อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส นิยาย บท 331

อ๋องเจวี้ยนให้ความรู้สึกแปลกๆ กับนาง ที่แปลกก็คือฟู่จาวหนิงก็ให้ความรู้สึกเช่นนี้กับนาง

ดื่มกินสุราอาหารกันแล้ว บรรยากาศเปลี่ยนกลับมาเสียที

จากนั้นก็มีนางรำขึ้นมาร่ายรำไปบทเพลงหนึ่ง ดูสนุกสนานมากขึ้นด้วย

ฟู่จาวหนิงไม่ค่อยได้กินอาหารบนโต๊ะเท่าไรนัก

เซียวหลันยวนพบว่าในมือนางถือถุงผ้าใบเล็กไว้ ประเดี๋ยวประด๋าวก็หยิบเม็ดถั่วด้านในออกมากิน

"อาหารไม่ถูกปากหรือ?" เขาถามนางขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่

"เย็นหมดแล้ว ไม่เห็นจะน่าสนใจ" ฟู่จาวหนิงตอบกลับคำหนึ่ง "ท่านเองก็ไม่เห็นจะกินนี่?"

นางชิมไปแล้วหลายคำ แต่เขากลับไม่แตะเลยแม้แต่น้อย

"กระเพาะไม่ค่อยดี" เซียวหลันยวนตอบกลับมาคำหนึ่ง

"เมื่อครู่เรื่องนั้นที่พูดมาเป็นเรื่องจริงไหม?" ฟู่จาวหนิงเขยิบชิดเข้าไป

"แล้วเจ้าว่าอย่างไรล่ะ?"

ตอบกลับดีดีหน่อยไม่ได้หรือไรกัน?

ฟู่จาวหนิงร้องเชอะ ไม่เดาแล้ว อันที่จริงที่นางรู้มาจะต้องเป็นเรื่องจริงแน่ เขาไม่จำเป็นต้องดึงคนอื่นลากลงน้ำไปด้วย

เรื่องราวเดิมทีจะต้องเป็นเช่นนี้แน่ เขาก็แค่เปิดโปงออกมา

ฮองเฮาตอนนี้มองไปทางอันชิง

"คุณหนูตระกูลอันเข้าวังมาเป็นครั้งแรกหรือ?"

ถึงแม้ตอนที่นางพูดประโยคนี้น้ำเสียงจะดูอ่อนโยน แต่ว่าในใจของพวกอันเหนียนก็ยังมีเสียงครูดขึ้นมา ขณะเดียวกันก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้น...

มาแล้ว มาแล้ว นางมาแล้ว

อันชิงลุกขึ้นยืนอย่างลนลาน "ท่านฮองเฮา ใช่แล้วเจ้าค่ะ"

"ไม่ต้องเครียด และก็ไม่ต้องกลัว" ฮองเฮายิ้มออกมาอย่างเมตตา เอ่ยกับนางว่า "หลังจากนี้ก็เข้าวังมาเที่ยวเล่นก็พอ พ่อของเจ้าในอดีต แล้วก็พี่ชายของเจ้าตอนนี้ ก็ล้วนเป็นขุนนางที่ดีขององค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิเองก็ให้ความสำคัญกับพวกเขามาก"

"ขอบพระทัยองค์จักรพรรดิ ขอบพระทัยฮองเฮา"

อันชิงตอบกลับเสียงต่ำมาคำหนึ่ง