อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 283

พวกลิ่วล่อข้างกายโหวอาวุโสน้อยอี้หลายคนนั้นก็ล้วนเดินเข้าไปหาเขา ดูกังวลเล็กน้อย

"โหวอาวุโสน้อย แล้วตอนนี้ทำอย่างไรดี?"

"โหวอาวุโสน้อย แผนการของพวกเรายังทำต่อไหม?"

โหวอาวุโสน้อยอี้กัดฟัน

"ขอแค่อันชิงยังไม่เข้าไปในจวนอ๋องเจวี้ยน ข้าจะแตะต้องนางก็ไม่ต้องกลัวอ๋องเจวี้ยนหรอก" ถึงตอนนั้นไปโวยวายต่อหน้าองค์จักรพรรดิฮองเฮา ข้าเชื่อว่าองค์จักรพรรดิไม่มีทางช่วยอ๋องเจวี้ยน

"ไปหาอันชิง"

เขาก็แค่จัดการเรื่องให้เสร็จสิ้นก่อนที่อันชิงจะพบกับอ๋องเจวี้ยน อันชิงก็เป็นของเขาแล้ว หนีไปไหนไม่รอดหรอก

ถึงตอนนั้นอ๋องเจวี้ยนยังกล้ามาแย่งก็คงไม่สำเร็จแล้วกระมัง?

ฟู่จาวหนิงถูกเซียวหลันยวนดึงไปอยู่ในมุมลับตาคน

เซียวหลันยวนถึงได้ปล่อยมือนางออก

"เซียวหลันยวนท่านบ้าหรือเปล่า?" ฟู่จาวหนิงมองข้อมือขาวของตนเองถูกเขาจับจนแดงเป็นวง ก็อดถลึงตามองเขาไม่ได้ นวดนวดข้อมือขึ้นมา

นี่คิดจะบิดแขนของนางให้หลุดเลยหรือไร?

"ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเรื่องที่เจ้าไล่ตามรัฐทายาทเซียวจะมีคนรู้กันมากมายขนาดนี้"

เซียวหลันยวนพอคิดถึงคำพูดคนเหล่านั้นเมื่อครู่ ก็รู้สึกว่าในใจมีไฟโกรธพุ่งขึ้นไปถึงบนหัว

"เจ้าเพื่อที่จะให้เซียวเหยียนจิ่งแต่งงานกันเจ้า ทำเรื่องต่างๆ มากมายให้กับเขาด้วยหรือ? นวดไหล่นวดเท้า? ปอกเปลือกองุ่น? ยกชารินชา? หน้าหนาวคลุมเสื้อให้หน้าร้อนโบกพัดวี? งานมากมายขนาดนั้น หญิงสาวอย่างเจ้าคนเดียวทำได้หมดหรือ?"

เขามมองฟู่จาวหนิง จินตนาการภาพนางไปทำเรื่องเหล่านั้นไม่ออกเลยจริงๆ

ฟู่จาวหนิงเชิดขึ้นต่อหน้าเขาอีกครั้ง อารมณ์ก็ไม่ดีด้วย ให้ดีกับรัฐทายาทเซียวขนาดนั้น?

"ฟู่จาวหนิง เจ้ายังมีเกียรติอยู่อีกไหม?"

ฟู่จาวหนิงถูกเขาตำหนิเสียงขรึมเช่นนี้ แล้วยังถูกถามเรื่องเกียรติอีก จึงโมโหขึ้นมาทันที