ฟางซือฉิงไม่เข้าใจ จากนั้นจึงเห็นเหล่าคุณชายหลายคนเดินตรงไปทางอันชิง

คนที่นำทางไปนางรุ้จัก อี้ไห่ โหวอาวุโสน้อยอี้

โหวอาวุโสน้อยอี้ยืนอยู่เบื้องหน้าอันชิง "ชิงชิง เจ้ากล้าออกมาจากห้องแล้วหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าจะหลบอยู่แต่ในห้องลั่นดาลประตูไว้เสียอีก"

อันชิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่มองเขาเขียนความเกลียดชังไว้ แต่ก็ดูลนลานมาก

นางเป็นคนขาวที่ราวกับใช้ผงฝุ่นแป้งปั้นสลักเสลาขึ้นมา ใบหน้ากลมเล็ก คิ้วตางอนโค้ง จมูกที่ยอดเยี่ยม ริมฝีปากชุ่มชื้นราวกับกลีบดอกไม้

ยิ่งไปกว่านั้นผิวของนางยังขาวมาก ในความขาวเผยประกายแดง ดูดีอย่างมาก ทั่วทั้งตัวเหมือนมีประกายชมพู ดูงดงามราวกับเทพธิดาตัวน้อยที่สลักเสลาออกมาจากก้อนหยก

โหวอาวุโสน้อยอี้ทุกครั้งที่เห็นนาง เลือดก็สูบฉีดแรง ความรู้สึกอยากจะเข้าไปรังแกนางเหลือเกินวูบหนึ่ง ทำให้ดวงตาของเขาดูกระหายใคร่อย่างรุนแรง

อันชิงเห็นโหวอาวุโสน้อยอี้เป็นเช่นนี้แล้วจะไม่กลัวได้อย่างไร?